Ik ben vroeg uit de veren. Met het grootste enthousiasme maak ik een stapel pannenkoeken. Een stapel voor mijzelf en een stapel voor mijn vriend. De zon schijnt naar binnen, de pannenkoeken ruiken heerlijk. Om het helemaal af te maken, voeg ik bovenop wat kwark en fruit toe. Op mijn blote voetjes trippel ik met het dienblad naar de slaapkamer waar mijn vriend nog in bed ligt. "Heerlijk lieverd. Maar die kwark wil ik niet, ik pak wel even andere." Een compleet normale reactie, maar ik gooi het liefst de pannenkoeken in de prullenbak.

De ene dag kan ik voor mijn gevoel alles hebben en voel ik me een wandelende oplossing-machine. De andere dag kan iets heel kleins mijn dag verpesten. Een kleine tegenslag, een kleine hobbel, kan mijn hele dag doen wankelen. Ergens heel normaal om per dag anders te reageren; het ligt er maar net aan hoe je dag is en hoe je je voelt. Maar die extremen zijn helemaal niet zo prettig. Op sommige dagen kan ik ontzettend snel van slag zijn. Het is nog steeds een leerproces om hier op de juiste manier mee om te gaan. Het frustrerende is namelijk dat het van slag zijn zelf altijd meer effect heeft op mijn dag dan het voorval zelf. 

Toch zijn er wel stappen die je kunt doorlopen om de grip op die dag weer een beetje terug te krijgen. Om het gevoel dat alles verpest is te kunnen laten zakken. Dat je even aan het wankelen bent gebracht, betekent niet dat je om bent gevallen. 

Waar gaat het eigenlijk mis?

Tijdens mijn momenten van totale misère kan ik lang niet altijd meteen bij dat gevoel. Terwijl ik ergens ook wel doorheb dat er meer speelt. De verkeerde kwark op de pannenkoeken is echt niet zo erg, maar blijkbaar triggert het iets in mij. Het raakt bij mij iets aan dat pijn doet. Ik weet dat het een relatief klein probleem is dat zich voordoet. Maar toch reageer ik ontzettend emotioneel. Pas na het mopperen, na het huilen en nadat ik eigenlijk terug naar bed wil, komt dat gevoel een beetje naar boven. Het gevoel dat er meer onder zit, dat nu toevallig naar buiten komt. Hoewel het kleine voorval de aanleiding kan zijn, merk ik ook dat het vaak inwisselbaar is. Ik ben gewoon van slag doordat er iets fout ging, maar ik had voor mijn gevoel ook iets anders fout kunnen doen. Mijn reactie was op deze dag waarschijnlijk hetzelfde geweest. 

Koppel het los

Het is wel belangrijk er achter te komen wat je dan precies zo raakt. Dat kan heel erg persoonlijk zijn en is misschien iets waar je vaker tegenaan loopt. Bij mij is het onzekerheid. Als ik iets verkeerd doe, of als ik dat zo interpreteer, gaat er soms iets aan in mijn hoofd. Zie je wel, je kan het niet! Je hebt het verpest, laat alles maar! Terwijl dat totaal niet is wat er aan de hand is, maar dat terroristje in mijn hoofd gaat er compleet mee aan de haal. Ik diskwalificeer mezelf voor de rest van de dag. Geen wonder natuurlijk dat ik daardoor van slag ben. Maar het is de onzekerheid die mij van slag maakt, niet die verkeerde kwark op de pannenkoeken. Juist door het gevoel los te koppelen van de situatie, komt er iets meer perspectief.

Je mag veel voelen

Je mag natuurlijk gewoon ontzettend geraakt zijn, ook bij iets ogenschijnlijk onbenulligs. Dat het misschien niet in verhouding staat, dat maakt eigenlijk niet zo veel uit en dat kan gebeuren. Dat weet je zelf namelijk ook wel en daar kun je later altijd op terugkomen. Je mag voelen wat je voelt, want blijkbaar doet het iets met je. Het raakt namelijk iets in jou wat er wel echt toe doet. Daar hoef je ook echt niet aan voorbij te gaan. 

Het zakt echt

Ook het gevoel dat de hele dag verpest is, zal diezelfde dag nog zakken. Als je het de tijd geeft, kun je echt voelen dat een gevoel ook weggaat. Misschien niet zo snel als je wilt, maar het gaat weg. Simpelweg omdat een emotie nooit zo intens kan blijven de hele tijd. Misschien baal je nog steeds, maar de intensiteit zal afnemen. Mijn ervaring is ook dat ik daarna vooral baal over mijn eigen reactie op de situatie, dan over de situatie zelf. 

Het is even misgegaan, maar er is niets mis met jou

Tegenslagen, hoe klein ook, kunnen je van slag maken. Ze kunnen je misschien laten twijfelen aan jezelf en je onzeker maken. Heel erg lastig als toevallige gebeurtenissen juist dat bij jou aanwakkeren, maar besef ook dat dit iedereen overkomt. Iedereen maakt fouten en bij iedereen loopt de boel wel eens helemaal anders dan gepland. Dat dingen misgaan, betekent niet dat er iets mis is met die mensen. Het betekent dus ook dat er niets mis is met jou. Tegenslagen horen bij het leven. Dus dat jij daar, zo goed en zo kwaad als het gaat, mee om probeert te gaan; dat is het beste dat je kunt doen! 

Ga weer verder met je dag

Probeer het echt even van een afstandje te bekijken. Je mag voelen wat je voelt, maar het kan helpen om dingen wel in perspectief te blijven plaatsen. Wat is er nu echt misgegaan? Is het echt allemaal verpest? Dat het zo voelt kan ongetwijfeld, maar is het echt zo? En moet je daar nu per se iets mee?

De dag gaat sowieso verder en ik kan het niet meer ongedaan maken. Dat vind ik soms ontzettend frustrerend, maar ergens ook wel geruststellend. Die dag loopt wel door. Als ik hem gewoon probeer voort te zetten zoals ik dat van plan was, is de kans ook heel groot dat ik wel weer op mijn eigen spoor terecht kom. Je hoeft de lat niet gelijk enorm hoog te leggen, het hoeft niet de beste dag van je leven te worden. Maar je mag best gewoon verder gaan waar je gebleven was. Dat jij het gevoel hebt dat iets verpest is, betekent niet dat het ook echt zo is. Vaak is het namelijk pas echt verpest, als ik dat vol blijf houden. Dan verpest ik het uiteindelijk voor mezelf. Als ik mezelf, na het huilen en na het balen, wél kan vergeven, dan is er zelfs een kans dat het uiteindelijk een prima dag wordt.

Hoe ga jij om met kleine tegenslagen?

♥