We sporen in onze blogs en op het forum vaak liefdevol aan om te praten over je problemen. Het kan je gewoon zo veel minder alleen laten voelen. Het kan je overtuigingen dat je 'gek' en 'de enige' bent, net wat sneller omverwerpen. Maar we weten tegelijkertijd ook dat praten over je problemen niet altijd zaligmakend is. De realiteit is ook dat wanneer je eenmaal open durft te zijn over waar je mee worstelt, er weer een nieuw blik met uitdagingen openspringt.

Je problemen en gedachten delen met je omgeving, in therapie of hier op Proud2bme - in de chats of op het forum bijvoorbeeld - geeft niet altijd de oplossing waar je misschien op had gehoopt. Het voldoet niet altijd aan je verwachtingen, of je hebt er misschien niet eens verwachtingen van. In beide gevallen kun je alsnog een beetje van een koude kermis thuiskomen. Ben je eindelijk open, zoek je eindelijk hulp, moet je dáár weer mee dealen… 

Bron: arthousestudio

Want het blijft zwaar

Ik zocht zelf regelmatig, en vooral onbewust, een soort verlossing. Want ja, er kan inderdaad wel iets van je afvallen als je iets kwetsbaars hebt verteld. Er kan een last van je schouders vallen, want het is ook gewoon anders en soms lichter als je iets niet alleen hoeft te dragen. Of als iemand gewoon luistert en er voor je is. Maar ja, tegelijkertijd is er vanaf dat moment ook niets wezenlijks veranderd. Niets opgelost. En dat begon ik pas écht te voelen als ik eenmaal thuis was en gewoon weer met mezelf en mijn problemen op de bank zat. Het bleef zwaar. Gewoon nog net zo zwaar als voordat ik gepraat had. Alleen had ik het nu hardop gezegd en kreeg ik mijn eigen onrealistische verwachtingen erbij cadeau.

Het bleef lastig, het bleef aanwezig. Niemand die dat voor mij weg kon nemen of op kon lossen, terwijl ik daar soms wel naar kon verlangen. Al kon het maar iéts in werking zetten of iets kleins veranderen aan mijn gevoel van alledag. Maar zelfs dat deed het niet altijd. Deed het dan helemaal niets? Dat ook weer niet. Het was wel degelijk belangrijk om mijn gevoelens onder woorden te blijven brengen en therapie te volgen, maar zo op die dagelijkse momenten leek het alsof het allemaal niets uitmaakte. 

Onrealistische verwachtingen?

Als ik praat, komt er misschien een eureka-moment. Wat al die tijd hopelijk in mij verstopt zat en een weg naar buiten zocht. Of misschien krijg ik dan die gouden tip waar ik eigenlijk al jaren op wacht, of die reactie waar ik enorm naar verlang, maar waar ik niet om durf te vragen. 

Je mag natuurlijk ook best iets verwachten van je omgeving en van therapie, je zit niet voor niets van alles te delen en je stinkende best te doen om het beter te maken, maar het blijft mensenwerk. Zowel van jou, als van de ander. Het blijft een wisselwerking waarin het soms tegen kan vallen - ook als alles goed zit en je op de goede weg bent. Waarin er soms niets verandert en het soms stil blijft, zonder dat je stilstaat. 

Altijd een beetje alleen

Achteraf besefte ik me pas dat je alleen voelen, en dat verwarren met 'alleen zijn', misschien ook wel inherent is aan psychische problemen hebben? En dat je het ook nog eens snel kunt verwarren met niet gehoord of gezien worden.

Want je bent niet alleen, je hebt hulp, je deelt je problemen en maakt progressie, maar je zit uiteindelijk altijd met je eigen hoofd en je eigen gevoel opgescheept. Dat zit je in die therapieruimte, dat zit je bij je vrienden of ouders op de bank en dat zit je ook thuis onder de douche, als er niemand om je heen is. Uiteindelijk onderga je alles wat je voelt (voor een groot deel) daadwerkelijk alleen, allemaal. En dat kan denk ik altijd een beetje alleen blijven voelen. Hoeveel woorden ik er ook aan vuil maakte, het dekte lang niet altijd precies de lading van wat ik voelde. Helemaal tot in de kern uitgelegd kreeg ik het nooit, dat is wat psychische kwetsbaarheid natuurlijk zo complex kan maken. Het gaat om je binnenwereld, dat laat zich niet makkelijk vangen of verwoorden. Dat laat zich dus ook niet altijd makkelijk vergezellen.

Dat lag niet aan mij, ook niet aan mijn gesprekspartner, dat hoort er denk ik gewoon bij. De kunst is misschien om dat kleine stukje 'alleen' te accepteren en te berusten in het feit dat iedereen stukjes alleen zal moeten dragen. Niet omdat niemand je wil of kan helpen, maar omdat je een groot deel van het werk alleen moet verzetten, in je eigen hoofd en op je eigen bank. Moet je dan álles maar alleen oplossen? Nee, dat lijkt me ook niet. Maar je soms alleen voelen is niet altijd iemands schuld of 'nu eenmaal jouw lot'. Misschien hoort het erbij? Zonder dat iemand iets verkeerds doet en zonder dat het uitzichtloos hoeft te zijn. 

Blijven verbinden

Dat betekent vast ook niet dat het je nergens iets oplevert om open te zijn over wat er speelt. Mij heeft het wel degelijk geholpen om aandacht te hebben voor wat het me bracht, ook al bracht het niet alles wat ik op dat moment hoopte. Ik ging me er niet altijd minder alleen door voelen, maar soms wel degelijk gehoord en gesteund. Ik ging me niet altijd minder alleen voelen, maar kreeg soms wel een nieuwe invalshoek of denkwijze voorgeschoteld. Het kan op zo veel manieren iets voor je doen, dat delen, dat weet je niet altijd van tevoren. 

Misschien kan het praten niet vervullen waar je vandaag naar verlangt, of dat nú nog niet doen, maar het vertellen over wat je doormaakt kan misschien wel andere positieve effecten hebben? Wat zijn die effecten voor jou? Kun je je verwachtingen hierover bijstellen en op die manier de hulp die je krijgt ook gerichter inzetten? 

Mag het er zijn?

En tot slot, wanneer je je even zo ontzettend alleen voelt met je net gedeelde problemen, spreek dát dan uit. Zonder oplossing, zonder schuldvraag. Misschien voelt de ander zich ook soms, of regelmatig, ontzettend alleen. Waarin voel je je alleen? Mag dat er zijn, de pijn van het alleen zijn? De pijn van wat je doormaakt en waar je vandaag toch mee zult moeten dealen, linksom of rechtsom? 

Mag het er zijn, zonder dat het opgelost kan worden? Mag je praten, delen en vertrouwen op je proces, zonder dat je daar nu misschien iets van merkt? Daar is veel moed en doorzettingsvermogen voor nodig, maar herinner jezelf er vooral aan dat dit ongemak erbij kan horen. En dat je misschien ook steeds meer kunt vertrouwen op jezelf, terwijl je dit ongemak moet doormaken. En dat je dus nog steeds op de goede weg bent.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.