Sinds mijn 15e weet ik dat ik reuma heb. Dit heeft niet alleen voor veel gebroken nachten gezorgd, maar ook dagen waarin ik mij breekbaar en onnodig voelde. Ochtenden waarin ik het niet meer zag zitten en in bed bleef liggen. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat ik het niet aankon om mijn dag te beginnen. De pijn maakte mij moedeloos. Het werd steeds lastiger om het leven te zien als iets moois.

Dagen waarin ik langzaam de hoop verloor en dacht dat het niet beter zou worden. Deze dagen werden weken en deze weken werden maanden. Ook al zijn mijn chronische pijn en eetstoornis twee verschillende dingen, toch heeft er in het verleden ook veel overlap in gezeten. Nu ik er zo aan terug denk hielden ze elkaar misschien juist wel in stand. 

Terwijl ik zo in mijn bed lag en de wereld op volle toeren door draaide, hoorde ik buiten mensen lachen, huilen. Jaloers werd ik op dat gelach. Boos op het gehuil. Jullie hebben waarschijnlijk wel een lichaam dat gezond werkt, was het enige dat ik kon denken. De boosheid werd woede, woede die ik niet kwijt kon. De woede die zich in mijn lichaam manifesteerde wat de pijn niet ten goede kwam. Boos was ik op het lichaam dat mij gegeven was. Nijdig dat ik en mijn lichaam niet samen zouden werken als zou moeten. Mijn lichaam liet mij in de steek. Mijn tijd voelde eindig en malen deed ik steeds en steeds meer. Niet alleen mijn lichaam begon het te ontgelden, ook was ik boos op wie ik nog meer was. Boos dat ik boos op mijn lichaam was. Ik wist ergens dat het onredelijk was, maar ik kon het niet stoppen. Mijn gevoel was te sterk, iets wat mij dan ook weer frustreerde. Ik kon het nooit goed doen.

Het is moeilijk om positief te blijven als je het gevoel hebt dat je lichaam je in de steek laat. In de laatste jaren heb ik echter wel geleerd dat het niet helpend is om te blijven hangen in die boosheid, het vuur dat de pijn ontvlamt.

"Een lichaam is iets moois." Als het naar behoren werkt, ja. "Het gaat toch om de binnenkant?" Maar wat is dan dan? Wat blijft er van mij over behalve de haat jegens mijn lichaam? Wat nou als de binnenkant in elkaar zakt, verkruimelt, uit elkaar valt...? "Je bent toch meer dan de pijn?" Ik voelde het alleen niet meer. Alle goedbedoelde opmerkingen werden meteen weggewuifd. Mijn lichaam kon het niet meer goed doen.

Zoveel wat ik wil typen, vooral omdat ik mij eigenlijk toch direct schuldig voel naar het lichaam waar ik altijd zo nijdig over heb verteld. Het is mij ondertussen gelukt om mijn lichaam te waarderen, het te geven waar het behoefte aan heeft. Samen te werken met in plaats van tegen. In deze blog deel ik wat van de tips die mij hierbij geholpen hebben. 

De batterij niet leeg laten lopen

Dit is voor mij meteen een hele lastige geweest. Ik ben gewend om door te pakken, niet te voelen maar doorgaan. Ik weet dat als ik stil ga staan ik waarschijnlijk al over mijn grens ben gegaan en bij voorbaat dus al een stapje terug moet doen. Tijdens een drama les heb ik ooit zelf de link gelegd tussen mijn energie level en een oplaadbare batterij. Het heeft geen zin om door te gaan tot de batterij op is en dan neer te ploffen. Het is voor mij veel meer helpend om kleine beetjes energie te gebruiken. Op deze manier kan ik langer door zonder dat ik er last van heb. 

Wees voorbereid

Ik heb het geluk dat ik veel thuis werk. Hierdoor heb ik de luxe dat ik het mijzelf zo comfortabel kan maken als mogelijk. Op de dagen dat ik wel op kantoor werk en ik vroeg op moet, zorg ik dat ik de avond ervoor alles al heb klaargelegd voor de dag erna. Dit zorgt voor minder stress en spanning, wat in mijn geval op mijn lichaam slaat, en geeft mij de mogelijkheid om rustig op te staan en wakker te worden. 

Ook zorg ik er tegenwoordig voor dat ik niet teveel plan op een dag. Ik merk dat ik het prettiger en meer behapbaar vind om activiteiten te spreiden.

Grenzen aanvoelen

De moeilijkste in mijn geval.  Het nadeel van reuma is dat het zo onvoorspelbaar is. De ene dag geniet ik van het mountainbiken terwijl ik op een andere dag amper kan lopen. Ik kan het vaak van te voren niet inschatten en ‘moet het maar zien.’ Wel lukt het mij steeds beter om voor de tijd die grenzen te bewaken. De signalen van mijn lichaam herken ik steeds beter en het lukt mij ook om hier naar te luisteren. Iets wat ik tot voorheen vaak negeerde of niet eens voelde.

(Her)ken je pijn

Naast overbelasting slaat ook stress en spanning op mijn lichaam. Qua pijnervaring is er niet echt een groot verschil, maar het is voor mij wel helpend om de pijn te herleiden. Wat voel ik en waarom? Heb ik iets gedaan wat misschien iets te enthousiast was? Heb ik iets gevoeld wat ik nog niet thuis heb kunnen brengen? Op deze manier onderzoek ik de grenzen en lukt het mij beter om hier vooraf rekening mee te houden.

Niet vergelijken

In een wereld voor fitgirls en slanke influencers vond ik het lastig om mijzelf hier in te positioneren en staande te houden. Ik kreeg het idee dat dit een maatschappelijke norm was waar ik maar in bleef falen. Ik sport niet drie keer per week, vaak niet eens 1 keer per week. Ik heb geen sixpack of squat-billen. Ik bevond mijzelf in een onmogelijke spagaat tussen de body positivity hype, vaak gecreëerd door meiden die, naar mijn idee toen, ook niks hadden om over te klagen en het werkelijk toelaten van de liefde voor mijn lichaam. Het was voor mij makkelijk om mijn eigenwaarde te baseren op overtuigingen die ik hierdoor kreeg ook al was dit voor mij absoluut niet helpend.

Wat voelt wél goed?

Het was voor mij veel meer helpend om te focussen op wat voor mij wel goed voelde. Warme douches, fijne boeken en af en toe een wandeling in het bos als het goed voelde. Dit is echt even zoeken geweest maar het was voor mij wel fijn om te onderzoeken wat mij wel zou helpen.

Voel je niet schuldig

Tot slot, wees mild voor jezelf. Je hebt pijn, je hebt het niet verdiend om dan ook nog be- of veroordeeld te worden. Gun jezelf wat jou op dat moment verder helpt, een warme douche of bad, een wandeling, even niks op de bank? Doe wat goed voelt en probeer jezelf niet te straffen. Misschien is het frustrerend, misschien is het niet wat je zou willen of had verwacht. Misschien is het lastig om je eigen tempo te ontdekken en aan te houden wanneer anderen sneller gaan, maar is dat erg? Of is het vervelender om door te gaan om uiteindelijk weer drie stappen terug te moeten doen? Gun jezelf de ruimte om te onderzoeken wat voor jou werkt, alleen jij kunt dit voelen en bepalen.

Ook al vind ik het soms nog lastig om positief naar mijn lichaam te kijken, deze tips hebben mij wel geholpen om wat milder met mijn lichaam om te gaan en te onderzoeken wat voor mij wel en niet werkt. 

Een lichaam is iets moois, hoe het eruit ziet, of het wel of niet helemaal werkt zoals je zou willen, jij hebt in de hand hoe je hiermee omgaat en dat is denk ik heel waardevol. Je bent het waard om van te houden, met of zonder pijn, je bent nog steeds je eigen ik.

Hoe ga jij om met fysieke pijn?