Ik denk dat dit voor velen van ons herkenbaar is: je hebt het gevoel te veel te zijn. Je wil wel graag praten over je problemen met andere mensen, maar tegelijkertijd ben je bang dat je hen tot last bent. Dat mensen denken ‘Pff, daar heb je haar weer met haar problemen'. Dit is iets wat ik heel erg herken uit mijn eigen eetstoornistijd, maar wat ik ook regelmatig teruglees op het forum. We voelen ons bezwaard om te praten over onze problemen en doen het daarom maar niet.

Niemand tot last willen zijn, is eigenlijk een zware last. Je blijft in je eentje rondlopen met je problemen. Doordat je zelf niet in staat bent om ze op te lossen, kunnen de problemen erger en erger worden. Ook is het gewoon heel vermoeiend om jezelf altijd maar niet belangrijk genoeg te vinden en het gevoel te hebben dat je jezelf moet excuseren.

Eigenlijk weten we allemaal wel dat we moeten praten over onze problemen als we willen dat het opgelost wordt. Het is lastig om zelf alle problemen op te lossen. Al helemaal als het gaat om eetstoornissen en andere psychische problemen. Zulke problemen zijn vaak zo complex en moeilijk om alleen op te lossen. Toch vinden we praten over onze problemen moeilijk. Ikzelf heb daar in ieder geval heel veel moeite mee gehad toen ik nog midden in mijn eetstoornis zat.

Ik vond mezelf het niet waard om te praten over mijn problemen. Ik was niet belangrijk genoeg dus mijn problemen waren dat al helemaal niet. Ik was bang dat andere mensen mij af zouden wijzen als ik eerlijk was over waar ik mee zat. Mijn zelfbeeld was heel laag. Ik vond het belangrijker dat andere mensen konden praten over hun problemen. Zij waren namelijk wel belangrijk. Ik hielp hen liever dat dat ik wilde dat zij mij zouden helpen.

Aan de ene kant is het natuurlijk heel verdrietig als je jezelf helemaal niet belangrijk genoeg vindt. Je doet jezelf dan enorm tekort want ook jij bent belangrijk! Jouw problemen zijn ook belangrijk en moeten serieus genomen worden. Ik weet zeker dat er genoeg mensen om je heen zijn die je zouden willen helpen als je dat toe zou laten, maar dan moet je dat wel doen. Gedeelde smart is halve smart. Door over je problemen te praten, draag je niet alle lasten in je eentje. Anderen kunnen jou dan helpen. Je hoeft het niet alleen te doen.

Aan de andere kant kan ‘ik wil anderen niet tot last zijn' ook een excuus zijn om gewoon niet te hoeven werken aan je problemen. Het is heel makkelijk om je daarachter te verschuilen. Dat betekent namelijk dat je niet uit je comfortzone hoeft te komen. Je kan dan in je veilige eetstoorniswereld blijven. Het is heel dubbel als mensen zeggen dat ze graag aan hun problemen willen werken, maar er dan vervolgens niet over willen praten om anderen niet tot last te zijn. Dit is iets wat je echt moet doorbreken als je wil dat er een serieuze verandering plaatsvindt.

Nu ik genezen ben van mijn eetstoornis, wil dat niet zeggen dat ik het nooit meer moeilijk vind om over mijn problemen te praten. Nog steeds vind ik dit af en toe lastig. Ik geloof ook dat dat iets menselijks is. Ik wil namelijk graag dat het goed met me gaat en dat andere mensen mij ook kennen om mijn leuke, positieve kanten. Het is makkelijker om aan te geven dat het goed met je gaat dan om aan te geven dat het niet zo goed met je gaat.

Ik weet heel goed dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Iedereen heeft wel eens problemen dus ik ook. Het is geen schande om het daarover te hebben met elkaar. Gelukkig heb ik tijdens mijn therapie wel leren praten over mijn problemen waardoor dit me een stuk beter af gaat. Ik neem mezelf en mijn problemen ook een stuk serieuzer. Ik weet dat het af en toe nodig is om gewoon te praten over je problemen. Praten lucht op en ik vind de tips, adviezen en steun van andere mensen fijn. Dit helpt mij om om te gaan met de problemen.

Door de jaren heen heb ik steeds beter geleerd dat ook ik belangrijk ben. Ik weet dat ik van toegevoegde waarde kan zijn in het leven van de mensen om mij heen. Ze gaan niet voor niets met mij om: ze vinden mij leuk en ik mag er zijn. Doordat mijn zelfbeeld positiever is geworden en ik mij meer welkom voel op de wereld, lukt het mij nu ook makkelijker om te praten over mijn problemen. Ik heb niet meer het gevoel dat ik mensen echt tot last ben als ik eerlijk ben over mijn problemen. 

Ik heb ervaren dat mensen het fijn vinden als je ze vertelt waar je mee zit. Eerlijkheid wordt eigenlijk altijd wel gewaardeerd. Andersom vind ik het ook fijn als mensen eerlijk naar mij zijn. De band wordt dan hechter. Ik heb geleerd dat iedereen het weleens moeilijk vindt om over problemen te praten, maar als er over gepraat wordt lucht dat eigenlijk alleen maar op. Mensen zijn mij ook niet tot last. Jij bent mensen ook niet tot last. Blijf je hier niet achter verschuilen. Aan het begin is het misschien lastig en voelt het onwennig, maar praten over je problemen went. Je zal ervaren dat je mensen helemaal niet tot last bent. Het zal je uiteindelijk vooral veel goeds brengen.

Fotografie: Romain Roornier

Heb jij wel eens het idee mensen tot last te zijn?