Die twee meisjes achterin de bus, dat stelletje op straat dat aan het fluisteren was.. Ik wist het zeker, ze hadden het over mij. Hoe raar ik er uit zie, dat mijn kleren niet mooi zitten.. Er is van alles mis met mij, dat zullen zij vast ook wel zien..

Het grootse gedeelte van mijn leven heb ik mij ontzettend geschaamd. Voor wie ik was, hoe ik eruitzag, mijn stem, het kuiltje in mijn kin, de muziek die ik luister.. Ik kon geen goed woord over mijzelf verzinnen, laat staan dat anderen dat wel zouden kunnen. Dag in dag uit was ik druk om een manier te vinden om met die schaamte om te gaan, maar het lukte mij niet. Ik was ervan overtuigd dat anderen dit ook zouden zien. Dat ze zouden merken wat voor gek meisje ik eigenlijk was. Misschien zouden ze het niet durven uitspreken naar mij, maar vast wel naar elkaar..

Ik was wankel en elke dag maakte ik mijzelf nog onzekerder. De gedachtes bleef ik voeden en elke dag zag ik meer en meer bewijs dat ik het bij het rechte eind had. Op school, op straat, tijdens zwemmen en met feestjes. Zodra ik een groepje meiden bij elkaar zag wist ik het eigenlijk al vrij zeker: ze praten over mij. Over mijn gebreken en mijn gezicht. Het lichaam dat dat gezicht bij zich draagt, een eenheid was het niet.

Op de basisschool

Al op jonge leeftijd maakte ik kennis met dit geroddel. Op de basisschool werd er veel geroddeld, vaak over mij. Dat was niet eens een idee dat ik mijzelf in mijn hoofd plantte, ik werd gepest. Het was geen geheim dat zij achter mijn rug om over mij praatte. Ik kan nog goed terughalen hoe ik fysiek in elkaar kroop bij het zien van het groepje klasgenoten, lachend, naar mij. Hoe ik mijn naam hoorde vallen, elke dag weer. Hier is denk ik deels het zaadje geplant voor mijn wantrouwen. Ik durfde mensen niet meer aan te kijken, te vertrouwen. Ik was veel te bang voor hun meningen, wat ze van mij zouden vinden. Ik was bang voor de waarheid, mijn waarheid. Dat iedereen zou vinden wat dat groepje ook vond. Dat ik lelijk was, dat ik dom was. Er niet toe deed. 

Ik begon kritischer naar mijzelf te kijken. Misschien wel iets te kritisch. Ik weet nog dat ik als 11 jarige voor de spiegel mijn gezicht bestudeerde. Hoe langer ik naar mijzelf keek, hoe meer ik de pesters gelijk begon te geven. Ik snapte ze ergens wel.. 

Hoeveel pijn dit geroddel mij echt deed liet ik niet merken. Soms lachte ik moeizaam een beetje, maar meestal negeerde ik het. Ik wilde me niet laten kennen, maar op mijn strepen gaan staan kon ik ook niet. Durfde ik niet. Niet tegen dat groepje. Hoe meer macht zij kregen, hoe kleiner ik werd.

De impact

Toen ik naar de middelbare school ging, zat ik niet meer bij de pesters in de klas. Het duurde niet lang of ik begon weer iets meer te bloeien, mijzelf terug te vinden. Ik kon weer lachen en ik voelde mij niet continue vernederd. Toch schaamde ik mij nog steeds ontzettend voor mijzelf. Op dat moment kon ik dat gevoel echter nog niet zo plaatsen. Ik denk dat ik het toen zou omschrijven als oncomfortabel met mijzelf zijn. Niet alleen met mijn lichaam en gezicht, maar ook met wie ik van binnen was. Hoe ik reageerde op grapjes, mijn handschrift en mijn stopwoordjes. Mijn motorische tics en het nagelbijten. Ik kon mij alleen maar focussen op de negatieve kanten en anders maakte ik ze wel negatief. Daar was ik dan wel weer heel goed in.

Het heeft best wel even geduurd voor ik dit zelf allemaal zag. Vooral omdat ik zelf niet doorhad dat dit geen normale gevoelens waren. Het is niet normaal als je schamen voor jezelf de norm wordt, evenals het idee dat anderen constant over jou praten. Ik wist helemaal niet dat ik moeite had om mensen in vertrouwen te nemen en dat ik mijzelf elke dag de grond in praatte. Ik wist het niet. Het erkennen hiervan heeft bij mij al veel losgemaakt. Lang heb ik gedacht dat ik 'gewoon' verlegen was, maar dat ik terug zou gaan naar de basisschool voor de oorsprong hiervan had ik niet verwacht.

Hoeveel impact dit heeft gehad leerde ik later pas. Elke keer als ik een groepje bij elkaar zag staan oftwee meisjes zag fluisteren, was ik weer even terug in groep 7. Even was ik weer de kleine Lonneke die zichzelf weer lelijk en waardeloos vond. Op dit soort momenten werd het mij stapje voor stapje duidelijk waar dit allemaal vandaan kwam.

Tijdens mijn eetstoornis had ik last van veel angsten. Ook deze angst kwam weer bovendrijven. Weer was ik bang dat anderen het over mij hadden en mij misschien wel in de gaten hielden. In zekere zin is dat denk ik ook wel een beetje waar. Mensen hielden mij in de gaten. Ze hadden het ook over mij, maar uit bezorgdheid. Ik was ziek en dat was te zien. Ik was bleek en ik lachte niet meer. De gesprekken vonden alleen nog maar plaats in mijn hoofd en dat was eigenlijk ook de enige plek waar ik echt aanwezig was. Toch voelde ik de blikken. Tijdens etentjes en feestjes. De blikken die denk ik vrij terecht waren, ook al zou ik dat toen altijd ontkent hebben. 

Lekker laten praten

Gelukkig is deze angst ondertussen gezakt. Misschien ook omdat ik nu veel sterker in mijn schoenen sta dan ooit tevoren. Mede door mijn eetstoornis heb ik geleerd dat het niet altijd verkeerd is dat mensen het over je hebben. Deze mensen hielden van mij en wilden mij niet kwijt, hoe moeilijk ik dat toen ook te geloven vond. Als ik terugdenk aan de keren in de bus en later op mijn opleiding, denk ik niet dat ze het over mij hadden. Omdat ik zelf zo druk met mijzelf was, leek het voor mij heel logisch dat anderen dat ook waren. Hoe arrogant dit op een bepaale manier misschien ook klinkt, zo voelde het voor mij niet. Waarschijnlijk waren al die mensen met andere dingen, misschien wel hun eigen onzekerheid, bezig. 

Gelukkig maak ik mij hier nu veel minder druk om. Het idee dat mensen naar mij kijken of het over mij hebben jaagt mij geen angst meer aan. Dat betekent niet dat roddelen geen pijn kan doen. Ik weet uit ervaring hoeveel invloed dit kan hebben. Ik denk dat als ik terugkijk mijn eigen onzekerheid hier ook een grote rol in heeft gespeeld. Ik was te bang om er iets van te zeggen of om het echt naast mij neer te leggen. Voor mij was dit een bevestiging van mijn eigen onkunnen, terwijl het eigenlijk heel zonde is om het op die manier op te vatten. Ik heb mij verstopt terwijl het nooit nodig was om weg te kruipen. 

'Lekker laten praten' klinkt natuurlijk heel makkelijk en natuurlijk is die knop niet ineens om. Jaren later zie ik hoe sterk ik ben. Ik raak steeds meer bekend met mijn talenten maar ook met mijn zwakke kanten. Ik leer mijzelf steeds meer en meer kennen en ik denk dat dit vooral een gemis is geweest toen ik het zo hard nodig had. 

Herken jij hier iets van? 

Heb jij last van sociale angsten? Lees dan ook deze blog.