Met je ouders in therapie

 

Ik heb verschillende soorten therapie gehad toen ik in behandeling ging voor mijn eetstoornis. Bij twee hulpinstanties werden mijn ouders actief betrokken bij de therapie. We hadden gezinstherapie, oftewel systeemtherapie. Dit hield in dat wij samen met een behandelaar gesprekken hadden over hoe het thuis ging. In deze blog zal ik vertellen wat mijn ervaringen hiermee zijn geweest.

Ik vond het onwijs spannend om met mijn ouders in therapie te gaan. De eetstoornis voelde als iets wat van mij was. Ik wilde mijn ouders daar zo min mogelijk bij betrekken. Ze zouden het toch niet snappen. Ze zeiden altijd dat ik gewoon normaal moest doen en dat wist ik ook wel, maar dat lukte me niet. Bovendien schaamde ik me dood voor mijn gedrag. Eetbuien, stiekem overgeven en laxeren waren niet echt dingen waar ik trots op was. Ik wilde dan ook dat mijn ouders van niks wisten.

met je ouders in therapie

Mijn ouders werden bij de therapie betrokken, omdat ik in die tijd nog thuis woonde. Bij systeemtherapie wordt je problematiek bekeken in samenhang met jouw leefomgeving (jouw systeem). Men ging ervan uit dat mijn systeem – bewust of onbewust – invloed uitoefende op mijn problemen. Mijn ouders en ik gingen dus met elkaar werken aan mijn herstel.

De eerste paar keer was ik ontzettend gesloten tijdens therapie. Ik durfde niet te zeggen hoe het met me ging. Enerzijds schaamde ik me voor mijn gedrag, anderzijds wilde ik ook niets liever dan dat gedrag vasthouden. De eetstoornis was mijn veiligheid. Als mijn ouders alles zouden weten, dan zou de eetstoornis van me worden afgenomen en ik wilde dat toen nog niet altijd.

Tijdens die therapie kwamen natuurlijk ook mijn ouders aan het woord. Ik vond het moeilijk om te horen hoe zij zich voelden. Voor het eerste hoorde ik wat er écht in hen omging. Ze voelden zich machteloos en waren ten einde raad. Voor hen was het fijn dat er ook eens een keer naar hen geluisterd werd en dat zij ook tips en adviezen kregen. Voorheen was ik de enige die therapie had, maar doordat ik thuis niks vertelde, wisten mijn ouders niet wat er allemaal precies speelde. Nu kregen ze voor het eerst de kans om ook hun verhaal te doen.

Zoals ik eerder zei, vond ik het moeilijk om helemaal eerlijk te zijn in therapie. Ik was ontzettend bang om mijn ouders nog meer verdriet te doen. Ik voelde mezelf een last en ik wilde niet dat mensen zich zorgen om mij zouden maken. Ik was ook bang dat er allerlei maatregelen zouden komen waar ik niet achter zou staan. Zo mocht ik bijvoorbeeld niet meer alleen thuis zijn, werd mijn zakgeld afgenomen en werd al het eten in huis achter slot en grendel gezet. Desondanks vond ik nog steeds manieren om eetbuien te houden. Ik voelde me een junk en symptoombestrijding zou mij niet gaan helpen. Dit durfde ik echter niet helemaal eerlijk aan te geven. Hierdoor was het best moeilijk om deze therapie tot een succesvol einde te laten brengen.

Uiteindelijk heb ik bij een andere instantie ook weer gezinstherapie gehad. Deze keer sloeg het wel aan. Mijn behandelaar begreep heel goed dat met symptoombestrijding mijn ouders mij niet zouden helpen. Hij begreep ook dat mijn ouders met een enorm schuldgevoel en een hoop vragen zaten. Tegelijkertijd begreep deze behandelaar ook hoe moeilijk het voor mij was om te praten.

De behandelaar had al heel gauw in de gaten welke patronen er binnen mijn familie waren. Mijn ouders probeerden volledig de controle op mij te houden. Ik leerde hierdoor niet zelf keuzes te maken. Bovendien hadden ze ook hoge verwachtingen van mij en ik had altijd het idee dat ik daar niet aan zou kunnen voldoen. De druk was groot waardoor ik een enorme angst had om te falen.

Naast de belangrijke inzichten die wij hadden opgedaan, hebben we ook opnieuw weer leren communiceren met elkaar. Onze gesprekken eindigden thuis altijd in geschreeuw en een hoop tranen en dat moest anders. Mijn vader is/was juist een ontzettend rationele man en begreep daardoor niks van mij. Ik begreep juist weer niks van zijn harde woorden, werd altijd boos en moest altijd huilen. Mijn moeder leek me dan weer beter te begrijpen, maar dat niet altijd in lijn met wat mijn vader dacht en vond. Oftewel: de communicatie verliep niet goed en we hebben opnieuw leren communiceren met elkaar.

Mijn ouders kregen ook veel meer inzicht in mijn eetstoornis. Waar kwam het vandaan, waarom manipuleerde ik altijd de boel, waarom was ik zo onzeker, waarom deed ik zoals ik deed? Ik leerde mezelf beter begrijpen en mijn ouders leerden mij beter te begrijpen. Ze kregen het te horen van iemand die mij en de eetstoornis echt leek te begrijpen.

met je ouders in therapie

Deze gezinstherapie hadden wij als gezin niet alleen, maar we zaten in een groep met vier andere gezinnen. Al deze ouders hadden gemeen dat zij een kind hadden met wie het niet goed ging. Dit zorgde voor veel steun en herkenning bij de ouders. Je leert ook van andere gezinnen. Hoe pakken zij dingen aan? Wat heeft wel en wat heeft niet geholpen? Voor ons was dat heel waardevol.  

Gezinstherapie heeft ons ontzettend geholpen. Het heeft even geduurd voordat alles opgang kwam, maar uiteindelijk is het dus wel succesvol geweest. Deze therapie heeft onze relatie weer hersteld. Als gezin zijn we er sterker uitgekomen. We kunnen beter communiceren met elkaar, durven makkelijker aan te geven hoe we ons voelen en er is meer begrip. De therapie is inmiddels al weer jarenlang geleden, maar ik ben er nog steeds ontzettend dankbaar voor.

Wat zijn jouw ervaringen met gezinstherapie?

Fotografie: Sara Bossana & Raw Herring

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Madeleine - Donderdag 17 augustus 2017 13:07
Mooi geschreven! Bij Ursela willen ze ook zoveel mogelijk je ouders erbij betrekken. Alleen ik durf het niet te zeggen tegen mijn ouders. Schaam me ervoor maar wil het ook niet zeggen omdat het een stukje van mij is.
Ronja - Donderdag 17 augustus 2017 14:07
Oei, met m'n ouders zou ik dat ook nooit willen, maar het zou eigenlijk wel heel goed zijn.
Waarschijnlijk ga ik nu met m'n vriend systeemgesprekken hebben. Dat vind ik ook heel spannend en helemaal niet leuk, maar ik weet dat ik wel moet anders raak ik hem misschien kwijt.
m - Donderdag 17 augustus 2017 15:16
wat herkenbar zeg ..
ik heb nu in mijn therapie systeem therapie maar vind dat het niet helpt ik voel me net als in je vehaal onbegrepen door mijn ouders..
en ook ik voel me een grote last
alsof ik niks goed doe ze niet trots op me kunnen zijn omdat ik dit heb en geen werk heb em school heb omdat mijn leven om eten en voora veel sporten draait.
ook ik heb het gevoel niet alleen naar me ouders toe maar naar veel naasten aan een bepaald beeld te moeten voldoen en zelf niet meer weten wat ik nou wil in het leven.
ooit hoop ik door dit alles als ik genezen ben op een mooie leerzame manier terug te kunnen kijken... en de band met me ouders te kunnen herstellen
F - Donderdag 17 augustus 2017 17:17
Ik zat een tijdje bij de crisisdienst en ik was blij dat ik eindelijk eens begrepen werd. Over een paar weken begon mijn therapie, alleen toen kwam ik er dus achter dat ik mijn moeder sowieso zou moeten meenemen en haar ook actief erbij moet betrekken etc. Ik heb hier toen een paar dagen over gedacht, maar ik wilde dit echt totaal niet. Mijn moeder weet niet alles van mijn situatie af en het liefst houd ik dit zo. Ze heeft al genoeg aan haar hoofd, dus ik wilde niet een extra last zijn. Dus vandaar dat ik mij uiteindelijk niet meer heb ingeschreven. Ik kijk hoe de volgende maanden zullen gaan.
britneyangel - Donderdag 17 augustus 2017 22:08
intressante blog
boulimia meisje - Donderdag 17 augustus 2017 23:16
Bij mij moest er ook weleens een begeleidster mee naar therapie of een van me ouders ik vond dat echt niet fijn maar het was niet anders.
Maar er is ook weleens een vriendin mee geweest dat vond ik dan wel weer fijn omdat zij ook een boulimia verleden heeft en daardoor alles precies snapte van wat ik moest doen En wat de therapeut zei en ze kon verwoorden wat ik dacht maar niet wist hoe ik dat moest uitleggen
ginie - Donderdag 17 augustus 2017 23:59
Zo ja die systeemgesprekken ja die heb ik altijd wel als heftig ervaren, ik kon nooit boos zijn en daar kon ik het wel maar er was ook enorm veel spanning. Na 1,5u waren we altijd klaar en dat voelde alsof ik de hele dag therapie had. Het heeft me niet super veel gebracht communicatie loopt nog steeds slecht maar heb het wel kunnen accepteren jet is helaas zou dat ik met beide ouder niet echt een goede band heb en eigenlijk alleen met hun over koetjes en kalfjes kan praten. Maar gelukkig is mijn systeem vergroot en heb ik veel mensen waar im mijnn verbaal aan kwijt kan
Passie_2003 - Vrijdag 18 augustus 2017 16:37
Ik ga in systeemtherapie en ben er best wel zenuwachtig voor. Hoop dat het goed gaat komen. Weet echt niet of ik eerlijk kan zeggen wat me dwars zit terwijl mijn ouders erbij zijn. Hoop dat het gaat lukken.
M. - Vrijdag 18 augustus 2017 17:31
Ik denk dat systeemtherapie alleen zin heeft als iedereen van het gezin openstaat om in de spiegel naar zichzelf te kijken en zichzelf wil veranderen i.p.v. dat de 'eetstoornispatiënt' alleen zich moet veranderen. Helaas is dat bij mij destijds fout gegaan omdat mijn ouders midden in de therapie zijn afgehaakt.
Het zou me fijn lijken om alsnog een soort van gezinstherapie te volgen met mijn ouderlijk gezin, als ze ooit ook eerlijk durven te zijn naar zichzelf toe.
Ik vind het fijn voor je Danique dat systeemtherapie jouw relatie/communicatie met jouw ouders ten positieve heeft beïnvloed! Dat is een driedubbele winst dus:)
X - Maandag 21 augustus 2017 12:35
Als je ouders hebt die echt naar zichzelf durven te kijken en die dit voor je over hebben... dan heb je echt geluk. Mijn ouders zijn altijd met hun eigen problemen bezig en staan nergens voor open...laat staan, meegaan.

X - Maandag 21 augustus 2017 12:37
Koester het aub als je ouders hebt die alles doen om je te begrijpen.