We zitten samen in een koffietentje. Ik bestel een cappuccino. Zij bestelt een koffie met havermelk. Iets wat ze nog nooit eerder heeft genomen. 'Ik doe aan de lijn' verklaart ze. Het koekje laat ze liggen. Ik laat het een beetje langs me gaan en kijk naar de taarten. Alles ziet er zo lekker uit, ik vind het moeilijk om te kiezen. Mijn vriendin ook. 'Hebben ze ook glutenvrij?' vraagt ze peinzend.

Afvallen maakt een groot onderdeel uit van de huidige maatschappij. Als ik op straat loop zie ik posters over lijnen en sportscholen, op tv word ik doodgegooid met producten om slanker te worden. Ik kan het haast niet ontlopen. Tijdens mijn eetstoornis was ik hier erg vatbaar voor. Ik moest die producten ook hebben. Ookal geloofde ik er niet eens echt in, wat nou als het toch werkt..? Gelukkig kan ik hier nu veel beter mee omgaan, maar wat nou als er iemand in je directe omgeving ineens begint over afvallen? Wat dan?

Niet veel later staat onze bestelling op tafel. Gretig pak ik mijn taartje van het dienblad en prik mijn vork erin. Mijn vriendin vist ondertussen haar telefoon uit haar jaszak. Ze opent een app en voert daar in wat ze gaat eten. Ze schrikt en besluit de helft van haar taartje te eten. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en krijg flashbacks van mijn donkere periode. Zou het..?

Afkeer tegen afvallen

Meteen beginnen er bij mij alarmbellen te rinkelen. Waarom glutenvrij? Ze kan toch gewoon tegen gluten? Waarom heeft ze die app? Ze heeft toch een gezond gewicht? Ik begin mij meteen druk te maken. Waarom doet ze aan de lijn? Omdat ik het afvallen zo gekoppeld heb aan een eetstoornis, kan ik mij amper voorstellen dat er zoveel mensen zijn die gewoon onschuldig aan de lijn doen. Van afvallen krijg je een eetstoornis, waarom zou je dat doen? Ook al weet ik dat dit echt niet zo werkt, toch heb ik dit heel lang zo gevoeld. Afvallen is voor mij haast iets smerigs geweest, het hoort niet. Afvallen is de vijand.

Bezorgdheid

Ik denk dat deze afkeer voortkomt uit bezorgdheid. Ik ben ooit ook begonnen met afvallen en dit eindigde in een opname. Ik weet hoe het is om een eetstoornis te hebben en continue in angst te leven. Ik weet wat voor een strijd dit is en dat gun ik niemand. Ik wil juist anderen behoeden en waarschuwen voor de gevaren. 

Ik weet het beter

Daarnaast snap ik het soms echt niet. Ik heb mij jarenlang geïnformeerd en weet veel over eten en afvallen. Ik wist wat ik aan het doen was (dacht ik), en ik denk nu wel te weten wat een ‘gezond’ eetpatroon is. Ik kan dan ook niet begrijpen dat mensen denken dat glutenvrij gezonder is dan het nuttigen van gluten. Ik merk dat ik dan snel in de aanval wil schieten en de discussie aan wil gaan.

De confrontatie aangaan

Zo zwart wit als ik hier tijdens mijn herstel in stond, sta ik nu allang niet meer. Tegenwoordig maak ik mijn zorgen direct bespreekbaar. Soms is het terecht, soms ook niet. Met deze vriendin heb ik uiteindelijk een lang gesprek gehad. Zij weet van mijn eetstoornis achtergrond en begreep mijn reactie. Ondertussen heeft zij meerdere onderzoeken gehad en ze bleek coeliakie te hebben. Mijn eerste reactie was dus misschien niet eens terecht. Ze wilde inderdaad wat afvallen, maar at hiernaast dus ook geen gluten. Ik heb haar uitgelegd hoe ik mij hierbij voelde en dat ik mij zorgen maakte.  Dit was voor mij heel helpend, maar voor haar ook. Zij zag in dat ze ook wel erg veel tijd kwijt was aan het plannen en invoeren. Dit was helemaal niet haar bedoeling geweest. Juist dit uitspreken is heel waardevol geweest en heeft ervoor gezorgd dat we echt open konden zijn.

De nare ervaring die ik heb met afvallen is persoonlijk. Het is niet zo dat iedereen die aan de lijn doet ook daadwerkelijk een eetstoornis ontwikkelt. Wel ben ik van mening dat het gezonder is om een zo normaal mogelijk eetpatroon aan te houden. Ik ben geen fan van diëten en dat zal ik ook nooit gaan worden.

Hoe ga jij om met mensen die willen afvallen?

Wil jij (weer) afvallen? Lees dan deze blog

Fotografie: Pexels