Waar ik tijdens mijn eetstoornis al vaak het gevoel had dat mijn lichaam een machine was - waar ik elk schroefje aan kon draaien en kon vormen zoals ik wilde - is er langzaam het gevoel ingesleten dat ik misschien helemaal op de automatische piloot moet draaien. Juist door het stukje 'mens' te verliezen in de dingen die ik doe, begin ik meer te twijfelen aan wát ik doe en uit mijn handen krijg. Alsof ik het gevoel met het leven even ben verloren. Door het gebrek aan verbinding met wat me energie geeft, word ik onzekerder. Prikkelbaarder. Allesbehalve machine. 

Er is niets mis met gevoeligheid, met voelen in het algemeen. Maar ik denk wel dat gebrekkige zelfzorg en doorgaan terwijl je eigenlijk wat meer stil mag staan, ervoor kan zorgen dat je uit balans raakt. Twijfelen aan jezelf, aan jouw eigen kunnen: dat is tot op zekere hoogte best menselijk, denk ik. Dat is, denk ik, wat ik ook een beetje doe. Twijfelen. Uit balans zijn. Ik heb zelf een tijd geleden over het bedriegerssyndroom geschreven en ook al (her)ken ik het - wat is het lastig om tegen die gedachtes in te gaan. Om jezelf er echt actief van te overtuigen dat je het goed doet. Dat die lat echt wel wat lager kan. Dat je plezier mag hebben in wat je doet. Dat je niet altijd maar hoeft te oordelen over wat er uit je handen komt en dat anderen dat ook echt niet doen. 

Wat nou als ze op mijn werk denken dat ik eigenlijk geen fluit uitvoer? Wat nou als mijn vriend vindt dat ik te weinig tijd in onze relatie investeer? Misschien denken mijn vrienden wel dat ik meer initiatief moet nemen? Mijn hoofd loopt al snel over met dit soort gedachtes. Gedachtes die me bewust maken van mijn rol als collega, partner, vriend; maar ze maken me ook bewust van de gebreken, de valkuilen. De valkuilen waar ik in mijn eigen scenario's al duizend keer in ben getuimeld.

The mind can play great tricks on you. En dat is een beetje mijn valkuil, denk ik: ik ben mijn eigen blokkade. Ik denk mezelf klem. Ik kan me zo druk maken over alles wat ik niet ben, over alles wat ik niet goed genoeg doe, dat ik mijn grote angsten uit laat komen: de tijd die ik gebruik om te denken, kan ik niet besteden aan de dingen en mensen die ik leuk vind.

"Wees de Lonneke die leert coderen, die plezier heeft in filmen en fotograferen met mooi licht", zei Irene laatst mooi en terecht. Ik wil weer lol hebben in de dingen die ik doe. Echt voelen wat iets met me doet. Meer in het moment zijn in plaats van er later alleen op terug te kijken. 

Het is niet mogelijk om altijd alle ballen maar hoog te houden. Je hebt maar zoveel handen. Je hebt maar zoveel tijd om te besteden en mens te zijn. En ik, jij: wij mogen er zijn. Zonder dat het altijd meer beter hoeft. We zijn namelijk al helemaal goed genoeg. We zijn geen machines, laten we dat vooral niet vergeten. We hoeven niet altijd maar door te gaan. We mogen voelen, geraakt worden. Uit balans raken en weer opnieuw op zoek naar wat wél werkt. Compleet verdwalen en jezelf weer opnieuw uitvinden. En er mag ook voor ons gezorgd worden. Door anderen, maar ook door onszelf.