Een tijd geleden kwam mijn blog 'Snoepen met anorexia' online. Ik vond dit zelf eigenlijk best wel spannend, want af en toe vind ik het nog steeds lastig om dit deel van mijn eetstoornis zelf te begrijpen. Jullie reacties zijn dan ook waardevoller dan je misschien zelf op dat moment denkt. Het doet veel met mij om jullie ervaringen te lezen. Misschien omdat ik dan toch een beetje meer van mezelf ga begrijpen. Ik heb een tijdje nagedacht over jullie vragen en vandaag wil ik met jullie een 'deel 2' delen. Heb je de eerste blog nog niet gelezen? Het is misschien fijn om dat eerst te doen, zodat je deze blog beter begrijpt.

Terwijl ik de reacties las, las ik ook een aantal punten die ik ook enorm herken. Punten die ik misschien zelf niet eens wist tot aan die reacties, maar die ik vanuit mijn kant nog wel even wil belichten. 

Let op: in deze blog beschrijf ik waar ik het persoonlijk moeilijk mee had. Ik vind het lastig in te schatten of deze triggerend kunnen zijn, maar ik wil toch een kleine waarschuwing meegeven. Mocht je inderdaad getriggered worden, sluit deze blog dan af en lees dan niet verder. Misschien is het dan juist helpender om een blog als deze even te lezen. 

Eten klaarmaken was te lastig

Voor mij was een stukje chocola eten eigenlijk heel makkelijk. Niet zozeer het eten, maar wel alles eromheen. Ik hoefde maar naar de kast te lopen en een stukje af te breken en dat was het. Ik hoefde geen pannen op de kookplaat te toveren, ik hoefde niks af te wassen... Ik liet geen sporen achter. Niks dat mij zou herinneren aan het feit dat ik iets had gegeten. Want dat vond ik bijzonder moeilijk. Ik kon er maar moeilijk mee omgaan, die pannen die nog op het aanrecht stonden als ik klaar was met eten. Alsof het nog even in mijn gezicht gedrukt werd dat ik zojuist een heel bord vol eten had weggestopt. 

Daarnaast kostte het mij ook veel moeite om überhaupt iets voor mezelf klaar te maken. Waar ik nu tijdens het koken een fijn muziekje opzet, was in het verleden mijn hoofd gevuld met destructieve gedachtes. Vooral oordelen eigenlijk. Wat voor vreetzak ik wel niet was, dat ik dit eten helemaal niet waard was, dat ik maar beter alles kon laten staan en weggaan, misschien niet meer terugkomen. Eten klaarmaken maakte bij mij al zoveel los, dat ik deze stap liever maar oversloeg. Ik denk dat ik dit ook erger vond dan het eten zelf. Nu was ik er namelijk heel bewust mee bezig om mezelf te voeden. Iets dat ik nog vreselijker vond dan het voeden an sich. 

Voedingswaarden willen weten en meten

Iets wat ik tijdens het koken ook lastig vond, waren de producten die lastig afgemeten konden worden. Hoeveel olie of boter gebruik je eigenlijk? Weet ik nu wel precies hoeveel ik binnenkrijg? Bij een stukje chocola was dit voor mij veel duidelijker. Het stond gewoon op de verpakking, ik hoefde het alleen maar te lezen en bij de rest van mijn dag op te tellen. Zonder moeilijk gedoe en gegok. Dit gaf mij veel meer rust. Ook al at ik in mijn ogen 'ongezonder', ik ervoer in ieder geval geen overprikkeling. 

Nu ik hier aan terugdenk weet ik hoe ongezond deze instelling is geweest, maar op dat moment was dit heel logisch. Ik at liever meer calorieën wetende wat ik binnenkreeg, dan minder en het erop gokken. Iets dat voor sommige buitenstaanders ook lastig te begrijpen is. En dat begrijp ik. Nog steeds heerst er - naar mijn idee - een vrij eenzijdig beeld van eetstoornissen. Nu gaat het weer veel over anorexia, maar alleen deze eetstoornis is bij iedereen al zo anders dat dit gegenereerde beeld voor weinig mensen denk ik overeen komt. Voor mij deed het dit destijds in ieder geval niet.

Een eetstoornis is vaak complexer dan in de media wordt getoond, in mijn ogen tenminste. Ja, ik had moeite met eten, maar dat was niet alles. Ja, ik had een laag zelfbeeld, ik had trauma's, maar dan nog hoef je geen eetstoornis te ontwikkelen. Ik deed dit wel. Had ik een drang naar controle? Ja, maar ik vind dat alleen deze drang al zo wordt opgehemeld. Het gaat om controle, maar toch ook weer niet. Het gaat om zoveel meer. Ik durfde mezelf niet aan te kijken in de spiegel, ik gunde mezelf niks, behalve de dood. En ook dat was lastig, want dan zou ik de rust krijgen die ik wilde, dus dat mocht dan ook weer niet. Mijn hele leven zal vol met tegenstrijdigheid en dat is denk ik juist heel typerend voor welke eetstoornis ook.  

Hoe doorbreek je deze patronen? 

Een vraag die veel terugkwam. Een hele begrijpelijke, maar voor mij ook wel lastige vraag om te beantwoorden. Misschien wel omdat ik niet echt een duidelijk antwoord heb. In de kliniek werd er naar mijn idee niet zoveel aadacht besteed aan het doorbreken van deze patronen. Waarom? Dat snap ik nog steeds niet zo goed. Ik denk namelijk dat dit iets is wat velen herkennen en dat juist bespreekbaar gemaakt moet worden. De schaamte was al groot genoeg om er over te praten, laat staan als het daarbij wordt gelaten. 

In de weken die volgden heb ik braaf mijn eetlijst gevolgd. Ik deed mijn best om niet toe te geven aan de drang om te snoepen. En in principe lukte dit ook. Totdat ik moest bij-eten. Toen mocht ik snoepen. Roze koekjes werden geserveerd als extra tussendoortje. En hoe blij ik hier ook mee was, toch was ik ook ontzettend bang. Niet alleen om door te slaan, maar ook was ik bang geworden voor mijn ooit zo favoriete snoep en zoetigheden. Het had een nare bijsmaak gekregen. Ik begon het te zien als 'aankom-eten', juist omdat ik het alleen kreeg als ik aan moest komen.

Dit klinkt wellicht demotiverend, maar uiteindelijk heeft uit uitspreken van deze angsten mij juist zoveel gegeven. Ik erkende deze gedachtes en hierdoor kon ik ze uitdagen. Middels G-schema's begon ik in te zien dat deze gedachtes ergens vandaan kwamen en dat was voor mij juist heel waardevol. Achteraf gezien had ik liever meer hulp gehad bij het uitdagen van deze eetgestoorde gedachtes, maar misschien is dat ook iets wat ik zelf beter had kunnen aangeven. 

Herken jij een aantal van deze punten - misschien ook uit die van de vorige blog - dan hoop ik dat het je lukt om de kracht te vinden om erover te praten. Het is al een tijd geleden dat ik voor mijn eetstoornis in therapie ging en hopelijk is er ondertussen veel veranderd op dit gebied. Hoe meer we erover praten, hoe 'normaler' het ook zal worden.

Bespreek je moeites, schaam je niet. Een eetstoornis is al erg genoeg, daar hoef je tijdens je herstel niet meer voor te liegen.

♥