Hoi, ik ben Sanne. Je kent me misschien nog wel van de blogs die ik schreef als Eline Sarah. Mijn vorige blogs waren vorig jaar en sindsdien is er veel veranderd.
Ik was net 17, depressief en had een sociale fobie. Ik had mijn vmbo-tl diploma gehaald en zou beginnen met de opleiding verpleegkunde. Ik had er zoveel zin in! Ik wilde goede ervaringen opdoen bij leeftijdsgenoten, ik wilde erbij horen, maar ik wilde vooral opnieuw beginnen. Door verpleegkunde te gaan doen in de stad dacht ik dat dat zou gaan lukken. En dat was ook zo; ik zat in een hele lieve klas waarbij ik niet steeds over bleef, waar naar mij gevraagd werd en waar ik het gevoel had dat ik één van hen was.
Maar logischerwijs waren mijn problemen nog niet weg. Dat zou wel heel mooi zijn; dat je op een nieuwe plek letterlijk opnieuw zou kunnen beginnen en je niet lastig gevallen wordt door je eigen problemen. Maar dat is niet zo. Dat is een sprookje, niet het echte leven. Hoe leuk ik het ook vond, na zes weken was het voor mij beter om te stoppen. Ik leek heel erg bezig te zijn met het feit dat ik alles goed wilde doen en daardoor vergat ik soms andere dingen. Daarnaast had ik in één van de eerste weken de diagnose anders omschreven eetstoornis gekregen.
Ik vond het niet fijn om te stoppen, want ik had eindelijk een keer goede contacten en ik hoorde erbij. Maar kort nadat ik gestopt was, werd ik kort opgenomen. Deze opname was voor mij heel heftig. Daarnaast kreeg ik in die tijd mijn vierde diagnose erbij; een anders omschreven persoonlijkheidsstoornis. Ik gaf niet echt om het feit dat ik diagnoses had, maar ik wilde er wel vanaf. Omdat de opname heel zwaar was, besloot ik destijds een paar dagen eerder te stoppen. Het was december en ik zat in een heel diep gat. Ik ben dankbaar dat de behandelaren me zo gesteund hebben en ondanks de feestperiode wel wekelijks contact met me hielden. Dat ik, wanneer nodig, altijd nog om hulp kon bellen. In tegenstelling tot de hoeveelheid negativiteit rondom de hulpverlening die je vaak ziet, ben ik er juist heel dankbaar voor. Want ze proberen het. Ze proberen je te helpen. Zonder hen was ik niet waar ik vandaag ben. Ik ging met CGT (Cognitieve Gedragstherapie) stoppen en ging verder met een andere behandeling.
Zo ging het door tot en met augustus. Toen deed ik er een paar weken ITB (Intensieve Trauma Behandeling) bij, waar ik veel geleerd heb. Ik had niet alleen EMDR, maar ze verwerkten er ook CGT bij, wat voor mij heel erg hielp. Naar behandeling neem ik altijd een schriftje mee, zo ook naar deze. Aan het einde schreef ik dan op hoe het met het plaatje was gegaan, maar ook welke nieuwe inzichten ik had opgedaan. Ik heb daardoor veel van de middelbare school kunnen ‘opruimen’ en achter me kunnen laten. Het is er nog wel, maar niet meer in de mate van toen. Daar ben ik blij mee. Ik heb nu andere inzichten en die zijn heel helpend.
De laatste tijd schrijf ik vaak in mijn schriften over angst, omdat ik er veel mee te maken heb. Angst is er continu en ik heb mezelf daardoor aangeleerd dat ik van tevoren precies wil weten wat ik wanneer ga doen. Als ik een ruimte in loop, weet ik precies waar ik ga zitten. Maar ik vind het alsnog erg spannend. Ik ben namelijk heel bang voor de oordelen van anderen. Hoe zouden anderen over me denken? En wat als ik iets verkeerd doe?
Een behandelaar zei me eens dat ze hoopt dat een keer iets mis gaat, want dan leer je dat er niets ergs gebeurd. Aan het begin vond ik dit geen fijne opmerking, hij maakte me eigenlijk alleen maar banger dat er iets mis zou gaan. Maar hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik hem begreep en er eigenlijk wel om moest lachen. Ik vond het slim en probeerde dingen die ik moest doen – ook al vond ik ze eng – toch vanuit dit perspectief te bekijken. Toch ben ik nog te bang om exposure therapie te gaan doen. Bang voor de angst die ik dan juist moet gaan aanpakken. Maar aan de andere kant ben ik ook heel bang dat dingen blijven zoals ze zijn en ze niet zullen veranderen. Bang dat ik nooit écht een opleiding of goede dagbesteding ga vinden. Bang dat anderen oordelen over me hebben. Bang voor de oordelen die ik over mezelf heb.
Ik doe momenteel geen opleiding en heb geen vaste dagbesteding. Ik heb de afgelopen twee jaar gemerkt dat het mij allemaal niet zo goed lukte. Ik vond het moeilijk om de werktijden vol te kunnen houden en wat ik moest doen, lukte gewoon niet zo goed. Ik wil nu pas aan iets gaan beginnen als ik denk dat het gaat lukken en dat het voor mij ook zin heeft. Ik vond het best moeilijk; vorig jaar stoppen en nu ook niets doen. Maar ik ben dit al snel vanuit een ander perspectief gaan bekijken. Want als ik nu zou beginnen met iets, zou het dan goed gaan? Nee; en dan zal het alleen maar meer teleurstelling met zich meebrengen.
Ik heb het afgelopen jaar veel geleerd en hoop nog meer te leren. Ik hoop dat dit jaar me kan helpen om nog meer kleine stapjes te zetten om verder te komen. Maar dat wens ik jou ook toe! Ik wens je toe dat je stapjes mag gaan zetten. Ik wil je vertellen dat het goed is waar je nu bent. Dat je kijkt naar wat je kan, en dat je bereid bent om kleine stapjes te zetten. Want kleine stapjes maken samen grote stappen.
Welke grote of kleine stapjes wil jij gaan zetten?
♥
Geef een reactie