Sinds ik een klein meisje ben heb ik moeite met het maken van keuzes. Hoe meer opties, hoe moeilijker de keuze. Niet alleen de 'belangrijke' keuzes kostten veel tijd, maar ook de alledaagse momenten vond ik lastig. Wat doe ik op brood? Wat doe ik aan? Kleine beslissingen die ik elke dag opnieuw moest maken. Hoe ouder ik werd, hoe ingrijpender mijn keuzes leken te worden. In mijn hoofd had alles wat ik kies zoveel invloed op de rest van mijn leven, dat ik daar een beetje bang voor werd. Doe ik het wel goed? Wat nou als..?

Te bang om keuzes te maken, te bang om het verkeerde te kiezen. Liever helemaal niet kiezen, de beslissing vermijden. Het negeren, het uitstellen. Het gewoon maar laten. De constante twijfel.

Mijn beslissing en mijn beslissing alleen

Waar ik erg voor gevoelig ben (geweest) is de mening van anderen over mijn keuzes. Zeker toen ik jonger was was dit het geval. Ik liet mijn keuzes teveel beïnvloeden en het lukte mij niet om echt naar mijzelf te luisteren. Vragen als 'wil ik dit wel?' en 'ben ik hier wel klaar voor?', durfde ik niet te beantwoorden. Liever wilde ik dat anderen voor mij zouden beslissen. Als het dan niet goed was, had ik er in ieder geval geen schuld aan. Het liefst wilde ik mijzelf hier zo veel mogelijk in ontzien. Laat anderen het maar bepalen, ik luister wel. 

In deze tijd hing ik ook erg aan mijn moeder. Ik wilde dat zij besloot naar welke middelbare school ik ging, of ik doorging met wedstrijdzwemmen en of ik mijn verjaardagsgeld moest uitgeven aan een dure camera. Ook al wist ik ergens alle antwoorden, toch durfde ik hier niet aan. Ik was veel te bang dat ik het 'verkeerde' zou kiezen. Wat er dan zou misgaan? Dat wist ik zelf eigenlijk ook niet.

Ik heb meermaals gewenst om in de toekomst te kunnen kijken. Alle mogelijke tijdlijnen rustig te kunnen bekijken en te kiezen welke mij het meest aanstaat. Helaas voor mij werkt dit niet zo. Ik heb moeten accepteren dat ik de rest van mijn leven voor beslissingen kom te staan en dat ik mijzelf hierin ook mag vertrouwen. 

Voorbereiden op de uitkomst

Wat mij heeft geholpen om toch vaker zelf die knoop door te hakken is mij goed in te lezen over mijn keuze. Dit gaat natuurlijk minder op als het gaat over welke thee ik wil, maar wel over de meer ingrijpendere beslissingen. Langzaam begon ik een eigen stem te ontwikkelen. Ik dacht minder na over het moeten kiezen en de spanning zakte. 

Een keuze waar ik mij op dit moment heel bewust mee bezighoudt is voor mij een heel belangrijke. Het gaat de laatste tijd niet goed met Winnie. Voor mijn gevoel word ik steeds meer gedwongen om te kiezen om haar in te laten slapen. Dit dwingende gevoel komt niet vanuit mijn omgeving, maar van Winnie zelf. Ik zie hoe zwaar ze het heeft en hoeveel pijn ze leidt. Ook al is het moment nog niet aangebroken dat ik nu moet kiezen, toch houd ik er rekening mee dat ik deze keuze wellicht een keer moet maken. Ook al wil ik er niet aan denken, toch houd ik mij bezig wat dit voor invloed gaat hebben en hoe dit er uit gaat zien.

Verantwoordelijkheid dragen

Een groot thema wat hier achter schuil gaat is dat ik niet de persoon wilde zijn die deze verantwoordelijkheid draagt. Dit voelde als teveel en te zwaar, dat kon ik helemaal niet aan. Misschien kon ik dat op dat moment niet. Ik was te onzeker over mijn eigen kunnen en denken. Ik vertrouwde mijzelf er niet op dat ik in staat was om een goed overwogen beslissing te maken. Dat zal toch niet in mij? Ik zag mijzelf als een soort trolletje dat braaf de stappen probeerde te volgen die voor mij waren uitgestippeld. Ik wilde hier niet vanaf af wijken. Mijn tasje was te klein, die verantwoordelijkheid paste hier helemaal niet in.

Achteraf denk ik dat mijn tasje helemaal niet te klein was. Eerder te groot. Ik droeg al teveel andere dingen met mij mee waardoor die grote bult verantwoordelijkheid er inderdaad niet meer bij paste. Als ik dit nu allemaal terug lees had ik gewild dat ik dit had durven uitspreken, dit had kunnen zien. Ik raakte zo bedolven onder al die spanning dat ik de tas liever helemaal liet vallen. 

Ondertussen heb ik al redelijk wat keuzes gemaakt. Soms gaat het me goed af, soms wat minder. Ik heb het vertrouwen in mijzelf hierin wel teruggevonden en het lukt mij nu om echt naar mijzelf te luisteren. Ook heb ik geleerd dat ik er nooit alleen voor sta. Ook al is het mijn leven en mijn keuze in wat dan ook, ik mag altijd hulp aan anderen vragen. Uiteindelijk leef je ook een beetje samen. 

Heb jij moeite met het maken van keuzes?