Bij Proud2Bme is elk redactielid is tevens ervaringsdeskundige op het gebied van eetstoornissen. Dit houdt in dat wij allemaal zelf een eetstoornis hebben gehad in het verleden, deze hebben overwonnen en nu andere mensen helpen vanuit onze eigen ervaringen. Regelmatig krijgen wij de vraag hoe het voor ons is om bij Proud2Bme te werken terwijl we zelf een eetstoornis hebben gehad. Is het niet heel confronterend of misschien zelfs triggerend? En hoe is het om zo open en bloot over je eetstoornisverleden te praten?

Ik weet nog goed dat Scarlet tijdens mijn solliciatie zei: "Je naam zal vanaf nu voor altijd verbonden zijn met eetstoornissen, weet je zeker dat je dat wilt?" Daar hoefde ik niet lang over na te denken, dat was geen probleem. Ik was me heel bewust waar ik voor solliciteerde. Ik had een basisopleiding tot ervaringsdeskundige gevolgd, maar wist dondersgoed dat werken voor Proud2Bme betekende dat ik mijn ervaringen niet binnen de gesloten muren van een zorginstelling zou toepassen, maar dat deze al zichtbaar zouden zijn wanneer je mijn naam intikt op Google. Toch heb ik geen seconde getwijfeld of ik dit werk zou willen doen.

Mijn eetstoornis is iets wat in het verleden ligt. Ik ben er wellicht door getekend, maar dit zie ik niet op een negatieve manier. Ik heb mezelf uit een onwijs lastige situatie weten te vechten en ben daar tien keer zo sterk uitgekomen. Dat ik deze ervaringen nu in mag zetten om anderen te helpen zie ik alleen maar als iets goeds. Ik ben altijd wel open geweest over mijn eetstoornis en als beeldend kunstenaar is het een onderwerp dat vaker in mijn werk naar boven is gekomen. Ik heb al vroeg leren communiceren over mijn eetstoornis, maar toch ben ik tijdens de periode dat ik nu bij Proud werk al tegen een aantal dingen aangelopen die ik best wel spannend vond.

Dat ik vroeger een eetstoornis heb gehad weten de meeste mensen in mijn directe omgeving volgens mij wel. Hoe deze eetstoornis er precies uitzag weten de meeste mensen denk ik nog niet. Vaak denken mensen niet verder dan Anorexia Nervosa wanneer het over eetstoornissen gaat en zijn ze verbaasd om te horen over mijn periodes van eetbuien en braken. Dit neem ik niemand kwalijk. Het is logisch dat je niet zoveel van eetstoornissen weet als je er nooit echt zelf mee temaken hebt gehad. Het is dan ook een moeilijk voor te stellen wereldje.

Daarnaast hebben we het bij Proud2Bme niet slechts over eetstoornissen, maar komen er ook veel andere onderwerpen aan bod. Naast ervaring met Anorexia, BED en Boulimia kan ik ook meepraten over het bijbehorende lage zelfbeeld, dwanggedachten, ADHD en automutilatie. Onderwerpen waar ik het lang niet altijd met iedereen over heb gehad. Toen er onlangs een blog van mij online kwam waarin ik open ben over mijn verleden met zelfbeschadiging vond ik dat best een beetje spannend. Wat zullen mensen wel niet denken? Zullen ze me niet super raar vinden? Voor mijn gevoel ligt er zo'n onwijs taboe op dit onderwerp, misschien nog wel meer dan op eetbuien en braken, maar juist daarom moet ik het wel delen. Breken met taboes, hierboven kunnen staan. Er is niks om je voor te schamen. 

De reacties die ik krijg van zowel bezoekers op de website als mensen uit mijn directe omgeving zijn vrijwel altijd positief. Het is bizar om mee te maken hoeveel mensen zich plotseling naar me open durven te stellen en over hun problemen willen praten. Doordat ik open ben over mijn verhaal, biedt dat ruimte voor de ander om hier ook open over te zijn. Je problemen onder ogen komen, hulp zoeken en erover praten zijn wat mij betreft de eerste stappen naar herstel en ik ben blij dat ik de grens om dat te doen voor anderen een stapje kleiner kan maken. Dat is wat mij betreft de kracht van de ervaringsdeskundige. Een kracht die gelukkig steeds meer erkenning lijkt te krijgen binnen de zorg.

Herstellen, van wat dan ook, het kan. Ik heb het gedaan, ik weet dat het kan en ik wil anderen die weg wijzen. Natuurlijk kan ik niet iets voor iemand anders oplossen, maar ik kan je wel vertellen hoe het voor mij was, wat mij heeft geholpen en dat ik begrijp hoe je je voelt. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te doen. Dat dat betekent dat ik mijn verleden op het wereldwijde web moet zetten, waar het misschien wel voor altijd zal blijven staan, vind ik niet erg. Dat doe ik graag en dat doe ik met liefde. Eigenlijk ben ik er best wel trots op. 

Het is inderdaad zo dat wij als redactieleden ook weleens de wind van voren krijgen. Neem bijvoorbeeld de blog van Danique waarin ze schreef dat ze gewoon vlees eet. Hier waren ontzettend veel reacties op. Ook wordt er vaak nauwlettend gekeken naar de hoeveelheid die wij sporten en de tussendoortjes die we eten. Hebben we niet stiekem nog een eetstoornis? Doen wij het wel echt zoals het hoort? Ik herken dit wantrouwen, neem niemand iets kwalijk en het is aan mij om dit weer te relativeren of van tevoren rekening mee te houden. Ik heb immers zelf voor dit vak gekozen. Blijf het daarom vooral vragen als je iets niet zeker weet of ergens mee zit. 

Als redactiemedewerker bij Proud2Bme laat je een groot deel van je leven zien en openstellen maakt kwetsbaar. Soms is dat lastig, maar kwetsbaarheid heeft ook een bepaalde kracht. Een kracht die ik vaak uit probeer te leggen en voor mij duidelijk wordt door het aantal leuke, fijne, positieve en waardevolle reacties. Ik denk echt dat we door zo open te zijn dicht bij onze lezers komen te staan. Door zo'n goede band met bezoekers op de site en het forum te hebben kunnen we alleen maar beter helpen en dat vind ik onwijs waardevol en bijzonder. 

Natuurlijk is het soms lastig, maar door daar doorheen te gaan zorgt er ook weer voor dat ik nog sterker in mijn schoenen kom te staan en mijn werk alleen maar beter kan doen. Ik ben ook gewoon een mens, ik vind ook weleens iets spannend, ik ben ook weleens geraakt, ik ben ook weleens verdrietig en ik denk dat dat ook mijn kracht is. Ik ben geen superwoman en juist daarmee hoop ik te inspireren. Als ik het kan, kan jij het ook.

♥ Liefs,
Irene