Deze week is eigenlijk mijn beurt om een photo blog te plaatsen, maar onder mijn laatste photo blogs kreeg ik een aantal keer de vraag van jullie hoe het nu eigenlijk met mijn angststoornis en behandeling gaat. Sinds 2020 - tijdens de ziekte van mijn vader en na zijn overlijden - was ik helaas teruggevallen in mijn eetstoornis en kreeg ik echt verschrikkelijk veel last van paniekaanvallen. Hierover heb ik toen een aantal blogs geschreven. Een paar kun je hier en hier teruglezen. Vandaag praat ik jullie graag bij hoe het nu met mij gaat en wat er de afgelopen twee jaar allemaal is gebeurd. 

Rouwproces om mijn vader 

Inmiddels is mijn vader meer dan twee jaar geleden overleden. Deze tijdsperiode is nauwelijks te bevatten. Aan de ene kant hebben er alweer heel veel andere gebeurtenissen plaatsgevonden, maar aan de andere kant zie ik hem nog zo zijn laatste adem bij mijn moeder en mij uitblazen. Dinsdag 22 september 2020 om 14:45 uur; de datum die mijn leven veranderde. Ik merk bij het schrijven van deze blog dat het ook heel moeilijk voor me is om echt de juiste woorden aan mijn rouwproces te geven. Het verdriet om het verlies van mijn vader is anders gaan voelen, maar het gemis is voor mij net zo groot gebleven. In het begin van mijn rouw kon ik alleen al bij het woord 'vader' of 'papa' in een waterval van tranen uitbarsten. Deze waterval werd na verloop van tijd vervangen door vochtige ogen en momenteel is er soms nog een twinkeltje op te vangen, behalve op de momenten dat ik in mijn eigen huisje ben met Ronja - het liefste poesje van de wereld.

Ik ervaar namelijk het beklemmende gevoel dat ik niet meer mag huilen om het overlijden van mijn vader. Het is gebeurd, iedereen verliest op een gegeven moment zijn ouders en het leven gaat door. Verschillende woorden die herhaaldelijk tegen me zijn verteld, al dan niet goed bedoeld. Ik knik dan instemmend en zwijg voornamelijk. Het zal wel aan mij liggen.... Met deze blog wil ik niet alleen een negatieve toon plaatsen, maar ik wil wel mijn oprechte gedachtes en gevoelens delen. Ik ben de afgelopen jaren weer veel levenservaring rijker geworden en besef dat ik soms behoorlijk naïef uit de hoek kan komen en daarna teleurgesteld word. Ik verwacht soms te veel steun, liefde en warmte. 

Behandelingen 

De afgelopen twee jaar zijn ook een rollercoaster aan behandelingen geweest. Net na het overlijden van mijn vader was ik onder behandeling bij een psycholoog die ik wekelijks individueel sprak. De band met hem voelde ontzettend vertrouwd en bij hem voelde ik me altijd gehoord als ik verhalen over mijn vader deelde. We zoomden in op het verleden en spraken over de toekomst. De tranen die eraan te pas kwamen, mochten er zijn. Deze psycholoog was (en is nog steeds) echt goud waard! Helaas, was hij niet gespecialiseerd in eetstoornissen en ik zat nog wel met mijn terugval. Met veel steun van hem en aanmoediging van mijn omgeving zou ik nog een aparte behandeling bij een andere organisatie gaan volgen. Een wachttijd van hier tot tokio, maar ik was ontzettend gemotiveerd om deze behandeling aan te gaan. Uit ervaring weet ik ook dat hoe langer je wacht met hulp, hoe moeilijker het meestal wordt om te herstellen. En toen brak de dag van deze intensieve behandeling aan...

Ik was heel zenuwachtig, heel gespannen, maar er ook klaar voor. Helaas was de behandeling van zeer korte duur. Mijn wantrouwen in mensen werd ontzettend bevestigd en voor mijn gevoel hebben de hulpverleners grote steken laten vallen. Uiteraard is het mijn ervaring en mijn perceptie geweest, maar als ik niet de keuze had gemaakt om hiermee te stoppen, had ik echt een trauma erbij gekregen. Mijn omgeving reageerde wisselend op deze beslissing en ook hiermee heb ik het moeilijk (gehad). Deze behandeling stoppen was voor mij geen teken van opgeven. Het was juist een teken van kiezen voor mezelf.

Gelukkig was ik ook nog onder behandeling bij mijn individuele psycholoog. Ik kreeg van hem geen verwijten over mijn keuze en we zochten verder naar passende hulp. Een traject van schematherapie startte en tijdens dit traject ben ik me zeker verschillende keren tegen gekomen. De zelfopoffering, het emotioneel tekort, de veeleisende ouder; allemaal schema´s en modi die ik al heel lang met me meedraag en waardoor ik kernovertuigingen over mezelf heb ontwikkeld. En bij het overlijden van mijn vader heb ik deze schema´s en modi ook logischerwijs ingezet. Ik moest van mezelf ook door met het alledaagse leven (veeleisende ouder) en ik durf ook niet veel met mensen over mijn verdriet te praten, omdat ik bang ben dat ze mij hierdoor negatief en een aansteller gaan vinden (zelfopoffering en negatief zelfbeeld). En doordat ik mezelf allemaal in deze overtuigingen liet meeslepen, werd de behoeft aan controle weer erg groot, die ik toen opzocht in een restrictief eetpatroon en obsessief sportpatroon.

Mijn vader en ik op Vaderdag - kostbare herinneringen 

De schematherapie heeft me op een bepaade manier goed getriggerd. Ik kies nu vaker echt voor mezelf en durf te zeggen dat ik hierin stappen maak. Door echt meer naar mijn eigen wil te luisteren, merk ik ook dat het omgaan met eten ook anders wordt. Ik heb heel lang gedacht alleen maar regie en controle over mijn eten te hebben en verder over (bijna) niets in mijn leven. Dit klinkt misschien overdreven, maar het gevoel was hierbij echt sterk aanwezig. En natuurlijk heb ik nog niet over alles in het leven controle - zoals het overlijden van mijn vader - maar ik heb wel de controle en regie op welke manieren ik ermee wil omgaan. Als ik verdriet wil tonen over mijn vader dan hoef ik me daar niet schuldig over te voelen, integendeel. En dit typen is weer veel makkelijker dan echt doen, want ik durf echt niet bij iedereen in mijn omgeving zo open te zijn, maar sommige vrienden/vriendinnen staan heel dicht bij me en ik moet door negatieve ervaringen ook niet iedereen over één kam scheren. 

Hoe nu verder? 

Mijn rouwproces heeft dus uiteindelijk voor een lang behandeltraject gezorgd, waarbij ook gebeurtenissen uit het verleden naar boven zijn gehaald. Ik ben mijn individueel behandelaar ontzettend dankbaar voor de steun die ik heb gekregen de afgelopen jaren rondom vooral het rouwen om mijn vader. De eetstoornisbehandeling heeft niet goed uitgepakt en na een week hield ik het al voor gezien, maar ook daarvan heb ik eigenlijk heel veel geleerd. Deze keuze heb ik echt vanuit mezelf gemaakt en ik wist dat ik bepaalde mensen hiermee niet tevreden ging houden. Een sprong in het diepe als 'pleaser', maar wel een sprong die ik overwon. En ik had het bijltje er niet bij neergelegd, want ben verder gegaan met schematherapie die wel z´n vruchten afwerpt.

Maar ben ik er nu dan al? Nee, zeker niet, maar ik ben wel dankbaar op de plek waar ik nu sta. Mijn twee banen - tanteLouise en Proud2Bme - gaan super, ik durf meer voor mezelf te kiezen en ik voel me fysiek sterk. Ik heb nog wel heel veel uitdagingen rondom mijn angststoornis aan te gaan, want de paniekaanvallen blijven aanwezig. De paniekaanvallen blokkeren mijn alledaagse leven en hierover heb ik zeker veel verdriet. Dit is een weg met ook weer ups-and-downs. In eerste instantie zou ik uitbehandeld zijn, maar misschien is er toch een optie voor exposure therapie. Ik wil niet opgeven en bekijk het stap voor stap. Exposure vind ik een hele heftige vorm van therapie, maar het past wel bij me. Ik kan namelijk mijn angsten heel goed verklaren, heb honderden inzichten, maar vermijd 'graag' de plaatsen waar ik me angstig voel. Bij exposure ga ik blootgesteld worden aan mijn angsten en die stap is essentieel om verder te komen. 

Ik hoop dat jullie het fijn vinden dat ik mijn weg van rouw en behandelingen op deze manier heb gedeeld. Misschien vind je (h)erkenning, motivatie of vind je het vooral interessant om te lezen. Het kan en mag allemaal! Als jullie nog meer vragen hebben, stel ze dan gerust onder deze blog.  

Liefs!