Het jaar 2020 is voor iedereen een ingrijpend jaar dat veel onzekerheden kent. Ook voor mij is dit jaar zeer moeilijk en intens en dit komt niet alleen door het coronavirus. Begin van de zomer schreef ik deze blog over mijn terugval. In augustus kreeg ik de kans om opnieuw in behandeling te gaan voor mijn eetstoornis. De blog hierover kunnen jullie hier lezen. Ik was er klaar voor en in september had ik het eerste gesprek met mijn behandelaar. Dit gesprek verliep fijn en ik voelde gelukkig al een bepaalde klik. Helaas is mijn leven na dit eerste gesprek op z'n kop gezet...

Een week later kon ik mijn volgende afspraak afzeggen, omdat mijn vader stervende was. Mijn vader kreeg vorig jaar de mededeling dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij had kanker en vanaf dat moment begon ook zijn intense gevecht. Het hele verhaal van mijn vader en zijn ziekte kun je in deze blog verder lezen. Begin september kwam mijn vader op bed in de woonkamer van mijn ouderlijk huis te liggen en uiteindelijk heb ik van hem op 22 september afscheid moeten nemen. Hier kunnen jullie het gedicht lezen dat ik tijdens de afscheidsdienst voor mijn vader heb voorgedragen. Inmiddels is mijn vader alweer meer dan twee maanden overleden en heb ik mijn therapie opnieuw opgepakt. Therapie die ik nu hard nodig heb! 

In eerste instantie kwam ik voor mijn eetstoornis bij mijn behandelaar terecht. Hierover hebben we tijdens de eerste afspraak ook gesproken, maar intussen is de focus op mijn behandeling al volledig verlegd. Een 'life-event' - zoals mijn behandelaar het noemt - heeft plaatsgevonden en hierdoor staat mijn leven op z'n kop. Ik heb nog steeds te kampen met een eetstoornis en mijn angstklachten zijn na het overlijden van mijn vader in heftige mate toegenomen. Het verdriet om mijn vader en de intense pijn uit zich waarschijnlijk in deze vormen en ik baal hier ontzettend van. 

Fotografie: ACC- fotografie 

Life-event 

Een life-event is een bepaalde gebeurtenis in je leven die ingrijpende gevolgen met zich meebrengt. Er zijn diverse gebeurtenissen die hieraan gerelateerd kunnen zijn, zoals een echtscheiding, het overlijden van een dierbare, een (plotselinge) ziekte krijgen, misbruik, verliezen van je baan, et cetera. Ik besef dat bovenstaande gebeurtenissen van ernst verschillen, maar in het omgaan hiermee zitten ook veel overeenkomsten. Voor degene die zo'n ontzettend heftige gebeurtenis meemaakt, hoop je dat hij of zij er op een constructieve manier mee om kan gaan. Helaas heb je dit zelf niet altijd (volledig) in de hand. Ook ik ga met het verlies van mijn vader niet altijd even goed om. Ik deel graag met jullie mijn valkuilen, maar ook mijn sterke kanten in dit rouwproces. 

Eetstoornis en paniekaanvallen 

Mijn eetstoornis werd begin van dit jaar al een deel van mijn houvast tijdens alle coronaperikelen. Ik vond dit verschrikkelijk en heb de stap naar hulpverlening hiervoor gezet. Ik sta nog steeds volledig achter deze keuze, maar ik moet toegeven dat mijn eetstoornis me in deze periode van rouw voor mijn gevoel toch helpt. Mijn grootste houvast - mijn vader - ben ik verloren. Ik zoek op duizend verschillende manieren naar een andere houvast, maar een vervanging voor mijn vader vind ik niet. Mijn eetstoornis is vertrouwd en het rigide eetpatroon voelt dan toch als een rots in de branding. Ik besef me dat de eetstoornis totaal niet te vergelijken is met mijn vader. Mijn eetstoornis voert een constante druk op me uit, beperkt me in mijn vrijheid en geeft geen liefde. Daarentegen gaf mijn vader mij rust, eigen regie en veel liefde. Ik probeer dit naar mezelf te blijven herhalen en mezelf in te laten zien dat de eetstoornis slechts een tijdelijke oplossing is voor een blijvend verlies. Ook zijn mijn paniekaanvallen toegenomen. Volgens mijn behandelaar een logisch gevolg. Op mijn vader kon ik bouwen. Als ik hem nodig had, was hij er; ongeacht de afstand of het tijdstip. Mijn vader gaf me veiligheid. Deze veiligheid ben ik verloren en kan hem momenteel nergens anders uithalen. Zelfs een ritje naar mijn supermarkt levert al hoge spanning op. De gedachte die ik telkens hoor: ik ben maar alleen, niemand zal me helpen. 

Hulp vragen 

Ik baal ervan dat ik niet op een constructieve manier met het overlijden van mijn vader om kan gaan. Ik voel me schuldig naar mijn vader. Ik had toch beloofd om door te gaan met het leven?! Toch probeer ik mezelf niet alleen maar de grond in te praten. Het ergste wat in mijn leven had kunnen gebeuren, is namelijk gebeurd. Het belangrijkste wat ik had kunnen verliezen, ben ik verloren. Ergens is het logisch dat deze problematiek naar voren komt. Ik kan daarom ook maar één ding doen en dat is de hulp blijven houden die ik krijg. Hiervoor ben ik dan ook ontzettend dankbaar. Een keer per week heb ik een gesprek met mijn behandelaar en sinds kort ben ik gestart met medicatie om de paniek minder te laten worden. Ik ben altijd sceptisch tegenover medicatie geweest; bang voor bijwerkingen, bang om geen effect te zien. Aan de andere kant bedenk ik me dat ik echt uit deze situatie moet zien te komen om daarna echt volledig aan te slag te kunnen met het verwerken van het verlies en het rouwen om mijn vader. Ik pak alle hulp met beide handen aan en wil mezelf 100% inzetten! 

Doorgaan met het leven

De afgelopen periode heb ik misschien wel honderd keer of meer deze zin gehoord: 'Het leven gaat door.' Inderdaad, het leven gaat door. Maar niemand kan voor jou bepalen op welke manier je omgaat met een verlies van iemand of andere ingrijpende gebeurtenis. Er staat geen tijd om te helen en er is geen protocol om te verwerken. Dat kan niet, want elk mens is uniek. Ik wil je dan ook vooral de boodschap meegeven dat wat je ook meemaakt of waar je ook mee worstelt jij jouw tijd hiervoor mag nemen en de hulp mag vragen die je nodig hebt. Dat verdien jij en dat verdien ik. Samen vechten we hier ons doorheen!   

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.