Natuurlijk lijkt het voor een leek die weinig van eetstoornissen af weet zo dat een eetstoornis gaat over eten, dun willen zijn en uiterlijk. Dat is niet zo gek. Als je een eetstoornis hebt is dat uiteindelijk bijna het enige wat je bezighoudt op een dag. Het heet natuurlijk ook niet voor niets een ‘eetstoornis'. Je eetpatroon is verstoord en je bent er overmatig mee bezig. Toch gaat een eetstoornis niet echt over eten. Eigenlijk gaat het helemaal niet over je lichaam. De oorzaak gaat veel verder dan dat.

Mijn eetstoornis leek in het begin niet over eten en gewicht te gaan. Het maakte me tijdens mijn beginnende eetstoornis nog niet zoveel uit hoeveel ik afviel, wat ik at en ik telde ook geen calorieën. Ik was nog helemaal niet bezig met de obsessie, maar wel in periodes bezig met minder eten en een paar kilo's afvallen. Ik zag er geen probleem in. Ik hield het ten slotte toch niet lang vol om streng te lijnen en kwam steeds die paar kilo weer aan. Het ging me ook niet om het grote gewichtsverlies. Ik voelde me rustiger en iets sterker als ik een paar dagen streng was voor mezelf met eten. En dat was toen nog genoeg.

Naar mate de tijd verstreek, werd mijn gedrag rondom eten steeds ongezonder. Ik ging langere periodes lijnen om meer af te vallen, stelde regels voor mezelf op, hield een eetdagboek bij en sloeg hele maaltijden over. Langzaam sloop de eetstoornis erin en raakte ik in de ban van eten. Niet omdat ik eten zo belangrijk vond of omdat ik te dik was en moest afvallen. Toch had ik niet door waar het op dat moment wel over ging.

Mijn eetstoornis ontwikkelde zich tot een obsessie met eten, mijn lichaamsbeeld en gewicht. Het leek dus heel erg over eten en gewicht te gaan, maar toch was dat niet het geval. Ik denk dat ik in het begin vooral rust en ‘kracht' haalde uit de paar kilo die ik kon verliezen. Het gaf me een sterk gevoel en doordat ik weinig at, voelde ik me verdoofd en rustig. Dat werkte toen nog. Later had ik meer van mijn ‘drugs' nodig en ontstond er denk ik een soort tolerantie, zoals dat bij drugs ook het geval is. Ik had meer nodig om hetzelfde te kunnen voelen, of juist niet te voelen.

Twee kilo afvallen gaf me geen kick meer. Ik moest meer kwijtraken, meer met eten bezig zijn en mezelf aan meer regels houden om hetzelfde effect te verkrijgen. Ik kon niet zomaar een beetje met eten bezig zijn, want dan was er nog steeds ruimte voor mijn emoties en dat wilde ik niet. Ik kon niet met bepaalde problemen omgaan waar ik tegenaan liep in het leven. Mijn eetstoornis leek daarvoor een oplossing.

Onbewust ontwikkelde ik een stoornis waarbij ik mij obsessief met iets bezig ging houden, om het andere te onder drukken. Het andere was een combinatie van problemen en ervaringen in mijn leven waarmee ik niet om kon gaan. Een ingewikkeld probleem met mezelf, waar ik niet bij kwam. Ik was uiteindelijk enkel bezig met eten en niet eten en wist niet eens dat ik andere problemen had. Mijn leven stond ik het teken van afvallen, compenseren, optellen van calorieën, stiekem omgaan met eten en eindeloos denken aan voeding. Niets leek zo belangrijk als mager worden en blijven.

Mijn eetstoornis leek over eten te gaan, maar het was alles behalve dat. Het ging over onzekerheid, bang zijn voor het leven, angst om te falen, negatieve gedachtes over de wereld en mezelf en het niet om kunnen gaan met spanning. Mijn eetstoornis ging eigenlijk helemaal niet over eten, maar dat was wel het uiterlijk van de bunker die ik over mijn problemen heen had gebouwd.

♥ Het gaat niet over eten
In mei 2014 hebben we met de verjaardag van Proud2Bme een video gelanceerd met de titel ‘Over leven: een eetstoornis'. De video laat zien dat een eetstoornis niet gaat over oppervlakkige problemen, maar dat iemand met een eetstoornis zich daar wel mee bezig houdt. Het gaat daar alleen niet over, er zit veel meer achter. Als je de video kijkt, begrijp je dit zelf misschien beter. Je kunt de video ook aan je omgeving laten zien om aan te geven wat er achter jouw eetstoornis zit en mensen beter te laten begrijpen dat het niet over eten gaat.

♥ Voorkomen van een eetstoornis?
Ik kan je niet vertellen hoe je moet voorkomen dat je een eetstoornis krijgt omdat ik daar geen magische oplossing voor heb. Wel kan ik je vertellen dat als jij een eetstoornis hebt of merkt dat je erg gericht bent op afvallen, de wens hebt om mager te zijn en misschien zelfs al obsessief bezig bent met eten, het belangrijk is om hier over te gaan praten. Overmatig nadenken over voeding en je lichaamsbeeld, kan een duidelijk signaal zijn dat jij niet blij bent met wie jij bent. Niet enkel van buiten. Wie zichzelf mooi vindt van binnen, zal namelijk nooit zo slecht met haar lichaam omgaan.

♥ Op tijd aan de bel trekken
Natuurlijk is het eigenlijk al heel vervelend als je merkt dat je obsessief bezig bent met eten, jezelf lelijk vindt of ongelukkig bent over je leven. Toch is het belangrijk dat je al met dat soort signalen voor jezelf opkomt. Praat er over met vriendinnen, met een vertrouwenspersoon op school, je ouders of je huisarts. Wacht niet totdat jouw problemen zich ontwikkelen in een eetstoornis of depressie. Het is niet nodig om te wachten op een stickertje, totdat je hulp mag vragen. Je kunt er beter te vroeg dan te laat bij zijn.

♥ Onderzoek jezelf
Waarschijnlijk weet je wel dat je eetstoornis niet over eten en uiterlijk gaat. Je weet best dat je bang bent voor bepaalde dingen of niet goed met je gevoelens om kunt gaan. Probeer goed te kijken naar jouw verleden en de dingen waar jij het moeilijk mee hebt. Neem jezelf serieus en probeer niet alleen over eten en gewicht na te denken, maar kijk verder. Onderzoek wat er achter jouw eetstoornis zit. Dat kan een groot probleem zijn, maar ook een combinatie van verschillende kleine dingen in jouw leven waar je moeite mee hebt. Praat, schrijf en denk daar eens over na. Prik door de eetstoornis heen en ga daar mee aan de slag.