Het blijft een gevoelig onderwerp, sporten en een eetstoornis. Kan het samengaan met je herstel of laat je het beter even helemaal links liggen? Sport je voor je plezier of is het iets dwangmatigs? En wat als die gevoelens en gedachtes allemaal door elkaar lopen? Hang je je eigenwaarde aan je sport of zet je het in om je lichaam te manipuleren? Ontleent je sport je ook een zekere identiteit en twijfel je waar je goed aan doet? Als je je hele leven al met plezier aan sport en spel doet, zoals ik, kan het ineens heel ingewikkeld worden wanneer een eetstoornis zich ermee komt bemoeien. Soms is het nodig om het sporten op een lager pitje te zetten of zelfs helemaal te stoppen. Je sport, je identiteit, je uitlaatklep, dat wat jou kracht en motivatie geeft. Hoe ga je ermee om als je al fanatieke sporter je sport moet opgeven, omdat je een eetstoornis hebt? 

Het is niet om je te straffen

Ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn plezier en interesse in sport totaal verloor toen ik een eetstoornis had. Daarvoor deed ik nog wekelijks gezellig mee met turnen en ik zat op paardrijden. Ik probeerde atletiek uit en was elke zondag in het zwembad te vinden met mijn vriendinnen. Maar hoe meer de eetstoornis erin sloop, hoe minder levenslust ik bezat. Ik was gewoonweg te moe om te sporten, te verdoofd om nog zin te hebben. Mijn enige doel was afvallen en dat ging ook prima (het was helemaal niet prima) zonder sport.

bron foto

Toen ik vanuit therapie te horen kreeg dat ik niet meer mee mocht doen met gym op school en ik voortaan maar de tram in plaats van de fiets moest pakken, maakte het me niet zo veel uit. Mijn anorexia was zo sterk die tijd, ik vond wel een manier om dun te blijven. En zolang ik niet aankwam, was er geen paniek, op soms wat stiekeme sit-ups in mijn slaapkamer na. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, natuurlijk. Maar ik lees en weet van anderen, op het forum, dat dit wel als een flinke klap binnen kan komen. Niet meer sporten? Maar dat is waar ik tenminste nog een beetje plezier uithaalde. Dat zou misschien wel mijn motivatie om te herstellen kunnen zijn!

En dat lijkt me ook een ontzettend bittere pil. Het voelt alsof je gestraft wordt. Je voelt je al zo rot en dan mag je ook niet meer doen wat je zo leuk vindt. De danslessen waar je je ei in kwijt kan. Je lieve paard die je altijd zo troost. De teamsport die je met zo veel plezier doet en ook een sociale functie voor je heeft. Maar weet: het is niet om jou te straffen. Het is niet om je te demotiveren. Het is nu even nodig. Om je eetstoornis af te snijden, omdat welke vinger je ook geeft, het zo je hele hand neemt. Om je lichaam te beschermen, omdat je er veel van gevraagd hebt. Het is niet om je te straffen. Het is om je te helpen. Maar al is het goed bedoeld, het betekent niet dat jij het niet moeilijk mag vinden. Dus lucht je hart daarover als je er behoefte aan hebt. En ik hoop dat het je alsnog kan motiveren in je herstel. Zodat het sporten wel weer kan. Minder ruimte voor de eetstoornis is meer ruimte om te leven.

Dat je niet sport maakt je niet zwak of lui

Als ik sport voel ik me fysiek en mentaal sterk. Ik train mijn lichaam, maar verleg ook mentale grenzen. Ik overwin bijvoorbeeld mijn hoogtevrees of leer mijn evenwicht bewaren op vier wieltjes. Ik werk samen met een team mensen of laad op door de frisse buitenlucht. Ik kan mijn ei ergens in kwijt en kom tussen de mensen. Afhankelijk van de sport die ik doe en op welke manier ik daarmee bezig bent, laat het me op verschillende manieren sterk voelen.

Dit is een gevoel dat je best kan missen als sporten tijdelijk even niet mogelijk is of niet op een fijne manier kan. Maakt het je dan zwak of lui als je niet sport? Nee, in tegendeel. Het is hartstikke sterk om voor je gezondheid te kiezen en even rustiger aan te doen. Soms is iets niet doen, vele malen moeilijker dan iets wel doen. Dat mag je jezelf echt meegeven.

Respecteer je lichaam

Want je wordt niet sterker, fysiek en mentaal, als je met het sporten je grenzen overgaat en naar de eetstoornis luistert. Nu is het niet zo dat sporten met een eetstoornis uitgesloten is en in geen geval samen kan gaan. Het kan ook motiveren om voor je lichaam te zorgen of een fijne uitlaatklep zijn. Lees daarover eens de blog 'Je beter voelen door sport met een eetstoornis'. Naast niet sporten heb ik ook een tijd wel gesport tijdens mijn eetstoornis. Dit ging best wel eens met vallen en opstaan, maar wat gaat in eetstoornisherstel niet met vallen en opstaan? Dat hoeft geen ramp te zijn, als het niet de spuigaten uitloopt en echt negatieve gevolgen op jouw herstel en gezondheid heeft. Respecteer wat dat betreft dus je lichaam en je hoofd. Soms betekent dat juist even een pas op de plaats nemen!

Opnieuw plezier halen uit sport

Dat je die pas op de plaats nu misschien even moet nemen, betekent niet dat het altijd zo zal blijven. Dat je de situatie nu accepteert zoals hij is, betekent niet dat je het goedkeurt of dat het nooit meer mag veranderen. Laat het sporten voor je werken. Ik hoop dat dat kan motiveren in je herstel, om zo opnieuw plezier uit sport te mogen halen. In de blog '4 tips bij een slechte relatie met beweging' wijd ik verder uit over hoe je na of tijdens een eetstoornis, opnieuw plezier uit sporten kan halen. Hoe je weer een goede relatie met bewegen kan krijgen. 

Sterk is het nieuwe slank?

Plezier halen uit sporten. Dat kan natuurlijk van alles betekenen. Voor de één is het letterlijk samen lachen en lol maken, spel. Voor de ander is het de kick van grenzen verleggen, progressie maken. Iets om voor te waken als je gevoelig bent voor eetstoornissen, is sporten om je lichaam te shapen. Sport is zo ontzettend veelzijdig en kan zo veel brengen. Maar laat het je niet brengen naar de volgende doodlopende missie naar een nieuw ideaalbeeld. Sterk is het nieuwe slank? Sterk zijn is oké, slank zijn is oké en zo is alles oké. Ga het doel niet voorbij. (Sport)lichamen komen in alle soorten en maten. Geniet van je sport, om de sport, niet omdat jouw uiterlijke lichaam ergens aan moet voldoen. En steken die gedachtes toch de kop op? Waar komt het dan vandaan  en hoe kan je voor jezelf zorgen? Houd het goed in de gaten, neem je (fysieke én mentale) gezondheid serieus en voel je niet bezwaard om er met iemand over te praten. Lees ook eens het interview 'Eetstoornissen bij mannen en in de fitnesswereld'. 

Je bent meer dan je eetstoornis en meer dan je sport

We zeggen vaak dat je meer bent dan je eetstoornis, dat is ook zo. Je bent ook meer dan je sport. Tja, je zou het over alles kunnen zeggen misschien? Nou ja, inderdaad, dat kan ook. Je bent namelijk zo veel meer dan één ding. Wat en wie je bent is ook flexibel, iets dat fluctueert. Het hoeft allemaal niet vast te staan. Maar je bent niet je eetstoornis en je bent meer dan je sport, dat is echt zo. Je bent nog steeds een leuk, lief, stoer en waardig mens. Er zijn nog steeds mensen die van je houden. Je mag nog steeds van jezelf houden. Je mag er nog steeds zijn! En ik hoop dat jij ook mag voelen en ervaren dat jouw leven meer is dan je eetstoornis en/of je sport. Natuurlijk mag je iets missen of kan iets veel ruimte innemen, maar er is altijd meer. En ik hoop dat je daar steun, kracht, lichtpuntjes en plezier uit kunt halen. Pas goed op jezelf. ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.