Misschien ben je een stille meelezer. Iemand die blogs bewaart, ze later nog eens terugleest. Misschien reageer je wel eens. Misschien ben je bekend op het forum, heb je een dagboekje of heb ik je wel eens in de chat gesproken. En misschien, durf je dat allemaal niet. Ook dat kan ik goed begrijpen.

"Ben je zelf lid geweest?", werd me gevraagd tijdens mijn sollicitatie om hier vrijwilliger te worden. Ik knikte. Ja, ik was bekend met het forum, maar de chats vond ik te spannend. Ik had het wel eens geprobeerd, maar zodra ik werd aangesproken klapte ik direct mijn laptop weer dicht. Brrr, dat kwam echt veel te dichtbij, dat gaan we niet meer doen. Ik vond het doodeng om opgemerkt te worden. Om gezien te worden, laat staan om ruimte in te nemen. Dat voelde veel te onveilig, veel te ongemakkelijk. Veel te 'echt'.

Bron foto

Doordat ik zelf die andere kant heb ervaren, kan ik me inbeelden dat het veel van je vraagt om de chats hier op te zoeken. Om aangesproken te worden, om begroet te worden. Heel normale dingen, die veel meer raken dan het ogenschijnlijk lijkt. Want door te jezelf een plekje in de chat toe te staan, puur door er te zijn, erken je dat er iets is dat aandacht nodig heeft. En ja, dan komt het ineens wel heel dichtbij allemaal.

Zie het als een oefenplek

Zeur ik niet? Ben ik niemand tot last? Ja maar, ik heb dit al een keer gedeeld. Anderen hebben de tijd meer nodig dan ik! Herkenbaar? Tsja, dat ruimte innemen, dat is lang niet altijd even makkelijk. Het praten over wat jou bezighoudt, over jou, dat kan een enorme drempel zijn. En ook los van die gedachtes: het erkennen dat jij er bent, dat je mens bent, dat je opgemerkt wordt, dat stukje bewustzijn, dat je het beter wílt voor jezelf... Dat kan al zoveel fundamenteels raken.

Ook al is die angst, die weerstand die je misschien voelt, ontzettend begrijpelijk en goed te plaatsen; de chats kunnen ook een mooie oefenplek zijn om die ruimte te vragen, te nemen. Om voor jezelf op te komen en jezelf toe te staan anderen toe te laten. Juist! Je kan, zo anoniem als je wilt, delen wat er in je omgaat zonder oordeel, zonder dat je er iets mee moet, gewoon om het even uit je hoofd te halen. Om advies te krijgen als je dat prettig vindt, of 'gewoon' een oprechte ik begrijp waar je doorheen gaat te horen als je het gevoel hebt dat je er helemaal alleen voor staat.

Zoals ik in de inleiding al schreef: ik weet hoe het voelt. Ik klapte jaren geleden mijn laptop dicht en ben niet meer teruggekomen. Zo zonde, achteraf gezien, want ik denk dat ik er veel aan had gehad destijds. Als jij ergens die behoefte voelt om je uit te spreken, ook als het tegen zoveel ingaat; geef het de kans, probeer het eens. Je zit nergens aan vast. En juist omdat jijzelf bepaalt wat je wel en niet loslaat en we streven naar een open en veilige setting, kan het heel waardevol zijn om in de chats te oefenen met het toe-eigenen van ruimte, aandacht. Om te leren hoe het is om je behoeftes uit te spreken. Om te leren dat ook anderen die moeite zullen herkennen en je daarin willen bijstaan.

Want: je staat er ook echt niet alleen voor

Ik vond de tijd dat ik een eetstoornis had ontzettend eenzaam. Niemand leek te begrijpen wat ik voelde, waardoor ik er uiteindelijk ook minder makkelijk over praatte. Ik liep steeds opnieuw aan tegen een solide muur van onbegrip en frustratie. Destijds heb ik nooit gebruik gemaakt van Proud2Bme - ik wist helaas niet dat het toen al bestond - maar wat leek het me fijn om met anderen te praten, écht in gesprek te gaan met mensen die wisten hoe ik me voelde. Om te horen: nee, je bent niet gek, ik weet hoe het voelt. Want dat is de kracht van Proud2Bme en ook iets wat ik elke keer opnieuw weer terugzie: het warme community-gevoel. Juist die verbinding, gedeelde smart is halve smart, kan zo empowering voelen.

Het is soms veel makkelijker om een ander bij te staan, met liefde en warmte te ontvangen, dan om zo naar jezelf te kijken. En juist door anderen op die manier te benaderen, wordt het misschien ook makkelijker om jezelf anders te bekijken. Jezelf milder en zachter te behandelen.

Je bent waarschijnlijk niet de enige die het lastig vindt

Misschien voel je je inderdaad te veel, misschien weet je niet hoe je iets onder woorden moet brengen, of er überhaupt woorden voor bestaan: ook dan mag je er zijn. Het hoeft geen kloppend of lopend verhaal te zijn. Wij - het team van Proud2Bme, maar ook de andere leden - zijn er om je te helpen. 

Ik beschreef net al dat ook anderen in de chat jouw moeite om te delen waarschijnlijk zullen herkennen. Je bent niet de enige die het lastig vind om te praten, tijd in te nemen, of die vindt dan anderen daar meer recht op hebben. Wat zou jij tegen hen zeggen? Is het voor hen anders? En zo ja: waarom verdienen zij wel liefde, steun en complimenten en gaat dat voor jou niet op?

Lieve jij, je hebt recht op aandacht, op iemand die naar je luistert en wij willen jou dat ontzettend graag bieden. Voel je niet bezwaard en geef het vooral aan als we jou kunnen helpen om het voor jou veilig te laten voelen. Je mag het moeilijk vinden, absoluut, maar remember: je bent het waard om voor gezorgd te worden. Écht.

Wil je graag eens lezen hoe de chats eraan toegaan? Bekijk dan eens deze blog die we daar eerder over hebben geschreven. Wil je graag de chatagenda eens bekijken? Die vind je hier op de homepage en wordt elke maand ge-update. Hopelijk tot snel. ♥