Het schrijven van een gastblog: nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Meer dan tien jaar geleden nam ik voor het eerst een kijkje op Proud2Bme. Nu werk ik met trots als vrijwilliger bij deze prachtige organisatie. Ik hoop jullie in deze blog mee te geven dat herstel écht mogelijk is, hoe onmogelijk deze strijd ook lijkt.

Elke week ben ik weer met jullie in gesprek. De hopeloosheid raakt mij. In jullie dagboekjes lees ik wat jullie meemaken en in de chat hebben we het er vaak nog even over. Opeens komt mijn verleden wel weer heel dichtbij. Ik leef zo mee met jullie strijd. Het ontroert me. Het liefst wil ik jullie knuffelen en vertellen dat het beter wordt, maar ik snap dat dat niet zo voelt. Woorden komen niet aan, terwijl ik zou willen dat dat wel zo zou zijn.

Bron foto 

Ik blijf het je vertellen, totdat je zelf hebt mogen ervaren dat het echt beter wordt. Ik wil je zo graag hoop geven, omdat ik weet dat het kan. Omdat ik het zelf heb mogen ervaren. Omdat ik weer kan genieten van het leven en omdat het leven zo anders is dan tijdens mijn eetstoornis.

Toen ik twaalf jaar was, begon eten mijn coping te worden om met lastige emoties om te gaan. Ik wist dat het een probleem was, maar durfde mezelf hierin niet serieus te nemen. Ik kwam op Proud terecht. Na veel adviezen van jullie en het team, zocht ik op mijn vijftiende hulp. Hulp die ik mezelf niet gunde. Het was niet erg genoeg en ik gaf alleen antwoord op de vragen die de hulpverleners mij stelden. Ik wilde nog helemaal niet zelf herstellen, want ik wist niet hoe ik met de emoties om moest gaan. Toen dacht ik dat ik niet beter kon worden, want het voelde als een hopeloze bedoening.

Jaren later zie ik dat ik gewoon niet beter wilde worden en hier nog helemaal niet klaar voor was. Een paar hulptrajecten later besloot ik er namelijk zelf voor te gaan. Ik wilde echt ontdekken wat het leven mij te bieden had en zelf aan herstel werken. Voor het eerst was het mijn eigen keuze. Voor het eerst werkte ik voor mijn eigen herstel. Het was zwaar, maar voor het eerst merkte ik ook dat therapie wat met mij deed. Het raakte me.

Het is bizar om te zeggen dat ik dit toen zelf helemaal niet heb doorgehad. Ik had zelf niet door hoe erg ik verwikkeld zat in mijn eetstoornis en mijn patronen. Ik durfde daar niet uit te stappen. Dat was toen blijkbaar nodig om te overleven. Ik ben zo dankbaar dat ik de stap heb durven zetten om alles los te laten en zelf te kiezen voor herstel. En niet omdat het moet van ouders, vrienden of docenten, maar alleen voor mijzelf. Dat gun ik jullie ook zo. Dat jullie durven te kiezen voor jezelf en durven te ontdekken wie je bent zonder eetstoornis. Ik snap dat dat heel spannend is, maar je kan altijd nog terug als het echte leven niks voor je blijkt te zijn. Ik durf je te vertellen: als je eenmaal hebt ervaren hoe vrij leven is, dan wil je niet meer terug.

Ik hoop jullie nog heel vaak te spreken, te helpen en te ondersteunen. Bovenal hoop ik dat jullie durven te dromen over een toekomst zonder eetstoornis en dat echt voor herstel willen gaan. Maak de keuze voor jezelf en niet voor een ander. Ik weet niet of deze woorden binnenkomen, maar je bent het écht waard om beter te worden.

Ben jij hersteld van een eetstoornis (of heb je affiniteit met eetstoornissen) en lijkt het jou leuk om vrijwilliger bij Proud2Bme te worden? Bekijk hier de vacature.