Iedereen doet wel eens iets doms en iedereen is af en toe onhandig. Iedereen staat nu en dan eens voor schut of belandt per ongeluk in een gênante situatie. Het liefst staan we er niet te lang bij stil als we de plank volledig misslaan en over ons falen schreeuwen we liever niet te hard van de daken, omdat we ons er soms een beetje voor schamen. Helemaal niet nodig, denken wij. Ongemakkelijke gebeurtenissen en stommiteiten horen evengoed bij het leven, het maakt je menselijk en soms ontkom je er nu eenmaal niet aan. Je kunt erom huilen, je kunt erom lachen, maar wat je beter niet kunt doen is er al te lang over door piekeren. Missers en mislukkingen zijn om van te leren, geen reden om jezelf naar beneden te halen. Bij deze delen wij een aantal van onze fenomenale ‘fails’, om het leven maar weer eens even in perspectief te zetten. Omarm je fouten en laat je niet kisten.

De missers van Daphne...

♥ De laatste twee jaar van de middelbare school zat ik op een Loot School, een school speciaal voor topsporters. Onder andere de jeugdselectie van Feyenoord zat daar op school, zo ook Stefan de Vrij. Hij zat in een andere klas maar met alle examenklassen gingen we dat jaar naar Malgrat de Mar. Tijdens dat jaar kwam het uiteraard vaak voor dat de gesprekken over de vervolgopleidingen gingen. Zo ook tijdens die reis, met een drankje aan de boulevard in Spanje. Ik tik Stefan aan: “Wat ga jij eigenlijk doen na de middelbare school?” Stefan moest een beetje lachen en antwoordde: “Ik hoop dat ik een beetje ga voetballen.” Achteraf was dit een hele lieve reactie, Stefan was al binnen bij Feyenoord en speelt inmiddels bij SS Lazio, een profclub in Italië. Hij weet denk ik niet meer wie ik ben en ik denk ook niet dat hij zich die vraag nog kan herinneren, maar telkens als ik hem op tv zie zeg ik grappend: “Goh, is ie toch wat met dat voetbal gaan doen.”

♥ Toen ik nog softbalde heb ik een tijdje bij een club in Zoetermeer gespeeld. Binnen deze vereniging gingen we veel om met de jongensteams die van dezelfde leeftijd waren, dat was inmiddels namelijk toch wel interessant. Binnen dat team zat één jongen met een hele grote mond, die eigenlijk nooit echt leuk tegen mij deed. Hij maakte vaak nare opmerkingen waar andere bij waren en ik koesterde niet zulke fijne herinneringen aan hem. Ik durfde in die tijd ook nooit wat terug te zeggen, dus liet het allemaal een beetje over mij heenkomen. Nu heel wat jaren verder, blijkt dat mijn vriend diezelfde jongen ook kent. Tijdens de opbouw van een feestje dat mijn vriend organiseert, sta ik ineens oog in oog met die jongen van vroeger. "Zo ik vond jou echt niet leuk," waren de eerste woorden die ik na al die jaren tegen hem zij. Alle mensen die eromheen stonden, inclusief mijn vriend, liepen uit pure ongemakkelijkheid gewoon weg. Meteen hierna schrok ik ontzettend van mijn reactie. Ik voelde dat ineens zo erg en het floepte eruit, maar daarna dacht ik; waarom moet ik meteen de sfeer verpesten? Ik had er echt heel erg spijt van dat ik niet even tot tien kon tellen en er na al die jaren boven kon staan, stiekem voel ik het nog steeds in mijn maag als ik aan het moment denk. Ik ben meteen daarna met tranen in mijn ogen naar hem toe gegaan om mijn excuses aan te bieden. Na een paar drankjes hebben we het er later die avond gelukkig nog goed over kunnen hebben. 

♥ Ik ben totaal niet handig als het op huishoudelijke klusjes aankomt, dus ik had de hulp van mijn vader ingeschakelt om een kledingrek aan de muur vast te maken. Het was meer een soort stang die op twee punten in de muur moest en echt dé eyecatcher van mijn studiootje moest worden. Mijn vader had hem binnen no-time opgehangen en in de dagen die volgden kon ik mijn garderobe echt een plekje gaan geven. Precies één week nadat ik veel te enthousiast mijn dikke truien en winterjassen eraan had opgehangen, kwam alles keihard naar beneden zetten. Het muurtje bleek veel de broos voor zo'n zwaar beladen rek en nu had ik twee enorme gaten als nieuwe eyecatchers van mijn apartement. 

De missers van Irene...

♥ Zelf heb ik geen auto, maar ik heb wel al een tijdje m'n rijbewijs. Ik woon in het centrum van Den Haag, dus een auto kopen is voor mij niet nodig en zelfs een beetje zonde van m'n geld. Alles is prima op de fiets of lopend bereikbaar en ik woon letterlijk 5 minuten van het station vandaan. Toch heb ik op sommige momenten even een auto nodig en die leen ik dan van m'n ouders of van m'n vrienden. Zodoende moest ik iets ophalen van marktplaats en had ik de auto van iemand anders geleend. Op de terugweg begon het me na een minuut of 20 op te vallen dat de auto wel erg vreemd begon te ruiken. Toen ik hem aan de kant zette en de handrem erop wilde doen had ik meteen door waar die geur van verbrand rubber vandaan kwam. Ik ben al 20 minuten aan het rondrijden met de handrem erop! Ik schaamde me dood. Hoe had ik dit nou niet kunnen merken terwijl ik met 50 km per uur door de bebouwde kom reedt?! En dan ook nog met de auto van iemand anders! Oops... De auto rijdt gelukkig nog prima rond en we hebben er uiteindelijk ook wel om kunnen lachen. Toch voel ik me tot op de dag van vandaag nog wel een beetje schuldig.

♥ Als kind was ik op de verjaardag van mijn oma. Ze had toen nog een schoorsteenmantel waar allerlei dingetjes op stonden. Ik was nog jong, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zag een massief klompje staan van witte chocolade. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik stiekem een hapje chocola wilde nemen kwam ik er al snel achter dat het een witgekleurd zeepje was! Gatver! Stilletje zette ik het zeepje terug en er heeft nog de hele tijd een wit, klompenzeepje gestaan met kleine tandafdrukjes erin. Ik heb het nooit tegen iemand durven vertellen, maar nu staat het toch op internet.

♥ Toen ik op de middelbare school zat had ik een bijbaantje bij de Albert Heijn. Toen ik op een avond aan het werk was had iemand in mijn gangpad een potje rode kool of iets dergelijks laten vallen. Wat het nou ook precies was, het was in ieder geval erg glad. Ik zat niet op te letten en gleed plotseling uit over de nog niet opgeruimde inhoud van het potje. Om mijn evenwicht te bewaren pakte ik het het eerste de beste schap vast dat naast me bevond en haalde met mijzelf tientallen potjes dopewrtjes onderuit. De hele supermarkt keek me geschrokken aan. "Schoonmaakmachine naar gangpad 4 aub."

De missers van Lotte...

♥ Mijn studentenhuis had een heel groot dakterras en één zomer had ik daar twee grote metselkuipen met planten opgezet. Planten moet je natuurlijk water geven, maar de dichtstbijzijnde kraan was een verdieping hoger en met een gieter was dit allemaal verschrikkelijk onhandig. Dus wat doe je dan? Je sluit een tuinslang aan op de kraan en die gooi je uit het raam. Oprecht een super goede oplossing: Je hangt die slang tussen de planten, draait de kraan vol open en ondertussen ga je even wat anders doen... Een paar uur later was ik op een feestje in de buurt toen ik me plotseling besefte dat ik iets vergeten was. Als een gek ben ik vervolgens naar huis gescheurd, maar héle dakterras stond inmiddels al blank. Ik hoop tot op de dag van vandaag nog dat de benedenburen er geen lekkage aan over hebben gehouden...

♥ Bij een eerdere baan sprak ik 's ochtends een collega die me vertelde dat hij dit weekend een crematie had van een familielid. Dat vond ik oprecht heel erg voor hem en ik toonde mijn welgemeende medeleven. Het was toen voor mij een erg drukke week: De deadline van een project, waar ik hoofdverantwoordelijke voor was, kwam in zicht en het was een mega gestress om alles op tijd af te krijgen. Toen ik diezelfde collega een paar uur later weer tegenkwam vroeg ik per ongeluk opnieuw: "Hey, nog leuke weekendplannen?" Nou niet dus. Ik had gelijk door dat die vraag helemaal verkeerd was en voelde me super lullig. Gelukkig begreep hij het wel, maar ik hield er wel even een schuldgevoel aan over.

♥ Ik was ooit met mijn vriend wandelen in een bos bij hem in de buurt. Plotseling moest ik super nodig plassen en de weg terug naar huis was nog erg lang. Na wat wikken en wegen besloot ik om dan toch maar te gaan wildplassen. Moet kunnen toch in een bos, dacht ik. Ik instrueerde mijn vriend om even te blijven wachten en verdween uit zicht. Het was een best open bos, dus dat was nog een hele kunst, maar uiteindelijk vond ik een beschut plekje. Helemaal prima... nou niet dus. Op nog geen zes meter afstand liep er plotseling een stelletje voorbij en ja, die zagen mij daar zitten. Die uitdrukking op hun gezichten vergeet ik nooit meer; pure shock en afkeer. Ik kon wel door de grond zakken. Tot overmaat van ramp riep ik door de stress ook nog eens doodleuk: "hey!"

De missers van Scarlet...

♥ Toen ik bij Albert Heijn op de vleeswaren afdeling ging werken had ik zero verstand van vleeswaren. Er kwam op één van de eerste dagen een flinke kakmadam langs die een luxe rauwe ham wilde. Ik had geen idee wat de juiste was en bood haar een Popeye worst aan. De dame was hoogst verontwaardigd. Hoe kon ik haar zoiets aanbieden, dat was de meest goedkope worst voor kinderen!

♥ Toen ik een aantal jaar voor Proud werkte ontving ik een hele lange mail van een collega die aan mij CC allerlei managers was gestuurd. Het was een heel verhaal over Proud en wat er mogelijk niet goed was. Ik ervoer dit als een vrij persoonlijke aanval, mede omdat het allemaal per mail ging via managers en niet gewoon eerst even persoonlijk werd gezegd. We waren immers collega's en werkten in hetzelfde gebouw. Ik wond me er enorm over op en wilde mijn ongenoegen communiceren met mijn baas. In plaats van de mail naar mijn baas te sturen, stuurde ik hem naar de dame in kwestie met iets a la "Ik vind dit echt niet leuk meer hoor, helemaal klaar mee!!" ...die vervolgens niets begreep van mijn onprofessionele manier van communiceren. Ik kon wel door de grond zakken. Nu kan ik er gelukkig best wel heel hard om lachen.

♥ Ik zat een tijdje geleden bij een hippe kapper en voelde me daardoor niet helemaal op mijn gemak. Ik wist uit mijn hoofd hoe de man heette die me zou knippen (Jacob o.i.d.) en keek wat gespannen rond tot het moment waarop ik opgehaald werd. Ineens stond hij voor me en gaf me een hand om zich voor te stellen. In plaats van dat ik zei: "Hoi, ik ben Scarlet" zei ik: "Hoi, ik ben Jacob!"

♥ ....ik heb echt nog zooooooveel meer missers gemaakt de afgelopen jaren, maar kan me ze niet zo snel herinneren. Op de momenten zelf schaam ik me kapot, maar achteraf lach ik erom. Daar probeer ik mezelf op de momenten van schaamte altijd zo snel mogelijk aan te herinneren. Dat relativeert.

De missers van Phoi Cai...

♥ Ik weet niet meer vanaf wanneer ik dit doe, maar op gekke vragen antwoordde ik altijd met 'Omdat appel'. Ik was er heilig van overtuigd dat dit een normale antwoord was op een vraag waar geen antwoord op te geven was. Totdat ik dit een keer als antwoord gaf aan mensen die me nog niet zo goed kenden. Iedereen keek me onwijs raar aan en ik had gewoon niet door waarom. Blijkbaar was dit niet een algemeen dingetje, maar vooral mijn dingetje om te zeggen. Iedereen kon er wel om lachen maar ik schaamde me er kapot voor omdat ze mij moesten overtuigen dat het geen dingetje was. Ik besef nu ook dat ik het sindsdien ook nauwelijks meer zeg.. 

♥ Tijdens mijn studie heb ik enkele jaren gewerkt in de horeca. Hier kwamen ook enkele vaste gasten en één daarvan was een oudere mevrouw die ook nog eens bevriend was met de baas. Ik praatte elke dag met haar en soms vergat ik gewoon dat ze nogal op leeftijd was. Op een dag moesten we zo lachen dat ik haar een klopje op haar rug gaf. Ze viel zowat omver en moest zich echt vastgrijpen! Ik schrok hier nogal van en zij natuurlijk ook. Voor eventjes was ik vergeten dat dat natuurlijk niet zo handig was bij een ouder persoon die altijd al met een wandelstok(!) binnen kwam lopen...

De missers van Ginger (wie...?)

♥ Ik ben dyslectisch en niet zo goed met woorden maar ik zorg meestal wel dat als ik iets belangrijks schrijf, ik dat wel laat nakijken. Toen ik mijn brief moest schrijven aan de huisarts waar ik stage ging lopen moest ik vertellen over mijzelf en mijn sterkte en zwakke punten. De huisarts waar ik stage ging lopen was een atroposofische huisarts (ik had er zelf nog nooit van gehoord). Dit schreef ik ook in de brief, maar dat ik er wel graag over wilde leren. Echter, ik gebruikte het woord antropologisch (wat dus totaal iets anders is). De brief stuurde ik op en liet ik daarna pas nakijken door mijn moeder die mij gelijk op deze fout wees. Ik kon wel door de grond zakken! Ik heb gauw er een brief achteraan gestuurd maar ik weet tot op de dag van vandaag niet welk van de twee ze hebben gelezen... 

♥ Mijn missers zijn meestal bij mijn studie dus ook deze. Ik had mijn eerste week van mijn chirurgie coschap erop zitten en ik moest twee patiënten overdragen die allebei een operatie hadden gehad in de buik. Ik had het heel goed voorbereid zodat ik precies kon vertellen wat er was gedaan maar toen had ik perongeluk de blaadjes omgedraaid en raakte ik helemaal in de war en haalde ik de twee patiënten door elkaar. De grote professor was hier totaal niet van te spreken, ik schaamde mij dood. Gelukkig had ik nog 6 weken chirurgie gedaan en op mijn eindbeoordeling kreeg ik toch een goed punt en 'vergaf' hij mij deze misser. Dat hielpt mij wel om ook mijn eigen fouten te accepteren. 

Fotografie: Pexels

 Welke misser herinner jij je nog?