Snoepen met anorexia
2019 - "Eet je echt zoveel snoep? Weet je niet hoe ongezond dat is? Jij hebt echt geen anorexia! Eerder een ik-eet-teveel-stoornis!" Verbluft slik ik mijn snoepje door. Wat zou ze zeggen als ze wist dat ik nog meer snoep had gegeten? Net, toen ik de afwas deed en ik een zak colaflesjes in de la had verstopt? Ineens voel ik me intens vies en dik. Ze heeft ook helemaal gelijk: mensen met anorexia mogen helemaal niet snoepen.
Mijn eetstoornis heeft veel periodes gekend: van extreem ‘gezond’ eten naar veel compenseren naar bijna niks eten. Ook heb ik een periode lang ontzettend veel snoep gegeten. Iets wat veel mensen niet snel verwachten van iemand die de diagnose anorexia heeft gekregen. Toch is dit voor mij wel de realiteit geweest. Juist omdat veel mensen om mij heen een beeld hadden van wat anorexia is, vond ik het lastig om altijd eerlijk te zijn over mijn eetpatroon. Ik begon me te gedragen zoals ik dacht dat anderen van mij verwachtten. Soms at ik bewust niet waar anderen bij waren, omdat ik bang was dat ze me niet meer serieus zouden nemen. Dat ze zouden denken dat ik die eetstoornis maar verzon...
Liegen tijdens therapie
Door mijn eetstoornis heb ik mezelf periodes lang ontzettend veel ontzegd. Elke week kwamen er weer nieuwe producten bij die ik niet mocht eten. Snoep en koekjes waren de eerste producten die ik links liet liggen. Gek genoeg vond ik dat toen niet eens zo heel lastig. Mijn doel was heel duidelijk; ik moest mager worden. Tijdens mijn terugval vond ik het ineens een stuk lastiger om van de snoepjes af te blijven. Snoep was er altijd voor me geweest als ik het lastig had en voelde voor mij veilig. Ik besloot om snoep te blijven eten, maar dit te compenseren door verder niks tot weinig te eten. In mijn hoofd klonk dit toen heel logisch. Hoe meer tekorten ik echter op deed door het gebrek aan goede voedingsstoffen, hoe meer behoefte en trek ik ook kreeg in zoetigheid. Hierdoor werd het steeds lastiger om weerstand te bieden tegen de drang om snoep te eten. Om me heen leek niemand me te begrijpen. Ik begreep mezelf niet eens. Ik had toch anorexia? Dan eet je toch juist niks? Waarom kon ik niet zo makkelijk bij iemand anders eten of toch 's avonds mijn bord leegmaken? Het was een raadsel dat ik zelf niet op leek te kunnen lossen.
Tijdens de therapie durfde ik niet echt los te laten wat mijn precieze eetpatroon was op dat moment. Ik schaamde me te erg. Ze zouden me allemaal dik en vies vinden. Ook in het eetdagboekje dat ik bijhield, ervoer ik elke keer weer een enorme strijd. Ik at bewust geen snoep meer zodat ik het niet op hoefde te schrijven. Als ik dan toch wat dropjes at, schreef ik erbij dat ik me schuldig voelde. Die schuld voelde ik ook echt, omdat het niet waar was wat ik zei. Drop eten ging prima, maar die boterham was me te moeilijk.
Van traktatie naar vereiste
Pas toen een groepsgenootje wat meer losliet over haar drang naar M&M's, begon ik mezelf wat beter te begrijpen. Zij 'beloonde' zichzelf als het ware met wat lekkers als ze de rest van de dag niet veel at. Naast het feit dat snoep voor mij veilig voelde, was het in mijn geval ook een soort 'traktatie'. Iets wat me op de been hield, waar ik 's ochtends al naar uit kon kijken. Dit was mijn manier geweest om mijn eetstoornis draaglijk te maken. Waar het eten van zoetigheid inderdaad begon als een traktatie - een kers op het bekroonde werk van mijn eetstoornis - had hier een verschuiving in plaatsgevonden. Uiteindelijk begon ik het andersom te zien. De chocola at ik nog steeds, maar om dit te compenseren was de rest van mijn eetpatroon heel mager geworden. Snoep was geen traktatie meer. Het werd haast een vereiste. Als ik 's ochtends opstond was het eerste waar ik aan dacht de snoepjes in de la en de koekjes in de kast. Moet ik nog boodschappen doen, of heb ik nog genoeg in huis...?
Het was voor mij belangrijk om deze relatie met zoetigheid aan te pakken in de kliniek. Ik was vergeten hoe het was om 'normaal' te eten. Als ik kon kiezen at ik liever iets lekkers, anders is het ook zonde van de calorieën, toch? Omdat ik in het begin van mijn therapie nog niet eerlijk was over mijn daadwerkelijke eetpatroon, heb ik niet uitgesproken hoe ik me daadwerkelijk voelde. Ik deed braaf wat me werd gevraagd en zonder al te veel zichtbare moeilijkheden at ik volgens mijn lijst. Het was dan ook een verademing dat dit voor mij niet genoeg was en ik moest ophogen. Met snoep. Ik wilde hier niet in doorslaan en met de woorden van mijn groepsgenootje in mijn achterhoofd heb ik mijn relatie met snoep bespreekbaar gemaakt.
Ik had de 'mazzel' dat een groepsgenoot dezelfde strijd ervoer als ik. Dit heeft mijn ogen geopend en geholpen om echt eerlijk te zijn. Schijnbaar is het dus helemaal niet zo gek dat je snoep eet, ook al heb je een eetstoornis. Ik heb echt moeten leren dat iedere eetstoornis anders is. Een product dat voor iemand anders veilig voelde, kon voor mij als een hele uitdaging voelen en andersom. En dat is prima, zolang je het zelf maar serieus durft te nemen.
Hoe is dit voor jou? Herken jij deze strijd?
Deel twee van deze blog kun je hier lezen.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik loop in m'n huidige herstel daar soms ook tegen aan. Als ik dan toch eet liever iets lekkers en dat compenseren dan een saaie boterham. Terwijl het ook begon als een beloning.
Het is ook minder machtig dan een maaltijd die paar snoepjes. Vaak over compenseer ik ze dan weer wel..
Ben ook benieuwd naar hoe je dit hebt doorbroken nadat je het bespreekbaar hebt gemaakt?
Wat lief dankjewel! Zelf heb ik een canon60D, die heb ik hier ook gebruikt! :)
Liefs,
Lonneke
Bedankt voor de fijne reacties.
Wat rot eigenlijk dat er zoveel herkenning is. Ik denk dat ik nog een blog ga schrijven over wat mij hierbij geholpen heeft. Als je verder vragen hebt laat ze hier gerust weten, dan kan ik ze meenemen!
Liefs,
Lonneke
Komt deze blog nog? Of heb ik er overheen gekeken/gelezen? ben namelijk super benieuwd hiernaar, want ik kamp op he tmoment met hetzelfde.
Ik heb overdag al heel veel zin in een snoepje of een chocolaatje savonds. En ook al voel ik me flauwtjes worden op mn werk, ik eet niets of zo min mogelijk om dat ene snoepje of chocolaatje te mogen savonds..
Deel 2 van deze blog komt binnen 2 weken online!
Liefs, team Proud2Bme
Ik eet heel veel chocola. Maar vooral omdat ik dan veel preciezer kan meten hoe calorieën erin zitten en ik dat bij boterhammen gewoon moeilijk vind. Mijn lunch vervang ik vaak door een bepaalde hoeveelheid chocola.
Of een tijd mijn behandelaren voor de gek gehouden... ze dachten dat het eten heel goed ging omdat ik trots vertelde dat ik meer koekjes at. Maar niet dat dat was in plaats van maaltijden......
Na een opname voor depressie en burn-out ben ik op een gezond gewicht gekomen en voel ik me ook zo vet en walg ik van mezelf. Dat verdriet snoep ik ook weg... en zo blijven de kilo's komen, geen fut om iets te doen door gebrek aan goede voedingsstoffen.
Bedankt voor deze blog Lonneke en ik hoop dat ik uit een volgende blog van jou over wat jou heeft geholpen om uit dat patroon te raken, wat tips kan halen want ik weet niet hoe ik mijn probleem moet oplossen.
Bedankt Lonneke voor deze herkenbare blog....
Overdag zo weinig mogelijk eten, om dan 's avonds zoveel mogelijk 'ruimte' te hebben voor snoep.... En daar dan de hele dag naar hunkeren. Steeds meer 'normale' dingen weglaten. En maar denken dat je de enige bent.
Zo fijn om te lezen dat dit niet zo is. Dank voor je blog Lonneke en ook aan iedereen die hier een reactie op geeft.
We staan niet alleen ♥
Vooral het zonde vinden van de calorieen. Als ik iets gegeten heb, wat ik niet heel lekker vond, dan is het daarna soms echt even een moeilijk moment. Wat ik ook merk, wat betreft snoep, is dat als ik snoepjes eet, ik het minder in mn lijf voel. Daar kan ik dan ook wel meer van eten, zonder last van te hebben. Maar als ik broodjes eet dan voel ik het sneller in mn buik zitten. En dat is dan oncomfortabel.
Maar het gaat nu gelukkig een stuk beter, heb nog wel ongemakkelijke momenten, maar dat hoort er nu eenmaal bij. Juist daar zitten de sleutels. Daar moeten we doorheen. Niemand zegt dat herstel makkelijk is! :P
Fijn dat dit onderwerp aangeraakt wordt!
In eerste instantie at ik ook al snoep, maar destijds dwong ik mezelf bijvoorbeeld een chocolaatje of chipje te eten om mezelf te straffen als ik iets fout hebt gedaan.... of ik rook aan lekker eten om het vervolgens weg te gooien. For some reason leek het me een goede manier om mezelf nieuwe gewoontes aan te leren... Ik deed dit ook als ik bijvoorbeeld een wiskundesom niet goed had gemaakt.
Ook in de kliniek voelde ik me nep, want ik zat niet in het somatisch of rustprogramma (dus volgens groepsgenootjes was ik zwaar genoeg voor corvee. Au!). Ik hoefde niet te vechten om mijn boterhammen weg te krijgen. Ik plakte geen boterhammen onder mijn bord of verstopte koekkruimels onder de kussens van de bank. Pas later toen ik moest opbouwen en aankomen voelde ik wat de eetstoornis deed. Maar ik paste niet in het plaatje. Ik voldeed niet aan het stereotype beeld. Niet met snoepen, maar wel op een andere manier.
Ik denk dat het te maken heeft met het dat we onszelf zo lang al dat lekkers hebben ontzegd en daarna wel graag van willen genieten, alleen lukt dat meestal enkel door de rest van de dag weinig te eten.
Ik vind het zelf nu heel erg moeilijk als ik voor het werk op bijeenkomsten ben waar een lekkere lunch geserveerd wordt en in de pauzes lekkere koeken. Ik vind het dan best moeilijk om dan maat te houden.
bedankt voor alle reacties. Wat naar dat velen van jullie dit ook herkennen. Ik hoop dat mijn openheid hierin voor jullie wat motivatie zal zijn.
Take care!
Lonneke
1 : Een verkeerd beeld van eetstoornissen, daar hoef je niet aan te voldoen. Je hebt alleen met jezelf te maken en hoe ongelukkig en beperkt je je voekt door je problemen met het eten.
2 : zelf een haat-liefde relatie met eten. "De wereld" is vaak niet veel beter in haar gedachtes rond eten, gewicht, gezond ongezond.. Ze projecteren hun eigen gedacbhes op jou.