Jarenlang heb ik geworsteld met de eetstoornis boulimia nervosa. Boulimia uit zich kortgezegd in het hebben van eetbuien en het compenseren daarvan. Het voelde zwak. Ik voelde me ontzettend vies en een veelvraat. Iemand zonder zelfbeheersing. Terwijl ik juist zo op zoek was naar controle. Toch vond ik het ontzettend lastig om met de eetbuien te stoppen. Blijkbaar brachten ze me ook iets, vroeg iets in mij erom. Daarin vond ik veel antwoorden die mij hielpen om er vanaf te komen.

Boulimia kan voor iedereen weer net even anders zijn, maar hier kan je lezen hoe de eetstoornis zich uit volgens de deskundigen. Eetbuien kunnen ook bij andere eetstoornissen voorkomen. Dus heb jij geen boulimia, maar herken je dit wel? Dat kan zeker. In dit verhaal deel ik over boulimia en eetbuien vanuit mijn ervaring. Misschien sluit dit wel bij je aan, misschien ook niet en misschien alleen sommige stukjes. Ik hoop dat je uit de blog mee kan nemen wat voor jou helpend is en los mag laten wat niet van toepassing is. Maar weet dat welke eetstoornis je ook hebt, je niet alleen bent.  

bron foto

Voordat ik boulimia ontwikkelde, had ik anorexia. In de periode dat ik boulimia had, verlangde ik vaak terug naar de tijd dat ik anorexia had. Dat ik wél controle had over wat ik at en kon afvallen. Ik deed vaak pogingen om de anorexia terug te krijgen, maar dit lukte nooit. Het maakte de eetbuidrang vaak alleen maar erger, omdat mijn lichaam juist om meer voeding ging vragen. Logisch, want ik at ook te weinig.

Eetbuien door de wil om af te vallen

Eetbuien kunnen dus getriggerd worden doordat je lichaam tekorten heeft of doordat je te weinig voeding binnenkrijgt. Maar ik hield mijn eetstoornis ook in stand door zo gefocust te blijven op het willen afvallen en minder moeten eten. Het eten was een obsessie en de lat lag ontzettend hoog. Het maakte me álles uit. Het was het belangrijkste in mijn leven en op mijn dagen. Een klein beetje meer eten dan gepland, kon al leiden tot het gevoel dat ik het compleet had verpest. En daar kwamen de oordelen en verwijten: Je bent zwak. Je kan het niet. Je bent niks waard. Het maakt nu toch niet meer uit, ik kan nu net zo goed een eetbui hebben. Dit is nooit waar, het maakt altijd uit om geen eetbui te hebben of zelfs een eetbui halverwege te stoppen.

Het was dus ontzettend belangrijk voor mij om die wil om af te vallen los te laten. Ook als je geen ondergewicht krijgt door wat afvallen, of juist van overgewicht vandaan komt, is een eetstoornis geen goede basis of beweegreden om daar de focus op te leggen. Ik liet mijn eigenwaarde er volledig van afhangen en bevestigde dit met deze gedachten en gedragingen. Je bent pas wat waard als je afvalt. Zorg eerst voor een gezond eetpatroon en vind je eigenwaarde in andere zaken dan gewicht, daarna kan je kijken of afvallen iets is dat positief voor je kan zijn - voor mij persoonlijk was dit achteraf gezien absoluut niet nodig. Ik zag en ervoer dat alleen niet zo. 

Als je overgewicht hebt en de dokter je aanraadt om af te vallen, kan ik me voorstellen dat het ontzettend lastig is als je ook worstelt met eetbuien en strenge eetregels. Hoe kan je de wil om af te vallen loslaten als het je aangeraden wordt om het te doen? Ik denk dat het ook dan belangrijk is dat niet je volledige eigenwaarde eraan ophangt. Dat je ook daarin, samen met een diëtist, een eetschema kan vinden waarin ruimte is om te spelen. Strenge eetregels loslaten en gezonde eetgewoontes ontwikkelen. Wat gezond is? Dat is voor iedereen anders. Gezond zijn gaat immers over meer dan je gewicht, meer dan je omvang, meer dan je lichaam. Ook je mentale gezondheid is dat je niet moet onderschatten en waar je goed voor moet zorgen. 

Heb jij overgewicht en een eetstoornis (gehad) en vind je het waardevol dat er meer ervaringsverhalen daarover op onze website komen te staan? Je bent altijd welkom om een gastblog in te sturen naar redactie@proud2bme.nl - dit geldt uiteraard ook voor andere thema's.

Eetbuien door tekorten in je voeding

Door mijn wil om af te vallen - en angst om aan te komen - en de pogingen daartoe, at ik dus vaak te weinig. Of ik at te weinig, of ik had eetbuien. Ik leek er geen middenweg in te vinden. Zoals hierboven ook al een beetje is omschreven, versterkte het elkaar ook. Ik voedde mijn lichaam niet goed, waardoor mijn lichaam om meer voeding ging vragen - best logisch eigenlijk. Niet alleen de hoeveelheden die ik at leidden tot deze cravings (hunkeringen), maar ook wát ik at - en wat ik vooral niet at - zorgde ervoor dat ik naar bepaald voedsel verlangde.

Zo had ik een denkbeeldige lijst van producten of hoeveelheden die 'echt niet oké' waren. Door mezelf dit te ontzeggen, terwijl ik er misschien wel behoefte aan had, ging ik er alleen maar meer naar hunkeren. Het is te makkelijk om te zeggen dat je 'dan maar sterk' moet zijn, zeker als je met een eetstoornis worstelt. Maar je kan je ook afvragen of het wel zo goed en sterk is om jezelf van alles te ontzeggen. Ik vind het belangrijk om gezond te eten en voldoende voedingsstoffen binnen te krijgen, maar daar horen ook stukken chocolade, taart en friet bij. Niet om mijn lichaam per se te voeden, maar wel om mezelf te verwennen. Dat is ook zelfzorg.  

Eetbuien door achterliggende problematiek

Maar eetbuien komen niet enkel door tekorten in je voeding en het niet luisteren naar je hunkeringen. Het was belangrijk en helpend om daar stappen in te zetten, maar er was ook meer nodig. De eetbuien werden namelijk ook getriggerd door de achterliggende problematiek van mijn eetstoornis. Het wegstoppen van gevoelens waar ik niet mee om kon gaan. Het verdoven van mijn verdriet en angst. De symboliek van het mogen loslaten van de strakke teugels die ik mezelf oplegde, zowel op gebied van eten als in mijn doen en laten en wie ik dacht ik moest zijn. De angst om niet goed genoeg te zijn, om leegte te ervaren, waar ik in de blog 'Leegte vullen met eetbuien' uitgebreid over schrijf.

Ik merk dat ik het nog steeds lastig vind om echt de vinger op de achterliggende problematiek bij mijzelf te leggen en het echt goed te kunnen omschrijven. Het zijn niet heel specifieke dingen, maar had veel te maken met mijn zelfbeeld en onzekerheid in het algemeen. Onzekerheid en een slecht zelfbeeld dat getriggerd en ontwikkeld is door wat ik vroeger mee heb gemaakt en wat bij elke opmerking en gedachte steeds sterker is geworden. Ook door de gevoeligheid die ik heb van mezelf en de genetische aanleg om een eetstoornis te ontwikkelen. Deze achterliggende problematiek kan bij verschillende mensen overeenkomen, maar ook sterk verschillen. Meer lezen over waarom je boulimia ontwikkelt, doe je hier.

Die achterliggende problematiek is voor iedereen anders. Het heeft mij veel tijd gekost om te vinden wat er precies achter zat. Therapie heeft mij daar goed mee geholpen. Hier achterkomen en mee om leren gaan, ging niet in één keer. Maar met de tijd vielen er steeds meer puzzelstukjes op z'n plek en ging ik steeds nieuwe angsten aan. Het is een proces dat tijd kost en wat vervelend is, want het liefst ben je gisteren hersteld van je eerstoornis en achterliggende problematiek. Maar het is belangrijk hier echt je tijd voor te nemen.

Lees ook eens de blogs: 

• 10 tips tegen eetbuien
• Mijn 10 tips tegen eetbuien
• Video: 5 tips bij eetbuien
• Help! Ik heb een eetbui gehad
• Wel of niet eten bij eetbuidrang?
• Proudpraat: Eetbui gehad, en nu?
• Eetbuidrang uitzitten; samen erdoorheen
• Hoe voelt stoppen met eetbuien?

Wat helpt jou of heeft jou geholpen om los te komen van eetbuien?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.