Laatst had ik een gesprek met vriendinnen van mij die net als ik ook een eetstoornis hebben gehad. Op een gegeven hadden we het erover dat we het gek vonden dat we alle drie soms de behoefte hebben om mensen in onze omgeving te vertellen over onze problemen van vroeger. Het gaat al jaren goed met ons en er zijn nu een hoop nieuwe mensen in onze levens gekomen. Mensen die niet weten hoe wij vroeger waren en waar we mee worstelden. Aan de ene kant is dat hartstikke fijn, want zoals we vroeger waren zijn we niet meer. Toch merken we alle drie dat we soms de behoefte hebben om aan mensen te vertellen hoe we vroeger waren. We vroegen onszelf dan ook af waar die behoefte vandaan komt en kwamen tot de conclusie dat het lijkt alsof we niet willen dat onze eetstoornis vergeten wordt.

Mensen zien mij nu als een jonge, vrolijke meid die midden in het leven staat en geef ze eens ongelijk. Ik heb een leuke studie gedaan, ik werk en ik heb veel vrienden en vriendinnen met wie ik regelmatig leuke dingen onderneem. Ik heb plezier in het leven en straal dat ook uit. Hier ben ik erg blij mee, maar dit is ook wel eens anders geweest. Wie zou denken dat ik een aantal jaar geleden hard op weg was mezelf de vernieling in te helpen? Wie zou denken dat ik mezelf uithongerde, me weer volpropte en er vervolgens alles aan deed om maar van dat eten af te komen? Wie zou denken dat ik mezelf haatte en verafschuwde en dat ik er heilig van overtuigd was dat de wereld beter af zou zijn zonder mij?

Mensen die ik na mijn eetstoornisperiode heb ontmoet, weten natuurlijk niet hoe ik in de periode daarvoor was. Al het bovenstaande weten zij niet en dat vind ik vaak heel fijn. Ik heb tenslotte geen eetstoornis meer en ben al heel lang niet meer dat zieke meisje. Toch merk ik dat ik wel heel erg de behoefte kan hebben om ze te vertellen over mijn verleden. Dit kan ik aan mensen vertellen wanneer ik ze beter ken en er een gesprek ontstaat over serieuze onderwerpen, maar ik kan het ook ineens uit het niets aan mensen willen vertellen die ik eigenlijk nog helemaal niet zo goed ken.

Aan de ene kant weet ik dat het normaal is om te vertellen over je verleden als je mensen wat beter kent. Mensen leren jou dan tenslotte weer beter kennen. Ik denk dat ik het gek vind als mensen niet weten wat ik heb meegemaakt. Ik was heel jong toen ik een eetstoornis ontwikkelde. Een eetstoornis heeft natuurlijk altijd veel invloed op mensen en op hoe zij zich ontwikkelen. Mijn eetstoornis is een stuk uit mijn jeugd geweest en daardoor hoort het bij me terwijl het tegelijkertijd natuurlijk niet meer bij mij hoort. Misschien dat dat een reden is dat ik soms de behoefte heb om erover te vertellen.

Maar buiten dat vind ik het ook een gek idee als mensen niet weten dat ik ook een heel andere kant heb dan wat ik nu uitstraal. Ik kan heel onzeker zijn, ben super perfectionistisch en kan mezelf bizar hoge eisen opleggen. Ik kan daar wel goed mee omgaan, maar misschien dat ik het af en toe fijn vind om dit te delen met andere mensen. Deze eigenschappen link ik ook wel een beetje aan de eetstoornis en misschien dat dat ook een reden is dat ik de behoefte kan hebben om het mensen te vertellen.

Ook ben ik soms misschien bang dat mijn verleden vergeten wordt. Misschien heb ik af en toe gewoon de erkenning nodig dat ik het nu zo goed doe in vergelijking met vroeger. Het was gewoon een rottijd waarin ik heel veel pijn en verdriet heb ervaren. Ik heb op jonge leeftijd al ontzettend hard aan mezelf moeten werken. Het leven is rot geweest, maar het is uiteindelijk ook weer beter geworden. Misschien dat ik niet wil dat dat stuk vergeten wordt. Misschien dat ik soms de erkenning nodig heb dat het inderdaad zwaar was, maar dat ik daarom extra blij moet zijn dat het nu goed gaat?

Misschien dat het ook een stukje verwerking is. Als je iets heftigs hebt meegemaakt, dan kan dat jaren daarna nog steeds invloed op je hebben. Stel je hebt een heftig ongeluk gehad, dan is het logisch dat je daar jaren daarna nog steeds soms over wil praten. Zoiets heeft invloed op je. Misschien is je leven wel totaal veranderd en maak je nu andere keuzes dan dat je vroeger zou doen. Met een eetstoornis is dat misschien wel hetzelfde. Het heeft jarenlang mijn leven op een negatieve manier beïnvloed en ik hoop zoiets niet nog een keer mee te maken. Wellicht verwerk ik het door het er met mensen over te hebben.

De volgende vraag die ik mezelf dan weer stel, is de vraag of het erg is dat ik mijn verhaal random aan mensen vertel? Ik denk eigenlijk van niet. Ik denk dat het mij een opener mens maakt. Ik schaam me niet voor mijn verleden en ik wil ook aan anderen laten zien dat zij dat ook niet hoeven. Door het erover te hebben met andere mensen ontstaan er vaak mooie gesprekken. Mensen worden ook opener over hun verleden en wat zij hebben meegemaakt. Je leert elkaar hierdoor nog beter kennen waardoor er hechte vriendschappen ontstaan.

Verder is het voor mezelf fijn om er af en toe even bij stil te staan. Het contrast met hoe ik nu ben is zo ontzettend groot dat ik me ook al bijna niet voor kan stellen dat ik ooit zo ben geweest. De meeste tijd denk ik niet aan hoe ik vroeger was en leef ik in het moment van nu. Maar als ik het er dan met mensen over heb, dan besef ik me hoe blij ik moet zijn met alle veranderingen en dan ben ik eigenlijk vooral ook trots op mezelf dat het nu zo goed gaat.

Fotografie: Dmitriy Fokeev