Als iemand er niet voor je kan zijn

Op Proud hebben we al een hoop blogs geschreven over hulp vragen en grenzen aangeven. Iets wat ik zelf vaak wel lastig heb gevonden. Ik wilde niemand teleurstellen. Ik wilde me niet opdringen of vervelend zijn. Hierdoor wrong ik mezelf in ingewikkelde bochten, deed ik mezelf tekort of werd ik juist overvallen door woede en frustratie. Intussen weet ik beter hoe ik voor mezelf kan opkomen, dat het goed is om je grenzen aan te geven en dat je altijd om hulp mag vragen als je ergens mee zit. Toch is dat geen voorwaarde dat een ander altijd reageert zoals jij hoopt. Al doe jij het nog zo goed, soms kan een ander, om wat voor reden dan ook, er niet voor je zijn. Wat dan? 

Als iemand er niet voor je kan zijn, om wat voor reden dan ook, kan dat ontzettend pijnlijk zijn. Als iemand je geen steun kan bieden of je niet kan of wilt begrijpen. In de eerste instantie kon ik dat erg om mezelf betrekken. Deed ik het verkeerd? Was ik dan niet duidelijk geweest? En bovenal: Stelde ik me dan toch aan? Of hadden mensen gewoon een hekel aan mij? Die twee laatsten waren nogal een doodsteek voor mij en mijn lage zelfbeeld. Gedachten die ik precies niet nodig had, maar conclusies die ik wel zelf had getrokken. Je kan je afvragen of het werkelijk aan jou ligt wanneer een ander er niet voor je kan zijn?

Misschien wel, misschien niet. Communicatie op wat voor manier dan ook komt altijd van twee kanten. Sommige mensen liggen elkaar nu eenmaal niet, zitten niet op dezelfde golflengte, dat gebeurt nu eenmaal. Je kan ook niet verwachten dat je altijd met iedereen op een lijn zit. Je hoeft niet van jezelf te vragen om met iedereen bevriend te zijn. Dat is onbegonnen werk en lijdt doorgaans tot een hoop teleurstelling. Niet nodig, want het hoeft niet. Fijn dus! Gaat iemand telkens jouw grenzen over? Wil iemand nooit naar jou luisteren? Hebben jullie geen klik? Dan mag je dat ook loslaten. Die persoon loslaten en verder gaan met je leven.

Vanuit mijn behoefte dat iedereen mij aardig moest vinden was dit niet altijd iets makkelijks om te doen, maar het was wel iets dat ik met mijn verstand snel begreep. Het was iets redelijk behapbaars. Iets waar ik me, als ik mezelf dwong om er bij stil te staan, wel overheen kon zetten. Ik hoeft niet verkeerd te zijn. De ander hoeft niet verkeerd te zijn. We zijn gewoon geen match en dat is oke, dan niet. Toch kan ik dit niet over iedereen zo makkelijk zeggen. Van sommige mensen zou je wel graag willen dat ze er voor je kunnen zijn in meer of mindere mate. M’n familie, m’n vrienden, m’n relatie of hulpverleners. Mensen om wie ik gaf, mensen die ik nodig had en mensen die ik veel tegen kwam in mijn dagelijks leven. Mensen die ik in vertrouwen wilde nemen, mensen bij wie ik steun wilde vragen, mensen bij wie ik me goed voelde. Mensen die ik in mijn leven wilde hebben, maar er op sommige vlakken niet voor mij konden zijn of mijn grenzen over gingen.  

Nogmaals, communicatie komt van twee kanten. Jij bent nooit in je eentje verantwoordelijk daarvoor, maar je kan de verantwoordelijkheid ook niet geheel op iemand anders afschuiven. Een ander kan niet in jouw hoofd kijken, dus als jij niet open en eerlijk bent over hoe jij je voelt, kan een ander dat ook niet ruiken. Zo konden sommige zaken in mijn hoofd heel duidelijk zijn. Zo konden emoties voor mij heel duidelijk voelbaar zijn, maar het is niet zo dat dat voor een ander ook meteen zo werkt. Een ander is misschien helemaal niet bekent met jouw triggers en worstelingen. Wat voor jou iets negatiefs kan zijn, kan voor de ander best neutraal of positief bedoeld zijn. Alleen door het aan elkaar uit te leggen kan je elkaar begrijpen. 

In de blog ‘communiceren met je familie’ schrijf ik meer over wat een handige manier kan zijn om met elkaar te communiceren. Daarin bespreek ik dat het oké is om van mening te verschillen, dat je iets ook van de andere kant mag bekijken, om altijd vanuit jezelf te spreken, kalm en vriendelijk te blijven en te onthouden dat het geen wedstrijd is. Zeker wanneer je worstelt met een eetstoornis of andere psychische aandoening, kan het best lastig zijn voor een ander om te begrijpen waar jij doorheen gaat. Iemand die dat nooit heeft gehad kan er vaak maar moeilijk een voorstelling van maken. Bovendien maakte mijn eetstoornis mij ook geen geduldiger, opener of vriendelijker persoon, wat vaak ook wel voor conflicten kon zorgen. In die zin kan ik best begrijpen dat mensen het moeilijk met mij hebben gehad en dat ik me extra snel buitengesloten voelde. Ook dit soort gevoelens en gedachten horen bij de gevolgen van een eetstoornis, gevolgen om serieus te nemen. Een eetstoornis maakt je geen slecht mens, maar je bent ook jezelf niet.
 
Toch heb je er misschien alles aan gedaan. Het op honderd verschillende manier uitgelegd. Direct, indirect, vriendelijk, boos… Maar het lijkt maar niet aan te willen komen. Praten lijkt niet meer te helpen. De ander kan er niet voor je zijn zoals jij het eigenlijk nodig hebt. Misschien omdat diegene dat echt niet kan, omdat hij of zij zo niet in elkaar steekt of het niet kán begrijpen. Misschien omdat de ander zelf ook geen ruimte of draagkracht meer over heeft. Of misschien omdat iemand er werkelijk niet voor je wilt zijn. De situaties zijn verschillend, maar ze doen allemaal pijn. Toch is er één belangrijke manier om er mee om te gaan gelijk bij deze situaties. Namelijk: je hoeft het niet op jezelf te betrekken.
 
Je hoeft het niet op jezelf te betrekken. Jij hebt je best gedaan en meer kan je niet doen. Ik kan jou geen positieve uitkomst beloven, zelfs al doe je het allemaal goed. Zo werkt de wereld nu eenmaal. Soms zitten dingen gewoon tegen, soms is het stom en soms heb je pijn. Dat klinkt misschien heel bot en hard, maar het is voor iedereen hetzelfde en gelukkig niet allesbepalend. Mensen zijn mensen. Niemand is heilig en niemand is puur slecht. De ander niet, maar jij ook niet. Als iemand er echt niet voor je kan zijn, dan mag je het ook loslaten. Dat loslaten mag pijn doen, heel veel pijn, maar je mag ook helen, verder kijken en mensen om je heen verzamelen die er wel voor je kunnen zijn.

De wereld is soms harder dan we willen, luister maar naar de liedjes die worden geschreven. Toch zijn wij sterker dan we denken. Kan het harder regenen dan wij denken te kunnen hebben. De tijd verstrijkt en we vinden de kracht in onszelf als we dat toelaten. Zonder dat we onze kwetsbaarheden hoeven te ontkennen. Als iemand er niet voor je kan zijn doet dat pijn, maar het is niet jouw schuld. Het betekent niet dat je je aanstelt of dat iedereen een hekel aan je heeft. Neem het jezelf niet kwalijk. Je ligt niet op een lijn. Laat het los. Kijk verder. Misschien heelt de tijd deze wond, misschien kan die persoon er op een ander gebied wel voor je zijn, misschien ook niet. Doe wat goed voor jou is.

Loop jij hier wel eens tegenaan en hoe ga jij daarmee om? ♥