Steeds vaker lees ik blogs en artikelen over manieren om jezelf te beschermen; wandelen, clean eating, meditatie... Dingen die mij tijdens mijn eetstoornis-herstel juist niét hebben geholpen. Ik mocht niet teveel bewegen, clean eating zat er voor mij ook niet echt in en meditatie deed mij niet zoveel.

Vandaag deel ik een aantal punten die voor mij persoonlijk beter werkten. Punten die misschien wat passender zijn voor mensen die herstellende zijn van een eetstoornis. Want hoe bescherm je nou je eigen gezondheid als je tegelijkertijd met jezelf aan de slag bent? 

Stel grenzen; wat wil jij?

Jouw leven draait om jou; om wat jij wil en wat goed voor jou is. Dit schrijf ik nu heel makkelijk, maar ik weet dat het (helaas) niet altijd zo simpel is. Ik vind het zelf nog steeds wel eens lastig om concreet mijn grenzen te voelen én uit te spreken. Toch is het denk ik wel heel waardevol om dit te onderzoeken en hiermee te oefenen. 

Grenzen stellen gaat vaak gepaard met iets laten, toch die 'nee' verkopen. Hoe rot dit soms ook is, dit kan echt wel eens nodig zijn om jezelf wat rust te geven. Je hoeft niet alles aan te pakken. Een 'nee' op z'n tijd is denk ik best gezond. Ik denk ook dat niemand echt van jou kan en mag verwachten dat je overal maar in meegaat. Dat is denk ik ook niet realistisch. Zeker wanneer je het misschien wat zwaarder hebt of je erg gespannen voelt; wees niet bang om iets af te wijzen. Soms is het gewoon echt even te veel en het is dan juist heel sterk om voor jezelf hierin op te komen. En onthoud: een 'nee' tegen iets, is automatisch een 'ja' tegen iets anders - in dit geval iets positiefs voor jezelf!

Maak van jezelf een prioriteit

Ik denk dat dit een heel belangrijk punt is: jezelf als doel zien. Jij bent het eindwerk, niet alleen het middel. Wanneer ik een doel voor ogen heb, heb ik eigenlijk een soort regel voor mezelf. Elke keuze die ik maak, staat in het thema van dit doel. Wat gebeurt er als ik dit doe? En wat als ik dit niet doe? Wat is het meest helpend om mijn doel te bereiken? Natuurlijk zal dit niet voor elk doel zo zwart-wit opgaan, maar misschien dat dit soort vragen jou wel helpt om op momenten voor jezelf te kiezen. Waar heb jij echt profijt van? Eigenlijk dus het leven in dienst zetten van jezelf en je eigen behoeften. Dat kan misschien egoïstisch klinken, maar ik denk dat met een beetje egoïsme niks mis is. 

Niet alles hoeft nuttig te zijn

Dit is een thema waar ik het zelf lastig mee heb gehad. Ik had het idee dat alles wat ik deed en ondernam op een manier nuttig moest zijn. Alles moest een functie hebben. Ik kon niet even rustig TV kijken. Ik moest echt iets tastbaars of zichtbaars hebben aan het eind van mijn activiteit, anders was het niet geslaagd. Ik kom dit trouwens regelmatig ook op het forum tegen; dit speelt dus bij meer mensen. Ik moest altijd productief zijn, ik mocht geen tijd 'verspillen'. Een doel dat heel onrealistisch is. Wat mij hierbij heeft geholpen, is om mijn eigen gesteldheid als 'doel' te zien. Dat ontspanning voor mij juist heel nuttig kon zijn om mezelf beter te laten voelen. Dit was voor mij even omdenken, maar dit heeft me wel geholpen om wat rustiger met mijn tijd om te gaan. Het wat minder erg te vinden om TV te kijken. Want uiteindelijk staat dat juist in dienst van mijn eigen gezondheid. Juist even niks doen. Niet alles hoeft dus 'nuttig' te zijn en misschien is het juist daarom wél nuttig. 

Je mag om hulp vragen

Je hoeft het niet alleen te doen. Ik heb lang gedacht dat dit wél moest: mijn psychische problemen zijn van mij, net als de verantwoordelijkheid om voor mijn mentale gezondheid te waken. Natuurlijk is dit ook waar en je moet het wel zélf doen, maar dit betekent niet dat je het ook alléén hoeft te doen. Ik heb geleerd dat je hierbij echt om hulp mag vragen, bij wie dan ook. In feite is dat ook bescherming, zelfzorg. Om de druk wat te minderen, jezelf wat rust te geven. 

Medicatie nemen is oké

Iets wat ik zelf moeilijk vond om toe te geven: medicatiegebruik. Het voelde alsof ik faalde, dat ik het zelf niet kon. Maar ik denk dat het wel iets gecompliceerder ligt dan dit. Mijn therapeut gaf mij uiteindelijk een mooie metafoor. Zij vertelde dat medicatie ook wel vergeleken kon worden met trap-ondersteuning. Zolang het je helpt om te blijven fietsen, waarom dan ook niet? Zo had ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Ik begon mijn antidepressiva te zien als hulpmiddel. Daarvoor zag ik het altijd als iets wat tijdelijk een oplossing zou zijn, waardoor ik er juist veel druk op legde. Elke dag met medicatie was een dag te veel. Maar het was dus helemaal niet helpend om het zo te zien. Het is echt oké om medicatie te nemen als jou dit helpt. Of dit nu tijdelijk is of niet; als het je nu helpt, is dat naar mijn idee alles wat telt. 

Ik ben heel benieuwd hoe jij tegen deze punten aankijkt. Hoe werkt dit voor jou? Of heb je misschien nog aanvullingen?