Het gewicht van mijn behandelaar

 

Voor mijn eetstoornis ben ik meerdere keren in behandeling geweest, maar allemaal binnen hetzelfde gebouw en met min of meer dezelfde behandelaren. Wanneer ik in de wachtkamer zat keek ik naar de mensen die voorbij liepen. Ik keek naar hoe ze er uit zagen en vergeleek ze vervolgens met mezelf. Het viel me op dat er veel, in mijn ogen, dunne mensen rondliepen, maar waren dat wel allemaal cliënten? Ik kwam terecht in de groepsbehandeling en ja hoor, daar zaten ze. Twee perfecte, dunne vrouwen, die ons even kwamen vertellen hoeveel boterhammen we moesten eten bij de lunch.

Ik kon het niet uitstaan. Tijdens mijn eetstoornis vergeleek ik mezelf met iedereen die ik tegen kwam en had ik er veel moeite mee mensen te vertrouwen. Ik vond mijn behandelaren te dun. Ze aten netjes met ons mee tijdens de lunch, maar ik verdacht ze ervan dat ze verder veel minder zouden eten dan wij moesten doen. Het was slechts een gedachte, maar ik vond het zo oneerlijk. Natuurlijk kon ik niet weten wat zij in de tijd buiten therapie zouden eten, maar ik vulde het allemaal in zoals mijn eetstoornis het goed uit zou komen. Mijn eetstoornis was op zoek naar een reden om ze te wantrouwen, niet naar ze te hoeven luisteren en niet te hoeven eten zoals mijn behandelaren mij vertelden.

Ik had veel eetbuien die ik welliswaar weer compenseerde met braken, maar toch kwam ik aan. Dat moest wel van die eetlijst komen, dacht ik. Elke keer tijdens het wegen probeerden mijn behandelaren me te vertellen dat het niet erg was en dat ik zo ook gewoon oke was. Dat ik gewoon vocht vast hield van het braken, dat mijn lichaam in de war was en dat het allemaal wel goed zou komen als ik een normaal eetpatroon aan wist te houden. Dat ik vanzelf op een gewicht uit zou komen wat bij mijn lichaam paste. Wat maakte het nou uit of dat een paar kilo meer of minder was? Als het maar gezond was. "Ja, jij hebt makkelijk praten." Dacht ik. "Jij zorgt er wel voor dat je niet dik wordt, terwijl wij ons allemaal maar aan die eetlijst moeten houden." Ik voelde me voorgelogen. Als zij vonden dat gewicht niet zo belangrijk was, waarom waren ze zelf dan zo dun? Het kon onmogelijk zo zijn dat ze daar niet hun best voor deden en terwijl ik dat niet mocht doen. 

Één van die twee vrouwen was tevens mijn individuele behandelaar. Naast de groepstherapie had ik losse gesprekken met haar en systeemtherapie onder haar begeleiding. Ik weet nog goed dat ik met mijn ouders bij haar op het kamertje zat. Eenmaal thuis zei mijn moeder: "Maar zij is hartstikke dun toch?" Mijn moeder houdt er zelf ook wel behoorlijk eetgestoorde gedachtes op na. Niet echt een helpende situatie. Ze bedoelde het niet slecht, maar het voedde mijn gedachtes en ik praatte maar al te graag met haar mee. Ik beaamde wat ze zei waarop mijn vader en broertje ons aankeken alsof we gek waren. "Valt wel mee toch en wat maakt het nou eigenlijk uit?

Viel het mee? Nu ik er op terugdenk.... Ja, het viel wel mee. In mijn hoofd vond ik bijna iedereen dunner dan ikzelf, omdat ik absoluut geen realistisch lichaamsbeeld had. Ik vond mezelf dik, wat ik ook woog, daarom was elk slank persoon bij voorbaat dunner dan ik. Maakte het uit? Voor mij wel. Dat vond ik. Was het dan oké geweest als mijn behandelaren te dik waren geweest? Nee, waarschijnlijk ook niet. Dan had ik ze waarschijnlijk ook niet durven geloven, omdat mijn eetstoornis mij zou vertellen dat je onmogelijk op een goed gewicht kan leren leven van iemand die zelf te dik is. Nu besef ik mij dat het helemaal niet om het gewicht ging, het was een trucje van mijn eetstoornis om in stand gehouden te blijven. Zelfs iemand met een normaal figuur zou ik of in het hokje dik of in het hokje dun geplaatst hebben. Niks was goed geweest.

Waar ik ook kwam. Ik was er op gebrand de dunne mensen waar dan ook er uit te spotten en mezelf er mee te vergelijken. Een ieder die mijn eetstoornis tegensprak beschuldigde ik van liegen, onwetendheid of het achterhouden van informatie. Ik dacht dat iedereen tegen mij was, al kijkende door de jaloerse, groene bril van mijn eetstoornis. Toch bleek ik ergens ook te merken dat het geen zin had me hier telkens tegen te verzetten. Ik liep keer op keer tegen de lamp, terwijl ik echt wel van mijn eetstoornis wilde genezen. Ik wilde me wel lekker in mijn vel voelen zitten en blij zijn met mijn lichaam. 

Voorzichtig nam ik kleine stapjes en stukje bij beetje voelde ik de opluchting als ik de stem van mijn eetstoornis stil wist te houden. Beetje bij beetje leerde ik mezelf kennen en waarderen op een heel andere manier dat ik daarvoor deed. Ik leerde vertrouwen in mijn behandelaren en stelde mijn oordeel over hun bij. Ik wist de groene bril af te zetten en waarempel zag de wereld om me heen er zo anders uit. Ik kreeg mijn eigen, scherpe zicht terug en richtte die op mijn eigen pad. Mijn behandelaren hebben mij zo goed en zo kwaad als het ging geholpen dit pad af te wandelen. Ze hadden het beste met me voor, wisten wat goed voor me was, ongeacht wat ze aten. Al zal dat helemaal niet zo veel afwijken van wat ik vandaag de dag nog altijd eet. 



Liefs, Irene

 Fotografie: James Baker

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Fayee - Zaterdag 16 september 2017 13:41
Nou ik had destijds in mijn behandeling in deeltijd dat een aantal van m'n
behandelaren zelfs langzamer aten dan wij... en ook altijd hetzelfde beleg.
Dat was zó frustrerend... dat is gelukkig wel ter sprake gekomen, niet dat
er toen veel aan veranderde, maar het was in ieder geval aanbod gekomen.
Ook een keer was er een stagiaire en zij at ook heel langzaam en deed
minimaal beleg.. toen gingen we dit ook aanspreken.. Was heel lief want
toen ze ervan afwist ging ze ineens extreem goed smeren XD gewoon
een beetje overdreven veel :P Ze deed gewoon haar best dat was echt fijn!

Maar heb verder niet echt te dunne behandelaren gehad.
Merkte wel dat als je zulke dingen gewoon bespreekt, ze vaak wel tot
een oplossing kunnen komen.
Anoniem - Zaterdag 16 september 2017 14:04
zo herkenbaar...
P - Zaterdag 16 september 2017 14:08
Voor mij ook zooo herkenbaar.
Dank voor deze blog.
Amanda - Zaterdag 16 september 2017 14:25
Herkenbaar. Mijn psychiloge was in mijn ogen ook te de dun en ook nog eens knap wat ik helemaal iritant vond. De ervaringsdeskundige die vrouw was ook dun alleen wel erg aardig wat het makkelijker maakte. Verder heb ik niet veel in behandeling gezeten want in die tijd werkte ik ook en kon ik het niet meer combineren. Vraag me af of dat goed is geweest om te stoppen.
Manu - Zaterdag 16 september 2017 15:08
Herkenbaar dit.. ik vond de vrouw die mijn behandelaar gaat worden ook te dun bij mijn intake. Nu werkt het voor mij wel iets anders.. Ik heb overgewicht, het 'mensen eruit pikken' is bij mij ook meer gericht op mensen die ook niet slank zijn.

Even een bekentenis.. ik heb dit soms ook bij de ervaringsdeskundigen hier. Van 'jij kan makkelijk zeggen dat je moet eten, jij bent niet dik' tot inderdaad het 'wie zegt me dat jij wel eet?' Ik vind dit ook niet bij iedereen even makkelijk om te relativeren..
ano - Zaterdag 16 september 2017 15:36
of misschien juist positief proberen te zien?
je kan wel degelijk eten en slank zijn?

ik vind het betrouwbaarder om eet advies aan te nemen van een dun persoon dan van een dik...
Odette - Zaterdag 16 september 2017 16:40
Zo herkenbaar! Goede blog.
Denise - Zaterdag 16 september 2017 17:29
Precies dit dus...
Anoniem - Zaterdag 16 september 2017 17:55
Ik herken dit zó!
Wat fijn om dit terug te lezen dat ik dus niet die "aparte" ben.

Héél mooi geschreven.
En you go girl!

Je bent sterker dan je denkt, zo zie je maar weer in deze bijzonder mooie blog!

Heel veel liefs
M - Zaterdag 16 september 2017 18:49
Ik geloof er oprecht in dat veel behandelaren die met cliënten met eetstoornissen werken zelf ook of problemen hebben gehad of ze nog altijd hebben met eten.. ik had juist ooit een behandelaar met vetrollen, maar niet dik zeg maar.. en ik vond haar heel krachtig en zij was juist wel een voorbeeld voor mij. Ik herkende me in haar. Zelf heb ik ook 'rolletjes' op m'n buik als ik op normaal gewicht zit.. dus bij mij maakt het wel uit, maar ik moet me dan wel echt in het figuur van de persoon kunnen herkennen.. jammer dat zij toen redelijk snel weer wegging..
Carolien - Zaterdag 16 september 2017 19:02
Is inderdaad heel herkenbaar. Maar bij mijn opnames werkten behandelaren die in het verleden ook problemen hebben gehad in verband met eten..
Meisje14 - Zaterdag 16 september 2017 19:40
Herkenbaar..
Anoniempje k - Zaterdag 16 september 2017 19:48
Heel herkenbaar,
ik wil echt stoppen bij mijn therapeut.
Ze is zo dun en zit erbij als een model,ik kan gewoon niet met haar praten.
Sammie - Zaterdag 16 september 2017 20:46
Ik heb het andersom gehad; kwam bij een echt hele dikke dietiste ivm anorexia.
Heb niets tegen dikkere mensen maar vond het moeilijk haar advies op te volgen gezien haar uiterlijk. Moet erbij vermelden dat ze ook erg onverzorgd erbij liep in stretchkleding met zweetvlekken wat het nog lastiger maakte.

Maar anderzijds; uiterlijk is van ondergeschikt belang. Mensen eten samen vaak anders dan dat ze thuis/alleen zijn en ieder lichaam is anders.
Gloria - Zondag 17 september 2017 02:00
IK ben zelf te dik, ik heb in het verleden anorexia gehad. En toen vond ik iedereen die niet super slank waren in het hokje dik passen. Dacht; een paar kilootjes er af en je hebt super slank...Gekke gedachte. Nu ben ik na herstel te veel aangekomen tijdens mijn (snel op elkaar volgende) zwangerschappen. Dus dat heeft wel een reden omdat afvallen niet mag als je zwanger bent. Maar ik voel me goed! En als ervaringsdeskundigen kan ik je geruststellen, wanneer je eetstoornis is overwonnen dan zie je de kracht en persoonlijkheid van de mens die je voor je hebt pas. Dik of dun heeft totaal geen waarde.
Loes - Zondag 17 september 2017 05:23
Wat een goede blog!!!! Zeer herkenbaar!
Irene, ik vind je onwijs moedig en eerlijk, waardevolle aanwinst voor proud2beme!!

Liefs
Erna - Zondag 17 september 2017 10:12
Herkenbaar!
Maar ook: Ik was altijd jaloers op hoe gezond zij eruit zagen en hoe gelukkig ze leken en stevig in hun schoenen stonden ! Dat ze alles voor elkaar leken te hebben ,maar ik voelde mij een wrak en mijn leven zo hopeloos.



Laura - Zondag 17 september 2017 12:43
Weer een hele goede en herkenbare blog Irene!
Anoniem - Zondag 17 september 2017 18:28
Precies wat Loes zegt:

Goede blog, zeer herkenbaar,
Heel moedig en eerlijk dat je dit deelt.
En ook zeker een waardevolle aanwinst voor P2BM!

Thnx :-)
Sunny - Zondag 17 september 2017 22:04
Herkenbaar Irene! Dankjewel voor het delen.
Essie - Dinsdag 19 september 2017 14:10
Dit had ik ook bij een therapeut.. Maar vooral bij de diëtiste was mijn eetstoornisstem altijd aan het protesteren, aangezien mijn diëtiste iets voller was (volgens mij licht overgewicht) en hierdoor was ik bang dat ik er ook zo uit zou komen te zien als ik naar de diëtiste zou blijven gaan.. oeps
it_is_just_me - Maandag 20 november 2017 21:50
Bedankt Irene, ook voor je reactie op de vraag die ik had gesteld en je hierheen hebt verwezen. Dat wantrouwen is zo herkenbaar...ook heel fijn om te lezen dat ik hierin niet de enige ben en nog mooier om te lezen dat er hoop is voor de toekomst! Voor nu vooral nog wantrouwen waarbij ik hoop dat mijn therapeut het niet persoonlijk neemt..