Het begin van een eetstoornis..
Mensen vragen wel eens hoe mijn eetstoornis begonnen is. Ik zeg dan vaak zoiets als ''Ik begon met af en toe lijnen en die periodes werden steeds langer en het lijnen werd steeds strenger.'' Veel mensen denken dat je op dat moment al weet dat je een eetstoornis hebt, maar vaak is dat niet het geval. Ik heb lange tijd gerommeld en ik schommelde wat heen en weer over de golven. Ik zonk niet, maar vaarde ook steeds minder hard vooruit.
Dat schommelen duurde misschien wel jaren. Ik rommelde wat, at ongezond en onregelmatig of heel weinig en voelde me daarna weer goed. Ik wist niet waarom ik het deed en was me er totaal niet bewust van dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Ik had eigenlijk niet eens kennis van eetstoornissen, want pas tijdens de biologieles in de tweede klas kwam ik erachter wat Anorexia en Boulimia Nervosa inhielden. Ik ontkende het niet, maar herkende mijn eigen gedrag niet in deze eetstoornissen. Ik was niet mager, ik wilde niet afvallen en ik at gewoon, alleen af en toe heel weinig. Ik paste niet in het hokje.
Mijn vriendinnen zagen af en toe wel dat ik weinig at, dingen oversloeg en pas toen zij er wat van zeiden had ik door dat het niet normaal was om soms te lijnen als je slank bent. Helaas is het signaal ook voor mijn vriendinnen te onduidelijk geweest. Zij zagen mij eventjes lijnen, maar daarna ging het altijd weer goed. En zo rommelde het wat verder, tot ik de wens ontwikkelde iets te bereiken met het lijnen. Ik wilde er mee afvallen. Gewoon iedere keer als ik een periode van lijnen had een paar kilo's, die ik er daarna dan weer aan at, als het weer 'goed' ging. Zo schommelde ik 'lekker' heen en weer, maar werd het geen eetstoornis... Ten minste, dat dacht ik.
Op een gegeven moment snapte ik er niets meer van. Het ging vanzelf. Ik koos niet om eventjes te lijnen, het ontstond langzaam en na verloop van tijd deed ik er vanzelf aan mee. Het voelde als iets wat vanzelf ging en ook vanzelf weer goed ging. Het leek mij te overkomen. Als het een tijdje minder goed ging met eten en ik besloot toch maar een vriendin te gaan vertellen hoe ik rommelde met eten, ging het ineens weer goed en besloot ik dat het toch niet nodig was om te vertellen.
Een tekst die ik hier jaren geleden over schreef heette ''Ik ben het, ik ben het niet''.
Steeds gaat het weg
en steeds komt het weer terug.
Dan ben ik het
en daarna ben ik het weer niet
Het blijft wel
maar toch verandert het steeds
Het komt er aan
en het gaat weer weg
Weten dat het komt is het ergst
Ik voel het
Ik weet het
Ik ben het
Dan wel
en daarna ben ik het weer niet
Het moet
en daarna mag het juist weer niet
Ik ben er wel
Ik ben er niet
Ik wil het wel
Ik wil dit niet
Toen ik het mijn vriendinnen uiteindelijk dan toch verteld had, ging het ook ineens weer een aantal weken prima. Ik voelde mij een aansteller en een aandachttrekker. Had ik het mijn vriendinnen eindelijk verteld, omdat ik dacht dat dat goed was en nu gaat het ineens heel goed en heb ik de behoefte om te lijnen ineens weer helemaal niet! Ik voelde me voor gek staan en durfde wanneer het daarna weer slechter ging niet te praten over mijn eetprobleem.
Langzaam ging het eetprobleem over in een eetstoornis en voelde het alsof ik zelf niet meer kon kiezen wanneer ik wel lijnde en wanneer niet. Ik wist nog niet hoe ik daarvoor moest kiezen. De eetstoornis kreeg een functie, omdat hij eigenlijk stiekem al heel lang aanwezig was geweest. Mijn eetstoornis heeft zich langzaam ontwikkeld en nam een plekje in mijn manier van leven in. Op dat moment in mijn leven had ik nog totaal niet door waar de oorzaak lag.
Ik schommelde met de golven mee. Die schommeling gaf mij soms een goed gevoel, omdat ik na zo'n periode van lijnen meer ontspannen was en er weer even tegenaan kon. Ik had de periodes nodig. Dat is het enige punt waarop ik verslavingen en eetstoornissen op elkaar vind lijken. Eerst had ik maar een korte tijd lijnen nodig en had dat voldoende effect, maar op ten duur moest ik langer lijnen om mij beter te voelen. Er trad een soort tolerantie op totdat ik mij zonder te lijnen uberhaupt niet meer goed kon voelen.
Ik heb gemerkt dat het vroeg signaleren van een eetstoornis enorm belangrijk is. Op het moment dat ik eenmaal mijn eerste behandeling in ging, kon ik eigenlijk zeggen dat ik mij al jaren niet goed voelde en het op dit moment niet meer aan kon. Als ik eerder aan de bel had getrokken, mijzelf serieus had genomen, had het niet zo ver hoeven komen. Dat is natuurlijk praten achteraf. Maar probeer de ''kleine dingen'' als signalen te zien. Ontwikkeling van een eetstoornis is al voldoende om met jezelf aan de slag te gaan. Blijkbaar is er iets of was er iets en probeert een eetstoornis je leven voorzichtig binnen te dringen.
Therapie kan ook bij een beginnende eetstoornis nuttig zijn, dus wacht niet tot je aan ''de symptomen'' voeldoet. Dan kun je misschien wel jaren wachten en ben je kapot op ten duur. Het is belangrijk om er met bijvoorbeeld je ouders of een goede vriendin over te praten. Zelfs als je in de periode zit waarin de eetstoornis zich aan het ontwikkelen is. Vergeet ook niet dat je huisarts er niet alleen is op het moment dat je lichamelijke klachten hebt. Ook voor doorverwijzing voor ''kopzorgen'' kun je bij je huisarts terecht.
Op en neer gaan is al vervelend genoeg. Niet begrijpen waarom je met eten begint te rommelen is een signaal om serieus te nemen.
Beter te vroeg dan te laat, zullen we maar zeggen!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Bedankt voor je verhaal. Het helpt me goed.
Mooi geschreven!
Heb het gevoel dat ik op dat punt nu wederom sta. . .
Bedankt voor het plaatsen!
Ik heb vaak 's avonds dat ik denk van 'morgen ga ik het vertellen.'
Maar de volgende dag denk ik weer 'Nee het valt wel mee.'
Heb wel een keer 's avonds een vriendin vertelt dat ze me de volgende morgen eraan moest herinneren dat ik iets belangrijks moest vertellen, maar dat had ze toen niet gedaan..
Ook een erg mooi gedicht!
Ik vertel mezelf steeds 'stel je niet aan, het is niet zo ernstig, er is niks.' Ik heb ook al snel het gevoel dat ik teveel calorieen heb gegeten :/.
Toch moet je het denk ik gewoon vertellen, iets waar ik nu ook mee aan het worstelen ben.
Maar proud2bme helpt me hier wel mee. Ik wil het binnenkort echt vertellen, maar ik voel nooit dat het 'tijd' is.. We vertellen thuis ook nooit over onze gevoelens en ik denk steeds dat het de sfeer gaat verpesten.
Met mij gaat het nu wel beter, omdat het zomer is. Ben alleen bang voor de winter..
Ik moet samen met twee vriendinnen voor school iemand interviewen die anorexia heeft (gehad) of als je iemand kent die dit heeft en ons zou willen doorverwijzen of er zelf ove praten. We moeten gewoon vragen stellen aan jou. Je kan anoniem blijven als je dit wilt. Als je dit zou willen doen voor ons, mag je me sturen op Facebook *** of op mijn e-mail: *geen contactgegevens plaatsen aub, voor oproepjes kan je mailen naar info@proud2bme.nl*
Alvast Bedankt.
Xx lisanne
maar dat gedicht staat dus op een pro-ana site... Ik denk, ik laat het even weten want misschien willen jullie daar iets aan doen ...
Ik ben erg veel met eten bezig de laatste tijd. Ik ga waarschijnlijk hulp krijgen van een vertrouwenspersoon op school, maar ik moet het nog vertellen aan mn ouders.
Dat gaat wel erg moeilijk worden, want mn moeder is de laatste tijd nogal gestresst en heeft kleine probleempjes. Ze werkt ook met anorexia patiëten, en obesitas.
Dat maakt het extra moeilijk..
Want je ziet helemaal niets aan mij.
Het voelt gewoon alsof ik me aanstel.. Aandacht wil..
Maar de aandacht die je krijgt is helemaal niet fijn. Ik wil zo graag weer gewoon een dag doorkomen zonder de calorieën te moeten tellen van die ene pizza die je moest eten met je ouders erbij..
Maar ik weet gewoon niet hoe ik dit doe..
wat moet ik doen??
xx ik
Ik voel me zo rot de laatste tijd, ik wil niet eten maar moet.
Steeds meer mensen vragen aan me waarom ik niet zo veel eet.
Maar durf geen hulp te halen ivm me ouders.
Momenteel is het echt het heftigste en kan ik mijn probleem niet meer alleen oplossen. En stiekem voel ik me nog schuldig nu ik in behandeling ben. Alsof ik het niet verdien, omdat het ooit wel vanzelf beter zal gaan.
In ieder geval bedankt voor je verhaal, ik durf mijn probleem nu ook echt serieus te nemen.
Ik ben al een tijd op zoek naar de oorzaak van al mijn ellende. Door het vele nadenken ben ik er achter dat het langer speelt dan ik dacht. Ik dacht altijd sinds n bepaalde datum.. maarja dat is niet. Het is inderdaad in periodes die dan inderdaad steeds langer duren. Ik merk vooral dat dit in de vakanties was. Dan had mijn hoofd er gewoon meer ruimte voor enzo. Maar die datum van sinds ... is dus de datum sinds het tot nu al aan 1 stuk door is. Ben bang dat dit de druppel was of zoiets. En ben bang dat dit niet meer een zo'n periode is.