Hoe open je een afscheidsbrief, gericht aan een tweetal tegengestelde verlangens, die al jaren geleden zijn samengesmolten tot één onhaalbaar streven? Een onmogelijk ideaalbeeld, dat mijn leven een stuk minder makkelijk maakt, sinds het ontstaan ervan.

Juist, zo'n brief open je niet en als het niet nodig is, schrijf je zo'n brief überhaupt niet. Maar die tijd heb ik helaas al ver achter me liggen; het is nu broodnodig, deze brief te schrijven, om zo de kwaliteit van mijn leven te waarborgen. Er zit niets anders op, ik zal één van de twee tegengestelde verlangens moeten verwijderen uit mijn leven. Aan het einde van deze brief, zal de illusie dat kracht en fitheid samengaan met sterk ondergewicht, ontkracht zijn en zal enkel optie één nog voortbestaan en mij een plezierig leven brengen. Mijn besluit staat vast: ik laat het verlangen naar ondergewicht varen en als het terugkomt en mij blijft achtervolgen, zal ik hulp inroepen van sterkeren. Deze afscheidsbrief is dus voor het zieke verlangen, dat ik jarenlang bij me droeg, als een heus levensdoel.

Je hebt het knap gedaan, daar moet ik eerlijk in zijn. Je kreeg het op de één of andere duistere manier, voor elkaar om mij jarenlang in je greep te houden. Indoctrinatie, dat moet het geweest zijn. Indoctrinatie, totdat ik bijna mijn échte verlangen (fit, sterk en gezond zijn, alles kunnen doen, zonder flauw te vallen) volledig losliet.

Uiteraard gun ik je een laatste uitleg in de vorm van een kleine selectie argumenten, maar een excuus krijgt je niet. Luister goed monsterlijke vijand, waarvan ik niet eens weet hoe je eruit ziet, want ik vertel het je maar één keer...

Allereerst, wil ik je vergeten, omdat ik uitgeput ben, door die bizarre oorlog die jij in mij creëerde; de oorlog tussen goed en kwaad, waarin ik beiden nog maar moeilijk kon onderscheiden, zo verpest was ik. Maar dat is over, ik weet nu dat jij slecht bent en ik hoef je nog enkel te verjagen.

De tweede reden, om jou achter te laten, is meteen de meest belangrijke voor mij. Met jou aan mijn zijde, kan ik een carrière in de zogenaamde "danswereld" wel op mijn buik schrijven... die trouwens niet zo dik is als jij beweert! Zolang ik doe wat jij zegt (extreem mager zijn/worden/blijven), kan ik niet dansen, omdat ik te weinig kracht en energie heb en ik steeds flauw val. Sterker nog, ik mág dan niet eens dansen en ze zullen mij op audities afwijzen, omdat ik een risicofactor ben. De kans op blessures is bij ondergewicht en een slecht voedingspatroon namelijk heel groot. Ik mag hopen, dat je begrijpt, dat ik jou alleen dáárom al, voortaan in het sop gaar laat koken en ga zorgen dat ik een gezond en stabiel gewicht en voedingspatroon krijg en houd, zodat ik mijn talent optimaal kan benutten en er bovendien voor de volle 100% van kan genieten.

Dat brengt mij meteen bij reden nummer drie; bewust zijn... léven! Als ik jouw bevelen opvolg en daal tot een zeker ondergewicht, kan ik plezier en geluk wel weer vergeten. Dan worden mijn emoties en gevoelens weer mat, mijn ogen glazig en hol en mijn uitstraling weer dof en leeg. Terwijl ik, wanneer ik kies voor gezond en fit zijn, de sprankelende, stralende ogen en de levenslustige uitstraling cadeau krijg.

Dan ben ik gewoon aanspreekbaar, lijk ik niet mijlen ver weg. Dan kan ik snel nieuwe stof oppikken en heb ik een prima concentratie. Dat is mijn vierde reden.

Nummer vijf zou je cliché kunnen noemen, maar is zeker noemenswaardig... ik heb het over mijn haren, die eerst dof worden en vervolgens nog uitvallen ook! Ik heb het over mijn huid, die zo slecht werd en over mijn nagels, die van ellende bijna loslieten. En ooooh ja! Ik heb het natuurlijk ook over de ondraaglijke pijn als gevolg van een ongezond lage lichaamstemperatuur en alle andere lichamelijke pijn, zoals krampaanvallen, waarvan ik 's nachts soms gillend wakker werd en de verzuring van spieren, wetende dat ze langzaam... verdwijnen, de pijn alsmaar heviger wordt en de kracht alsmaar minder.

Tenslotte, dit is dus mijn zesde reden, noem ik het verdriet. Het verdriet, dat door je ziel snijdt, wanneer je vanaf de kant moet toekijken, hoe anderen wél mogen en kunnen dansen en de bevestiging dat je echt wilt dansen, tot een hoogtepunt stijgt, terwijl je er alleen maar vanaf een afstand naar mag kijken; hartverscheurend.

Ik ga het je niet nog eens zeggen, je moet er maar mee leren dealen; ik ga verder zonder jou. Ik ga gezond worden én blijven. Ik ga dansen en goed worden, zo goed als ik zelf wil en ik ga leven, onbezorgd en zónder jou!

Lees ook Nina haar andere blog: Emigreren uit eetstoornisland.