Lief lichaam, Jarenlang heb ik je uitgetest, uitgeput en stelselmatig kapot gemaakt. Ik heb je slechter behandeld, dan je verdiende. En jij, jij hield al die tijd vol. Dank daarvoor. Nu – na jaren van afkeer tegen jou – zie ik in, hoe respectloos ik je heb behandeld en hoe egoïstisch dat van mij was. Ik schrik er zelf van, als ik denk aan alle mogelijke manieren die ik inzette om jou te veranderen. Ondankbaar, dat was het. Ik wilde dat je dunner was, mooier, langer, leuker. Ik wilde dat je perfect was en ik was zo blindgestaard op dat wat niet goed genoeg was, dat ik vergat je lief te hebben.
Ik beet je, ik hongerde je uit, ik voerde je laxerende pastilles en liet je drinken… liters achter elkaar. Je was koud tot op het bot, door mij en je prachtige haren vielen uit, door mij. Ik haatte je, en kon uren om je huilen, bizar hè? Ik beviel je te dansen en te rennen tot je spieren verzuurden en verkrampten. En het werd erger, steeds iets erger. Je begon op te geven en groot gelijk had je! Je stortte ter aarde. Niet één keer, niet twee keer, maar uiteindelijk iedere dag. En als ik nu denk aan wat de volgende stap had kunnen zijn, kan ik niets anders dan héél erg dankbaar zijn, dat je niet hebt opgegeven.
Ik kan je vragen, of je me al het leed dat ik je aandeed wilt vergeven, maar “sorry” is niet genoeg. Geen woord of zin kan goedpraten wat ik je heb aangedaan, daar ben ik me van bewust. En toch is er iets in jou dat mij een tweede kans wil geven, anders had je niet volgehouden, al die tijd. Iets in jou is net als ik, trots op wat wij – ondanks de slechte relatie die we hadden – samen bereikt hebben. We stonden samen vol spanning in talloze audities en in de meest prachtige voorstellingen, tussen de meest prestigieuze dansers en acteurs. We zagen de zon, zagen de maan. We zagen al het moois dat we konden zien en dat allemaal door jouw ogen, die straalden en glinsterden in goede tijden.
We knipten je haar voor Stichting Haarwensen, om zo het geluk van jouw glanzende lokken te delen met een kindje dat wel wat moois kon gebruiken. We kwamen in Spanje, Turkije, in Griekenland en Oostenrijk. In Duitsland en België, Zwitserland, Frankrijk en Italië. We praatten en lachten met de mensen die we lief hebben en als het tijd was om gedag te zeggen en ik daar nog niet klaar voor was, was jij het die je hand hief en zwaaide. We stonden model voor bruidsmode en droegen prachtige jurken… dat voelde als ultiem geluk.
Door jou kunnen we lezen en schrijven, we kunnen wandelen en fietsen. We kunnen zingen, zelfs voor publiek. En we kunnen dansen en zo anderen ontroeren. En als dan iemand mij vertelt hoe prachtig je bent, daar op dat grote toneel, voel ik niets anders dan trots.
Trots die ik nog héél vaak wil ervaren en daarom, lief lichaam, zal ik voortaan heel goed voor je zorgen. We gaan alle kansen benutten om geluk te ervaren en als het geluk even schaars is, zorgen we er samen voor dat we dat kleine beetje geluk groots ervaren.
We gaan dansen en zingen en schrijven en fietsen. We gaan lezen en lachen en mooie kleren dragen. We gaan alsmaar gelukkiger worden, zodat we aan het einde kunnen zeggen, dat we alles uit het leven hebben gehaald, wat erin zat en we nergens spijt van hoeven hebben. Niet van de leuke dingen, maar ook niet van het beetje narigheid. En zo, lief lichaam, halen we alles in, wat we de afgelopen jaren hebben gemist.
Lees ook: Verlangen naar ondergewicht & Emigreren uit eetstoornisland.
Fotografie: Emma Hopstaken
Geef een reactie