Donderdagmiddag, een gewone doordeweekse werkdag. Mijn mobiel gaat af. Op het schermpje zie ik dat het mijn moeder is. Ik neem op en op dat moment staat mijn leven even stil. "Je vader heeft kanker." De tranen rollen over mijn wangen. Snel daarna bel ik mijn broer, zus en schoonzus op. Een tijdje later probeer ik de kalmte en rust in m’n lichaam terug te vinden, maar mijn gedachten blijven malen. Zal je me gaan verlaten, pap?

14 jaar geleden

De dagen gaan door en ik leef in een soort roes. Ik werk, spreek af met mijn vriendinnen en tegelijkertijd voel ik de angst in mijn lichaam. Het herinnert me aan een situatie van veertien jaar geleden. Ook toen werd ik opgebeld met de mededeling dat m’n vader met spoed in het ziekenhuis was opgenomen. Uiteindelijk bleek het mee te vallen en na een paar weken was hij gelukkig weer thuis. Alleen was ik op dat moment overgeleverd aan mijn eetstoornis. In die paar weken was ik compleet doorgeslagen. Ik zocht mijn houvast in het niet-eten en kon mijn emoties verstoppen in het masker van de anorexia. Mijn vader, mijn houvast, werd voor mijn gevoel uit mijn leven gerukt. Met mijn moeder kon ik niet praten en ons verdriet werd niet gedeeld.

Bron: Pixabay

Nu, veertien jaar later, voelt het alsof opnieuw mijn vader van mijn zijde wordt losgerukt. De pijn en het verdriet is hetzelfde, maar ik hoop dat ik nu op een gezonde manier met deze vreselijke situatie om kan gaan. Alleen, hoe doe je dat?!

Zoek steun

Na het nieuws over mijn vader heb ik het al snel met een aantal lieve vriendinnen gedeeld. Ook op het werk heb ik de situatie uitgelegd en natuurlijk houd ik contact met mijn broer, schoonzus en zus. Mijn vriendinnen reageerden allemaal zeer begripvol en ik heb ontzettend lieve woorden van hen mogen ontvangen. Ik lees hup appjes meerdere keren achter elkaar. Op die manier voel ik de kracht in mezelf terugkomen. Ook op mijn werk krijg ik alle ruimte om ermee om te gaan. Ik mag bij afspraken en onderzoeken aanwezig zijn en kan op deze manier de steun aan mijn vader geven die hij nu zo hard nodig heeft.

Het contact met mijn familie is ook heel erg belangrijk voor mij momenteel. Mijn schoonzus steunt me in alles wat ik doe en ik mag haar dag en nacht bellen. Nog altijd bekruipt me hierover een schuldgevoel. Verdien ik deze steun echt? Wordt ze niet gek van me? Stel ik me niet aan? Tegelijkertijd voel ik de warmte van haar lieve woorden door m’n lichaam stromen en verlang ik ernaar dat ze me vastpakt en me nooit meer alleen laat.

De behoefte aan controle en duidelijkheid is absoluut opnieuw aanwezig, maar het verlangen naar steun en liefde voert de boventoon. Opnieuw herken ik de hechtingsproblematiek uit mijn gezin. Er is geen ruimte om te delen of te praten. Enkel de praktische zaken worden besproken. Elke nacht sluit ik mijn ogen en denk aan de arm om me heen, waarnaar ik zo intens verlang. Misschien wel smacht. Het verschil met veertien jaar geleden is dat ik dit nu ook durf uit te spreken en de liefde zoek bij andere dierbaren in mijn omgeving. Zoals mijn schoonzus.

Laat je verdriet er zijn

Meerdere nachten op rij ben ik huilend in slaap gevallen. Te pas en te onpas wellen de tranen zich in mijn ogen op. Ondanks dat het alledaagse leven doorgaat, loop ik met een zwaar gevoel in mijn lichaam. Natuurlijk mogen andere mensen lachen. Natuurlijk mag ik ook hiervan deel uitmaken. Maar ik sta mezelf ook toe om soms even keihard te huilen. Ondanks dat ik dit nu wel toelaat, vind ik het nog altijd maar lastig. Meestal huil ik op momenten dat niemand het ziet, behalve mijn lieve knuffel. Ik praat tegen haar en het voelt alsof ze me hoort.

De eenzaamheid bekruipt me, de tranen stromen zo hard over mijn wangen dat m’n ogen gewoon zijn opgezwollen. Hoewel er zoveel lieve mensen naast me staan en me steunen, is er maar één persoon die mijn verdriet nu kan helen. Mijn vader, mijn lieve vader die nu ernstig ziek is. Dit intense verdriet, de wanhoop en het verlangen naar liefde zal de komende dagen, weken, misschien nog wel maanden met mij meegaan. Hopelijk afgewisseld door mooie, gezellige en leuke momenten.

Bron: Shelby Deeter

Je moet door

Een dierbaar persoon zien lijden of verliezen, laat niemand ongeroerd. Je mag hierover dan ook zeker verdriet hebben, pijn ervaren, schreeuwen, schelden, alles. Maar uiteindelijk moet je door. Je moet door met je eigen leven. Het leven dat jouw dierbare jou ook zo gunt.

Lieve pap, blijf bij me, of vaarwel.