Eerder heb ik al een blog geschreven voor Proud2bme. Ik heb al zo een 1,5 jaar een eetstoornis. Dit uit zich in van heel veel kilo’s naar heel weinig, maar geen ondergewicht. Ik heb iets geleerd en wil dit met deze blog delen. Ik had namelijk veel eerder moeten luisteren naar mijn eigen gevoel en open moeten zijn naar de hulpverleners.

Omdat ik toen 27 jaar was en geen ondergewicht had heb ik heel wat tijd verdaan met Googlen, lezen en series kijken over eetstoornissen, omdat ik wist dat er iets mis was met mijn obsessie voor afvallen. Ik was alleen 'al' 27 jaar en ik paste voor mijn gevoel niet in een hokje. Ik compenseerde wel, was niet blij met mijn figuur, wilde blijven afvallen, maar had geen ondergewicht. Daardoor had ik geen Boulimia want ik had geen objectieve eetbuien en geen Anorexia want ik had geen ondergewicht. NAO vond ik erg nietszeggend. Ik dacht hierdoor nog geen recht te hebben op een behandeling.

Na een lange tijd ben ik open geweest naar mijn medisch psycholoog. Zij verwees mij meteen door naar een psychiater in het ziekenhuis. De psychiater stelde meteen de diagnose A-typische Anorexia. Het klinkt misschien een beetje gek maar ik was blij met deze diagnose. Blij dat ik in een hokje paste, zij de ernst er wel van in zag en mij doorverwees. 

Zo kwam ik bij een kliniek die ambulante begeleiding geeft. Ik had keuze tussen twee klinieken; Novarum en Human concern. Ik vond het heel moeilijk om te kiezen, maar uiteindelijk viel de keuze op Novarum, omdat zij volgens Human Concern beter op konden schalen naar intensiever. Door mijn getwijfel duurde het alleen maar langer voor ik in behandeling kon. Het duurde na mijn beslissing ongeveer 3 maanden voor ik in behandeling ging. Voor mijn gevoel duurde dat heel lang. Waarom heb ik nou zo getwijfeld en ben ik niet meteen voor Novarum gegaan? Waarom twijfel ik toch zo, want dat kost tijd!

Uiteindelijk kwam ik er al vrij snel achter dat deze behandeling niet echt iets voor mij was. 50 minuten per week was veel te weinig voor mijn gevoel. Midden in de week riep mijn eetstoornis heel veel de aandacht, waardoor het mij niet lukte om het vol te houden. De eetstoornis heeft bij mij ook 24/7 de tijd, aangezien ik in de ziektewet zit. Mijn behandelaar liet al een keer vallen; "Volgens mij heb je intensiever nodig, maar dat kunnen we hier niet bieden".

Omdat ze dat zei heb ik mij achter haar rug om aangemeld bij de Ursula kliniek. Ik deed dit achter haar rug om, omdat ik wist dat elke kliniek een behoorlijke wachttijd heeft waardoor ik bang was tussentijds zonder behandeling te zitten. Ik meldde mij dus aan met "ik heb liever dat er geen contact wordt opgenomen met mijn huidige behandelaar". Ik had hier een heel naar gevoel bij, omdat ik dan zo stiekem doe voor mijn gevoel. Maar goed, ik kon het proberen. Volgens de planner van de kliniek waar ik mij aan wilde melden kon dat niet, omdat dit verzekeringstechnisch niet zou gaan lukken. Mijn behandelaar liet later vallen "misschien gaat het wel lukken met deze behandeling". Na een aantal maanden loyaal te blijven aan mijn oude behandelaar belde ik de Ursula kliniek nog een keer. Ze gaven aan dat ik een second opinion kon krijgen en er werd meteen een datum ingepland voor de second opinion.

Tijdens de intake werd mij aan het einde verteld dat ik 'vermijdingsgedrag' vertoonde en ik wel in behandeling kon komen, maar ik dan eerst zelf mijn oude behandelaar op de hoogte moest stellen. Vermijdingsgedrag had ik nog niet van gehoord, maar ze hadden wel gelijk. Uiteindelijk heb ik haar gemaild en zij mailde terug dat we het hier tijdens de aankomende sessie over zouden hebben. Eenmaal tijdens die sessie was ik opgelucht, want ze vond het wel een goed idee en gaf aan dat ze mij bleef helpen tot ik in behandeling zou gaan bij de Ursula kliniek.

Als je aangeeft dat je bang bent geen hulp meer te krijgen tijdens de overgang naar een andere kliniek, dan moet je daar dus eigenlijk gewoon open over zijn. Al die tijd was ik dus bang voor niks! Ik had gewoon open en eerlijk moeten zijn. Nu heb ik juist mijn tijd (7 maanden) verdaan. Ik ga nu de kliniek in voor een intensieve behandeling. Uiteindelijk is mijn gevoel dus goed geweest en zijn de hulpverleners het gewoon met me eens. Ik baal ervan dat ik zo heb getwijfeld. Aan de ene kant heb ik tijd verdaan, maar andere kant heb ik nu wel al iets geleerd. Ik heb iets geleerd wat mij wel veel tijd heeft gekost.

Ik ben blij dat ik nu in behandeling ga: Een behandeling waar ik echt een goed gevoel bij heb.

Fotografie: erinw