Ouders. Ze zijn voor iedereen van grote invloed op het leven. Als ze er zijn, te veel zijn, te weinig zijn of er niet zijn. Als je één ouder hebt, twee, drie of meer. Als ze goede bedoelingen hebben of misschien wel slechte bedoelingen. Sommige mensen kennen hun biologische ouders niet en hebben andere ouderfiguren, sommige hebben een goede band met hun ouders en sommigen een wat mindere band. Voor iedereen verschilt de band met ouders en daarmee verschilt het ook wat je wel of niet met ze bespreekt.

Het is niet gek om niet alles met je ouders te bespreken, maar met wie bespreek je het dan? In deze blog vertellen wij wat wij niet met onze ouders bespreken en hoe we daar mee omgaan. Uiteraard zijn we ook benieuwd naar wat jij met je ouders bespreekt...

♥ Daphne

Hoe ouder ik word, hoe meer ik met mijn ouders bespreek. Zelf merk ik dat ik steeds nieuwsgieriger wordt en daardoor ook meer dingen aan ze vraag, omdat je natuurlijk weer heel anders met elkaar omgaat dan wanneer je jonger of hulpbehoevender bent. Tegenwoordig heb ik het gevoel dat eigenlijk alles besproken kan worden, dat gevoel is ontzettend fijn!

Ik ben gezegend met een hele leuke zus. Ze is een stuk ouder, dus we zaten eigenlijk nooit in dezelfde fase toen we jonger waren, maar voor mij was dat wel een extra steun thuis. Iemand die in hetzelfde huis woonde en alles had doorgemaakt waar ik ook doorheen ging, maar dan net even niet één van je ouders was. Nadat we elkaar de tent uit hebben gevochten, zag ik dat echt als een voorrecht en heb ik daar ook echt mijn voordeel mee gedaan. Alles waar ik mij voor schaamde of lastig vond en waar mijn ouders voor mijn gevoel net te ver voor stonden, kon ik met haar bespreken.

Wat ik zelf fijn vond om te merken is dat als je in je eigen omgeving meer open bent, of dat nu met je ouders is of niet, je vaak ook meer openheid terugkrijgt. Door over bepaalde onderwerpen meer te delen met vrienden en vriendinnen, kreeg ik veel meer steun en herkenning terug. Vaak verschil je minder van elkaar dan je van te voren denkt en door open te zijn verzamel je denk ik ook snel de mensen om je heen die je graag om je heen wilt hebben.

♥ Hannah

In een eerder blog schreef ik dat mijn vader niet meer leeft. Dit houdt in dat ik alleen nog mijn moeder heb om dingen mee te bespreken. Met mijn vader besprak ik eigenlijk niet zo veel serieuze onderwerpen. Als we het al ergens over hadden, was het een kort gesprek en dat was ok. Hij was niet echt de persoon voor diepe gesprekken. Over politiek kon ik al helemaal niet met hem praten omdat we compleet verschillend over dingen dachten. Gelukkig heb ik wat dat betreft veel meer met mijn moeder gemeen. Ik was altijd al gewend om veel met mijn moeder te bespreken dus na zijn overlijden was dit geen heel grote verandering. 

Vroeger had ik het idee dat ik alles met mijn moeder besprak, maar de afgelopen jaren ben ik mij gaan realiseren dat dit niet helemaal waar is. Ik vond die realisatie best lastig, ondanks dat ik weet dat ze echt altijd voor mij klaar staat en overal voor open staat. Ik besefte mij bijvoorbeeld dat ik niet zo veel met haar praat over mijn therapie. Dit komt met name doordat zij zelf ook in therapie zit en wij het nodig hebben om ons eigen proces door te gaan, los van elkaar. Daarnaast merk ik ook dat ik wel heel goed met haar kan praten over mijn vader, maar dat ik mij emotioneel niet goed kan uiten. Ik durf bij haar niet echt te huilen, ondanks dat ik weet dat ze dat wel ok zou vinden. Iets in mij wil niet dat zij niet dat zij nóg verdrietiger wordt door mijn verdriet. 

Gelukkig kan ik beide dingen goed met mijn vriendin bespreken en durf ik mij bij haar ook helemaal te laten gaan als ik moet huilen om mijn vader. Ik heb ook een vriend die zijn vader recent verloren is en met hem kan ik op een andere manier praten dan met mijn moeder, wat ik heel erg fijn vind. Als laatste voel ik mij erg op mijn gemak bij mijn therapeute en durf ik deze onderwerpen ook met haar te bespreken. 

♥ Irene

Als ik eerlijk ben kan ik best veel met mijn ouders bespreken. We kunnen het goed met elkaar eens zijn, maar het is ook niet erg als we het niet met elkaar eens zijn. Ik bespreek met mijn moeder wel andere dingen dan met mijn vader, niet omdat de ander het niet zou mogen weten, maar omdat ik dan denk dat het onderwerp meer bij diegene zou liggen. Grote kans dat m'n ouders dat dan toch wel weer van elkaar horen haha en dat is prima. Ik durf wel te zeggen dat ik het meest met mijn moeder heb gedeeld in de tijd dat ik een eetstoornis had. Zij is immers niet onbekend met de problematiek terwijl het voor m'n vader wat lastiger was om te begrijpen. Dat is niet goed of slecht, dat is gewoon hoe het is. Het doet niet af aan wie dan ook.

Bovendien ben ik na de scheiding van mijn ouders bij mijn moeder ingetrokken en heeft ze mij op een hoop van mijn hoogte en dieptepunten, van heel dichtbij, meegemaakt. Zodra er iets aan de hand was zat ik met m'n moeder aan de telefoon om het te bespreken. "Geen nieuws is bij jou vaak goed nieuws." Zei ze weleens en dat klopte ook zeker wel. Misschien is ook vandaar dat ik tegenwoordig een stuk minder met haar, maar ook met m'n vader deel. Het gaat wel prima met mij. Ik ben volwassen. Ik kan zelfstandig leven, los van mijn ouders. Ik vind dat ik nog altijd een goede band heb met mijn ouders. Als ik goede raad nodig heb bel ik soms wel met m'n ouders, maar in de meeste gevallen vraag ik het aan mijn vriend of mijn vriendinnen, wat denk ik ook ontzettend gezond is.

Zodra ik m'n ouders wel zie of spreek breng ik ze altijd wel op de hoogte van wat er speelt en relevant is. Ik heb geen geheimen en vind het ook niet erg om te huilen waar mijn ouders bij zijn. Eigenlijk mag ik best blij zijn dat die ruimte er altijd is geweest. Wel kon ik wisselend zijn in het delen van kwaaltjes (psychisch of fysiek). Ik had de neiging het groter te maken dan het was of ik was er juist terughoudend over. Of het nou wel of niet van m'n ouders vandaan kwam heb ik altijd een beetje het gevoel gehad dat ik me niet zo zou moeten aanstellen. Ik merk dat ik dan dingen voor mezelf kon houden, maar aan de andere kant ook dingen op kon blazen om mezelf van een bepaalde ruimte te verzekeren. Dat is nu een stuk minder. Ik voel wat ik voel en alleen ik weet dat zeker. Ik merk dat nu ik daar helderder en eerlijker over kan communiceren het voor de mensen om me heen ook een stuk beter te begrijpen is, niet alleen mijn ouders.

♥ Lonneke

Al eerder heb ik een aantal blogs over mijn vader geschreven. Dit zorgde ervoor dat er geen open sfeer thuis bij ons hing, zeker niet als mijn vader thuis was. Veel dingen hield ik voor mijzelf. In deze tijd ben ik denk ik echt een binnenvetter geworden. Af en toe lukte het mij om met mijn moeder te praten, maar er speelde thuis zoveel dat al onze gesprekken vooral daar over gingen. Over veel dingen durfde ik ook niet te praten. Dat ik werd gepest, het verdriet dat ik had over ons gezin, hoe ik mij eigenlijk echt voelde. Allemaal dingen waarover ik mij schuldig voelde. Ik vond dat ik die aandacht niet mocht hebben, mijn moeder had wel belangrijker dingen aan haar hoofd. 

Pas toen ik al wat ouder was en mijn moeder twee keer hertrouwde vond ik de ruimte om echt te delen wat er in mij omging. Met mijn eerste stiefvader kon ik het ontzettend goed vinden. Ineens durfde ik alles te delen. Mijn gevoelens, mijn seksleven, mijn trauma's en later ook mijn eetstoornis. Dingen die ik op dat moment, en nu nog steeds eigenlijk, niet met mijn moeder bespreek. Alsof ik die openheid mis, alsof er toch een grote drempel lijkt te zijn. 

Voorheen vond ik het vervelend dat ik die ruimte thuis niet leek te hebben. Ergens had ik denk ik ook wel last van zelfmedelijden. Ik wilde het namelijk wel, maar het leek me niet gegund. Zo voelde het althans. Nu ben ik heel selectief in het uitkiezen van mijn gesprekspartners. Ik heb een aantal mensen bij wie ik altijd terecht kan en daar ben ik heel dankbaar voor. 

♥ Phoi Cai

Ondanks dat mijn band met mijn ouders heel goed is, bespreek ik niet makkelijk diepgaande onderwerpen met ze. Ik denk dat dit verschillende redenen heeft. Eén daarvan is een cultuurbarrière. Zij zullen er voor me zijn als het nodig is en ons band is echt wel beter als ik het moet vergelijken met hun band met hun ouders. Ik kan ook goed met hun praten over dagelijkse onderwerpen en ik kan bij ze terecht voor bijna al mijn vragen. Toch voel ik me niet op mijn gemak om kwetsbare of heftige onderwerpen met hun te bespreken. In ons cultuur staan ouders eenmaal verder van je af en staan ze als het ware boven je. Hierdoor is er een soort afstand. Zo wordt er ook niet gevraagd 'hoe gaat het met je?'. Ik neem het hun niet kwalijk. Ik ben immers niet anders gewend. Het hoort er eenmaal niet bij. 

Daarnaast ben ik ook bang voor onbegrip. Over veel dagelijkse onderwerpen hebben ze al snel een mening. Dit is vaak een mening waar ik me niks bij kan voorstellen, maar het is ook een mening die ik niet makkelijk kan veranderen. Ze weten niet beter. Doordat ze sommige dingen niet zo goed begrijpen wil ik ze ook niet lastig vallen met mijn problemen. Ik wil niet dat ze zich zorgen maken als ze niet kunnen begrijpen wat het inhoudt. Toch voel ik geen gemis. Ik heb een man met wie ik alles kan bespreken en zussen en vriendinnen bij wie ik terecht kan. Ondanks dat ik niet alles met mijn ouders kan delen zit het wel goed tussen ons. 

♥ Scarlet

Ik vind dit best een lastige vraag, omdat er best wel wat zaken zijn die ik niet bespreek met mijn ouders, maar hen hier tegelijkertijd ook niet mee wil kwetsen. Ik denk dat veel van wat ik niet bespreek ook het gevolg is van een generatieverschil. Zo voed ik ons kindje heel anders op dan mijn ouders vroeger deden. Als ik dit gedetailleerd zou bespreken met mijn moeder ontstaan er vrij snel discussies, waar niemand iets aan heeft. Mijn moeder heeft wel gauw een mening over zaken, waardoor het niet altijd vrij voelt om over allerlei zaken te praten.

Ach ja, misschien hoort dit ook gewoon bij volwassen worden en zijn... dat je dan andere mensen om je heen verzamelt met wie je andere zaken bespreekt. Als er echt iets aan de hand is kan ik mijn vader of moeder hier wel echt over bellen. 

Ik denk dat ik, naast dat ze niet alles (kunnen) begrijpen, ook niet al mijn struggles bespreek omdat ik niet wil dat ze zich onnodig zorgen maken. Ik wil graag dat ze gelukkig zijn en zich niet onnodig vaak hoeven zorgen te maken over hun dochter. Het komt wel goed. Ik bespreek veel met mijn partner. Rondom mijn terugval vond ik dat soms wel lastig.

Mijn moeder had er veel moeite mee om hierover te praten en mijn vader vond het ingewikkeld om te begrijpen, wat logisch is, hoor. Het is ook nauwelijks te begrijpen. Veel dingen rondom Ik vrouw van Jou bespreek ik ook niet zo snel, mede omdat zij toch van een iets andere generatie zijn. 

Wat bespreek jij niet met je ouders en waarom niet?