Heel wat jaartjes ben ik weggelopen voor mijn gevoelens. Ik sloot me ervoor af of ik vluchtte in allerlei ongezond gedrag. Op een gegeven moment wist ik niet eens meer wat en hoe ik me voelde. Ik leefde als het ware in mijn hoofd. Ik benaderde alles verstandelijk en voelde overal vrij weinig bij. Als mensen me vroegen hoe ik me voelde, kon ik daar geen eerlijk antwoord op geven en dus zei ik altijd maar 'Ja, goed hoor!'

Ik heb vroeger nooit zo geleerd om over mijn gevoelens te praten. Ja, heus wel een beetje, maar dan werd ook altijd redelijk snel benadrukt dat 'er altijd ergere dingen zijn' en dat 'het allemaal wel meevalt'. Ik huilde vroeger best veel. Hierdoor werd ik al snel gezien als een 'huilebalk', iets wat ik helemaal niet wilde zijn. Door dit alles én door mijn negatieve zelfbeeld ging ik steeds minder naar mijn gevoel luisteren. Ik had het idee dat mijn gevoelens niet belangrijk waren en dat ik sterk moest zijn.

Ik verwoorde mijn gevoelens soms in gedichten, maar sprak er steeds minder over. Wellicht was dit ook iets dat deels bij de puberteit hoorde, maar ook na deze periode bleek ik niet in staat om mijn gevoelens te uiten. Zelfs wanneer ik me heel naar voelde en dit het liefst met iemand wilde delen, kon ik dat niet. Ik kon enkel beleefd lachen en zeggen dat het goed met me ging. Ik lachte alles wel. De gevoelens van leegte, depressiviteit en onrust hoopten zich echter op in mij en ik kon hier niet mee omgaan.

Waar ik nu werkelijk bang voor was is natuurlijk de vraag, want wat kon me gebeuren als ik deze negatieve gevoelens er gewoon een tijdje liet zijn? Ik probeerde dit echter koste wat het kost te voorkomen en vluchtte in allerlei dingen waaronder afvallen, raar eten, eetbuien, films, slapen, roken en spanning opzoeken. Ik was bang voor mijn gevoelens, voor de negativiteit, de wanhoop, de pijn en de tranen. Ik wilde me niet eenzaam en rot voelen als ik alleen thuis was.

Eenmaal in therapie kon ik slecht praten over wat er speelde omdat ik enkel kon praten over rationele feitjes en niet over mijn gevoelens. Ik was bang voor mijn gevoelens en wist mijn god niet wat ik ermee moest. Het heeft lang geduurd voordat ik de rust had om naar mijn gevoelens te luisteren. Voordat ik mijzelf en mijn gevoelens serieus durfde te nemen. Er echt over praten vond ik in het begin nog erg lastig en dus schreef ik dat wat ik voelde op en nam die teksten mee naar therapie om het daar vol schaamte voor te lezen. Dat heeft me erg geholpen.

Ik heb lang gedacht dat ik me aanstelde, dat mijn gevoelens maar onzin waren en dat ik niet zo moest zeuren. Er was veel onrust in mij en mijn gevoelens hebben jarenlang opgesloten achter een hoge, harde muur. Hierdoor isoleerde ik mijzelf en had ik weinig écht contact met mensen, want wie kende mij nou echt? Dit zorgde voor nog mee nare gevoelens en nog drastischere manieren om voor mijn gevoelens te vluchten.

Vandaag de dag kan ik veel beter praten over mijn gevoelens. Ik heb leren luisteren naar mijn gevoelens en weet nu dat het uiten ervan juist nodig is om verder te kunnen. Bovendien zorgt het uiten van gevoelens er juist voor dat je veel intiemer contact krijgt met mensen. Er zijn vaak meer mensen dan je denkt die jouw gevoelens herkennen. Wanneer ik me meer kwetsbaar opstel naar mensen om mij heen, stellen andere mensen zich ook meer kwetsbaar op naar mij en dat maakt een vriendschap betekenisvol.

Vluchten voor mijn gevoelens doe ik nauwelijks meer. Soms is het even nodig, omdat ik dan ergens druk mee ben en geen tijd of zin heb om het eerst even rustig te gaan uiten. Maar dan neem ik later die tijd wel. En vluchten doe ik nu niet meer op een ongezonde manier, maar gewoon door even afleiding te zoeken, even wat harder te werken of -net zoals veel andere vrouwen - een lekker stuk chocolade te eten Natuurlijk voel ik me nog weleens naar en heb ik negatieve gevoelens. In de meeste gevallen kies ik er nu voor om deze gevoelens er 'gewoon te laten zijn' hoe moeilijk en pijnlijk dit soms ook is. Meestal zorgt dit er wel voor dat ik na een tijdje weer positief verder kan.

Tot slot nog 3 tips:

♥ Praat erover: Ookal weet je niet goed wat je voelt, probeer er toch over te praten. Als je dit eng vindt kan je ervoor kiezen het eerst op te schrijven. Van je afschrijven kan ook een beetje helpen. Daarna kan je er dan voor kiezen om het aan iemand te geven of voor te lezen.

♥ Accepteer: Het is erg moeilijk om negatieve gevoelens te accepteren, maar soms wel dé manier om er van af te komen. Accepteer je gevoelens en laat ze er zijn. Wat kan je gebeuren? Het is pijnlijk en verdrietig, maar het gaat ook weer voorbij.

♥ Onderzoek: Probeer te onderzoeken wat je voelt en waar die gevoelens vandaan komen. Vaak ontstaan veel gevoelens door de manier waarop je zelf denkt. Zijn die gedachten wel kloppend en kan je ze met iemand bespreken?

Hoe ga jij om met negatieve gevoelens?