Stoppen met antidepressiva

 

Regelmatig zie ik berichten op het forum voorbijkomen over wat nu de beste manier is om te stoppen met antidepressiva. Welke antidepressiva dit is kan voor iedereen anders zijn, al is de basis over het algemeen hetzelfde. Zorg voor voldoende begeleiding, praat, ga niet zelf aan de gang en gun jezelf rust waar nodig. Nu ik zelf aan het afbouwen ben, merk ik hoe lastig het kan zijn om dit advies te volgen. Vandaag deel ik jullie mijn ervaring

En dat vind ik spannend. Al een tijd loop ik met het idee om mijn medicatie af te bouwen. Dat ik antidepressiva slik is nooit een geheim geweest, maar nu ik hiermee wil stoppen voelt het wel een beetje zo. Ik heb hier namelijk nooit echt iets over gedeeld. Ik merk dat ik het dan ook best spannend vind om nu deze blog te schrijven.

Voordat ik begon bij Proud2Bme als vrijwilliger en later redactielid, slikte ik al antidepressiva. Deze had ik een tijd hiervoor voorgeschreven gekregen omdat ik bleef hangen in dwangmatige gedachtes. Het was een voorwaarde om te mogen beginnen met een revalidatietraject dat ik destijds wilde doen voor mijn reuma. Het was een vrij lage dosering, maar toch vond ik dit best wel een pittige stap. Ik had eerder antidepressiva geslikt en ik weet hoe afgevlakt dit mij destijds maakte. Nu is de medicatie die ik moest gaan slikken wel anders van aard. Toch heb ik hier flink over na moeten denken. Uiteindelijk heb ik toch de knoop doorgehakt en besloten het te proberen. De arts in kwestie was gelukkig erg begripvol en ik heb ook meerdere gesprekken gehad, wat mij ook vertrouwen gaf. 

Tijdens één van die gesprekken werd benoemd dat de kans zeer aanwezig is dat ik voor altijd aan de medicatie zal blijven. Schijnbaar ben (en blijf) ik gevoelig voor bepaalde gedragingen en gedachtes. Ik relativeer me kapot, maar soms helpt het niet en hiervoor kan medicatie een oplossing zijn. Om toch te kunnen functioneren. 

De bijwerkingen vond ik pittig, daar ga ik niet om liegen. Ik had al een aantal jaren geen migraine gehad, maar ineens werd dit in korte tijd haast het nieuwe normaal. Ik voelde me duizelig en misselijk. Alsof ik in een achtbaan zat die achteruit ging. Na twee weken zakte dit gelukkig en begon ik me weer wat beter te voelen. Ik kon me weer wat meer tot dingen zetten en het leven leek weer wat makkelijker te worden. Ik rondde het revalidatie traject af, begon (weer) aan EMDR en beetje bij beetje begon ik weer te leven. De antidepressiva hielp me om bepaalde dingen aan te gaan en hier op een constructieve manier mee om te gaan. Mijn psycholoog omschreef het als een soort 'trapondersteuning'. Ik kan heus wel fietsen, maar een extra duwtje is soms prettig. En dat was het ook.

De jaren die volgden slikte ik braaf dat ene pilletje. Ik dacht er eigenlijk niet meer over na. En wanneer ik dat wel deed, was het 'nooit het goede moment' om ermee te stoppen. Ik zocht naar excuses om het afbouwen uit te stellen. Ik denk omdat ik ergens nog steeds het gevoel had dat het niet goed ging. Wat, als ik nu terugkijk, niet terecht was. Toch voelde het voor mij wel zo. Toen ik een tijd geleden mijn medicatie niet op tijd binnen had gekregen, begon ik wat meer met het idee van afbouwen te spelen. Ik weet van mezelf dat ik iemand ben die makkelijk in een bepaalde routine kan blijven hangen, dus misschien was dit ook wel nodig om mij weer aan het denken te zetten. Hoe ging het nu eigenlijk met me? Had ik die medicatie nog wel nodig? 

Ik vond het lastig om dit alleen te beslissen. Gelukkig heb ik een ontzettend lieve vriend die mij ook al voor de medicatie kende. Samen hebben we er veel over gepraat en uiteindelijk besloot ik om de stap te nemen. Ik wilde stoppen met de antidepressiva. Dit heb ik niet helemaal alleen gedaan en dat is ook iets wat ik je niet zou aanraden. Dit soort medicatie is heftig en het is echt verstandig om een professional mee te laten kijken. Toch merkte  ik hoe verleidelijk het was om toch zelf aan de gang te gaan. Hoe moeilijk en ingewikkeld is het nou? Koppig als ik ben had ik een aantal dagen niets geslikt met vreselijke migraine aanvallen als gevolg. Uiteindelijk heb ik besloten om toch de huisarts te bellen. Het afbouwen bleek toch wel wat meer voeten in de aarde te hebben dan ik aanvankelijk dacht, ook al was dit niet de eerste keer dat ik wilde stoppen met antidepressiva. Ik denk dat dit ook maar bewijst hoe 'makkelijk' er soms over gedacht kan worden. Ook door mij.

Toch wat beschaamd besloot ik mijn huisarts te bellen. Samen hebben we een passend schema gemaakt - ik ben er een aantal weken mee bezig geweest - voor hoe ik het beste kon afbouwen. Dit is iets dat ook per medicatie en situatie zo kan verschillen. Wat ik hier vooral merkte is dat het voor mij niet snel genoeg kon gaan. Juist daarom was het denk ik ook zo helpend om iemand te hebben die met me meekeek. Juist omdat ik het misschien wel onderschat. En ineens was het moment daar: mijn allerlaatste - halve - pil. Met een dubbel gevoel slikte ik hem door. Ergens gierden de zenuwen door mijn lichaam, alsof me een grote verrassing stond te wachten waar ik heel nieuwsgierig naar was. Aan de andere kant ervoer ik toch ook wel een beetje spanning. Wat nou als het toch niet goed gaat?  

Dat is voor mij een makkelijke gedachte om te denken en dat dit niet altijd helpend is ben ik me heel bewust van. En dat is denk ik ook waarom ik nu zo achter deze keuze sta. Ik kan alles veel beter in perspectief plaatsen, blijf niet hangen in destructieve gedachtes en het lukt me om situaties te relativeren. Niet altijd even goed, maar dat is denk ik ook een stukje menselijkheid. Nu ik hier zelf op terugkijk, merk ik hoe trots ik eigenlijk ben. Natuurlijk kan ik geen voorspellingen doen voor de toekomst, maar ik slik geen antidepressiva meer. Ook al werd er destijds gezegd dat de kans bestaat dat ik er nooit meer vanaf kom. Hoe vreselijk ik dit toen vond om te horen, hoe meer dit me uiteindelijk juist heeft gemotiveerd om door te pakken. Niet zozeer vanuit een bewijsdrang, maar wel met een soort nieuwsgierigheid. Ik wilde weten hoe het echt gaat, wat mijn draagkracht is, hoeveel ik echt gegroeid bent.

Wellicht wordt het nog confronterend, ik ga het zien. Met het gegeven 'het kan alleen maar beter worden' en 'ik kan altijd terug', heb ik tot nu toe nul spijt van mijn keuze. Wat ik je vooral wil meegeven is dat het slikken van medicatie helemaal niet erg of zwak is. Ik vind dat het juist van kracht getuigt als je hier een keuze in kan maken waardoor het dagelijks leven voor jou een stuk haalbaarder wordt. Dat is naar mijn idee het belangrijkste, of dat nu met of zonder medicatie is. 

Hoe kijk jij aan tegen het gebruik van antidepressiva?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Palu - Woensdag 21 oktober 2020 14:44
Iedereen reageert anders op antidepressiva (ads)
Ik zelf heb helaas een hele slechte ervaring ermee gehad. in het begin van mijn behandeltraject werd mij een ads voorgeschreven en sterk aangeraden. Ik wou niet, maar ja, je bent niet meer helemaal helder in je hoofd. Dus het wordt je toch maar opgedragen. Binnen 1 maand was ik zwaar depressief geworden en kreeg heel veel gedachtes over de dood (om het zo maar te verwoorden). Het ergste van al: ze weigerde om te stoppen met de medicatie. We hebben met zoveel mensen gebeld, en niemand wou helpen afbouwen. De psychiater die mij dit had voorgeschreven, werkte niet meer bij de GGz waar ik zat. We stonden machteloos.
3 jaar heb ik deze medicijnen moeten slikken. 3 jaar zwaar depressief geweest.
Na die periode heb ik nog andere ads gehad, deze werkte mentaal goed op mij, maar had ook weer bijwerkingen (eetbuien en oververmoeid). Ik had geen therapie of behandeling. En de huisarts vond het net verstandig om af te bouwen (ads is psychisch hulpmiddel, huisarts is vooral voor fysiek). Na 2 jaar was ik het zo beu, en ik ben op eigen houtje gestopt. Huisarts op de hoogte gesteld, en zij hield het in de gaten.
Ik voel me stukken beter. Ik ben blij dat ik gestopt was. (nu 6 maanden geleden).
Wat wil ik zeggen: als jij denkt dat je ads nodig hebt, neem het of probeer het. Voor de een helpt het, voor de ander niet. Wel wil ik je op het hart drukken, dat als het na de wen-fase (het werkt niet meteen, duurt ff) niet goed uitpakt voor jou (je slechter doet voelen) geef het aan! Er zal vast wel iets zijn dat voor jou helpt/bij je past. Zorg ervoor dat je behandellaar je steunt en dat ze het aanpassen.
Ik heb "pech" gehad. Maar dat betekend niet dat et voor jou ook zal gaan. Ik ken zat mensen die ads al jaren slikken en zich stukken beter voelen.
Doe wat jij denkt dat goed is voor jou, blijf wel helder denken (ana of mia moeten de mond dicht houden).
Antidepressiva is een hulpmiddel, maak er indien nodig gebruik van.
Aimee - Woensdag 21 oktober 2020 14:56
Ik gebruik het niet al is het me zovaak aangeraden keer op keer . Ik vind het gewoon rommel.
EEE. - Zondag 25 oktober 2020 09:58
Ik heb 'die rommel' ook jarenlang geweigerd. Bang voor negatieve effecten. Geen vertrouwen in positieve effecten.

Toen ik het idee had dat al mijn andere opties op waren, probeerde ik het toch, met doodsangsten en zonder vertrouwen. Maar wat moest ik anders? Van niets doen zou ik sowieso niet beter worden.

Het resultaat: na de wenningsfase (een regelrechte hel) begon ik op te knappen en kon ik stappen zetten die voorheen onmogelijk waren. Ik kon voor het eerst een leven opbouwen, herstellen, gelukkig worden. In mijn geval zónder bijwerkingen.

AD is niet per definitie voor iedereen rommel. De ene persoon wordt er minder van, de andere knapt er gigantisch van op. De ene persoon heeft bijwerkingen die erger zijn dan de kwaal die met de medicatie wordt bestreden, de andere persoon heeft totaal geen bijwerkingen. En hoe je op het ene middel reageert, zegt weinig over hoe je op een ander middel reageert.

AD kán helpen en of dat ook voor jou geldt valt maar op één manier te ontdekken: proberen (onder goede begeleiding!)
Werkt het niet, dan is er altijd een weg terug.
C - Woensdag 21 oktober 2020 14:57
Ads heeft mij een tijdje goed geholpen. Uiteindelijk af gaan bouwen. Niet makkelijk. Fysieke klachten. Ook mentaal was het best lastig. Weet nog dat het tot een half jaar na het stoppen duurde voordat ik dacht: ‘ik heb er vertrouwen in dat ik zonder ads kan.’ En nu alweer 6 jaar zonder.
Ingrid - Woensdag 21 oktober 2020 17:20
Ik slik nu al 8 jaar efexor/venlafaxine. Ik vind het erg jammer dat ik enorm ben afgevlakt, maar ik ben ook heel bang dat ik niet zonder kan. Soms lees ik wat er allemaal in zit, en dan schrik ik toch wel, het staat me tegen om dit mijn hele leven te blijven slikken. Mijn arts zei dat de afvlakking idd door de medicatie komt, kies ik voor afbouwen verdwijnt dat filter en dan komen ook weer de emoties. Kan ik die nu wel reguleren? Twee jaar geleden probeerde ik afbouwen naar een iets lagere dosis, het voelde best goed, maar ik werd weer angstig. Soms denk ik was erdoorheen gegaan, maar dat durfde ik niet. Misschien wordt het tijd voor een gesprek bij mijn huisarts. Het is het onderzoeken zeker waard. Ik ben een stuk stabieler dan toen ik begon met efexor. Fijne blog zeg dit, dank je wel! xx
britneyangel - Woensdag 21 oktober 2020 18:31
ik wist niet dat je het slikte maar dat is ook niet erg. goed dat je deze blog geschreven hebt!
Karin - Maandag 27 juni 2022 21:37
Op dit moment ben ik aan het afbouwen, beter gezegd aan het afkicken want zo voelt het .
Helaas geen hulp van mijn huisarts, die gaf aan dat het na 2 keer stoppen toch niet te doen was .
Daar beginnen we dan maar niet aan .
Eerst was het na 18 jaar Diclofenac, dat mocht ik ook zelf uitzoeken.
En nu na 20 antidepressiva, geen hulp dus .
Ik voel me onbegrepen en heb geen vertrouwen meer in mijn huisarts.
Zelf heb ik een afspraak bij een psycholoog gemaakt ik hoop dat ze me begrijpt , dat is zo belangrijk voor mij .
Dit wou ik toch even kwijt.
Erna - Zondag 19 februari 2023 11:57
Ik neem bijna 4 weken escitolopram halfke van 10 mg. Voel met zeer slecht. Zou willen stoppen. Kan dat na 4 ineens of afbouwen. Pilleke nog is halveren? Ben ten einde raad