Eetstoornis op een bruiloft

 

In 2015 is mijn moeder hertrouwd. Voor velen en leuke en spannende dag. Op dat moment zat ik zo diep in mijn eetstoornis dat ik eigenlijk alleen nog maar weet hoe ik de hele dag door alle vormen van paniek probeerde te onderdrukken.

Het was 9 uur ’s ochtends. Met tegenzin trok ik het jurkje aan wat ik een aantal maanden daarvoor trots in de winkel had uitgezocht. Stiekem had ik hem al een maat kleiner genomen dan nodig, als een soort ‘stok achter de deur.’ Ik voelde de stof geruisloos over mijn botten vallen. Ondanks dat de jurk veel te groot was, voelde ik mij helemaal niet trots of gelukkiger. Ik voelde me ellendig, en ik verdrong een huilbui. Ik voelde me bloot, en ondanks het warme mei weer, trok ik een aantal dikke vesten uit de kast. Het paste niet bij de jurk, maar ik voelde me zo wel meer beschermd. Ik koos het dikste vest uit dat er tussen lag, trok hem aan, en voelde de golf paniek iets zakken.

Een eetstoornis op je bruiloft

De rest van de dag bestond vooral uit familie weerzien. Mijn familie woont niet in de buurt, dus eigenlijk zie ik ze alleen bij begrafenissen en bruiloften. De laatste jaren waren er meer begrafenissen dan bruiloften geweest, dus deze ietwat andere sfeer was voor velen een verademing. Sommigen wisten van mijn eetprobleem, maar veel mensen zouden mij na lange tijd weer zien en hadden geen idee. Ik had hier zelf ook geen protocol voor, moest ik ze eerst waarschuwen?

Een mailtje rondsturen met de boodschap 'schrik niet, maar vraag er ook maar niet naar'? Want erover praten wilde ik echt niet. Toch kreeg ik de hele dag door goedbedoelde kneepjes in mijn zij en klopjes op mijn rug, met de boodschap ‘de volgende keer als ik je zie zit, hier wel iets meer vet op, hoor!’ Ik kreeg nog nooit zoveel eten aangeboden. Ik glimlachte dit allemaal weg, maar van binnen deed het pijn. Als het echt zo simpel was, zat ik er nu niet zo bij, maar dat leek niemand echt te begrijpen. Terwijl iedereen van de zon genoot, verdronk ik steeds iets meer in mijn dikke vest.

De gemiddelde leeftijd van het feestje lag rond de 60. Niet echt een probleem, maar ik merkte wel dat hoe ouder mijn gesprekspartner, hoe meer onbegrip richting mijn eetstoornis. Ik heb dan ook vaak de vraag gehad of ik mijzelf niet mooi vind. Elke keer als ik probeerde uit te leggen dat de manier hoe ik mijn eetstoornis inzette vooral als een soort coping mechanisme fungeerde, keek ik vooral naar een gezicht vol vraagtekens. Hoe meer gesprekken ik had, hoe eenzamer ik mij voelde.

Tijdens het eten, voelde ik ontzettend veel ogen in mijn rug prikken, terwijl ik bij het buffet stond. Een vrouw, die ik helemaal niet zo goed ken, legde zelfs een extra broodje op mijn bord, en glimlachte hierbij liefkozend naar mij. Hoe lief dit ook bedoeld is, zo voelde het echt niet. Ik merkte dat ik een beetje boos werd, en hoe meer ogen ik voelde prikken, hoe minder ik begon te eten.

Wat ik achteraf heel jammer vind aan een situatie als deze, is dat ik van de dag zelf vrij weinig weet. Ik kan precies vertellen wat ik heb gegeten, hoeveel ik heb gegeten en waar ik zat aan tafel, maar wat voor muziek er gespeeld is tijdens de dienst, geen idee.

taart bruiloft

Ik begrijp heel goed dat iemand met een eetstoornis zien niet prettig is, misschien zelfs een beetje ongemakkelijk. Gedurende de dag voelde ik mij waanzinnig schuldig. Deze dag moest niet om mij draaien, en toch had ik het gevoel dat het veel om mij ging, al heb ik daar zelf niet voor gezorgd. Ik had het prettiger gevonden als mensen mij met rust hadden gelaten, tijdens het eten vooral. En dat ze naar me toe waren gekomen op momenten dat het rustig was, niet aan een volle tafel zonder privacy. Op dat moment was ik daar zelf te zwak voor om dat aan te geven, maar een aantal jaar verder, en ik wou dat ik daar toen zelf een grens in had getrokken.

Zo diep als ik toen in mijn eetstoornis zat, kan ik mij nu eigenlijk niet meer echt voorstellen, dus een situatie zoals deze zal bij mij ook niet heel snel meer voorkomen, verwacht ik. Wat zou jij fijn vinden op zo’n dag, dat mensen naar je eetgedrag vragen of juist niet?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

NederlandNatascha - Vrijdag 18 mei 2018 19:15
Binnenkort ook 2 trouwfeesten, eerlijk? Ik heb ook al stress. Ik denk dat je vooral niet mag denken dat mensen heel de tijd op je letten, maar meer op de trouwers. Liever niet dat mensen op zo een moeilijk eetmoment ook nog eens vragen gaan stellen. Maar met mensen die je kent kan je het er wel even over hebben hoe je je erbij voelt. Dat verlicht misschien de druk/stress die je ervaart.
Laura v - Vrijdag 18 mei 2018 19:44
Wow , EINDELIJK een getuigenis hierover :). Met de aankomende zomerperiode is het ook dit jaar weer volop trouw-seizoen... Al 2 jaar lang hetzelfde gevoel... nu sta ik sterker in mujn schoenen en kan ik mijn grenzen aangeven. Vroeger niet en was elk grouwfeest een regelrechte nachtmerrie. Iemand close er voordien over aanspreken heeft me veel geholpen. Je kunnen dan inspringen als een buffer als het even te zwaar is om uit te zoeken of het nu de eetstoornisstem of je eigen stem is ;)
Lonneke - Zaterdag 2 juni 2018 00:24
Hi Laura, dankjewel voor je lieve woorden. Wat een goeie tip maak je bespreekbaar! Ik denk dat dit inderdaad een hele helpende stap kan zijn. Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat je er een beetje van kunt genieten! Liefs
Vlinder85 - Vrijdag 18 mei 2018 20:55
Ik moet morgen naar een trouwfeest. Niemand weet van mijn eetprobleem (toch niet via mij). Enkel mijn man weet het. Hij zal me hopelijk helpen om de massa voedsel weg te krijgen en dat is al genoeg steun op zich. Ik weet ook dat ik met hem kan praten als het echt moeilijk wordt.
ginie - Zaterdag 19 mei 2018 10:31
Toen ik midden in mijn.m eetstoornis zat gong mijn zus trouwen. Vlak daarvoor kreeg ik de datum te horen dat ik naar de kliniek zou gaan in zuid Afrika en heb ik de bruiloft moeten missen. Nog altijd een gemis maar denk wel een goede keuze. Nadat ik de kliniek uit ging kanonnen leven stapje voor stapje weer terug maar qat was die dag moeilijk daar
x - Zaterdag 19 mei 2018 15:59
goede blog, dankjewel
Meisje89 - Zaterdag 19 mei 2018 19:18
Het enige trouwfeest wat ik me kan herinneren was van me schoonzus en de smerige opmerking van haar achteraf : jij lacht op geen enkele foto want je was constant bang om dik te worden. Ik ben blij dat ik geen een trouw feest meer heb
kokosnootje - Maandag 21 mei 2018 08:37
Beste Lonneke,

Wat heb je dit goed en duidelijk kunnen verwoorden!
Hoe ben je de eetstoornis uiteindelijk te boven gekomen?

Liefs!
Lonneke - Zaterdag 2 juni 2018 00:22
Dankjewel voor je lieve berichtje! Het ‘overwinnen’ heeft heel veel therapie gekost in mijn geval, en nog steeds kom ik nu nog tot nieuwe inzichten. Het stukje acceptatie vond ik persoonlijk heel moeilijk, maar toen ik eenmaal inzag hoe belangrijk dit was, kon ik pas echt stappen maken. Daarnaast heeft het mij ook geholpen om te vechten voor wat ik belangrijk vind en waar ik energie van kreeg/krijg. Zo kon ik bijvoorbeeld niet naar de kunstacadamie als ik mijzelf kapot bleef maken op deze manier, die concrete voorbeelden hebben mij geholpen om die intrensieke motivatie aan te spreken. Hoe is het met jou? Liefs