Een tijdje geleden schreef Nouska een blog over de impact van herstellen van een eetstoornis en de ervaringen die het achterlaat. Doordat ik al voor een langere tijd geen last meer van mijn eetstoornis heb, maar de details mij nog goed kan herinneren raakte mij deze tekst enorm. Soms wordt er weleens gezegd ‘Vergeven is Vergeten', maar daar heb ik zelf grote twijfels over.

Vanaf mijn elfde tot ongeveer mijn zeventiende heb ik een eetstoornis gehad, waarbij sommige periodes minder gingen en andere periodes weer beter. Het vreemde is dat ik mij voornamelijk de moeilijkere momenten nog precies kan herinneren. Tijdens en ná mijn eetstoornis heb ik mezelf dikwijls verwijten gemaakt waarom ik dit ooit heb gedaan en hoe ik mijn lichaam zo in de vernieling heb kunnen helpen. Uiteindelijk heb ik het mezelf wel vergeven, maar ben ik het absoluut niet vergeten.

Confrontaties
De reden dat ik deze blog schrijf en mij dit onderwerp aanspreekt, is doordat ik op dit moment zelf veel te maken heb met herbelevingen uit die periode en met het proces om het uiteindelijk allemaal een plaatsje te kunnen geven. Dit jaar moet ik voor mijn studie stage lopen en het eerste waar ik aan dacht toen ik dat hoorde was de plek waar ik zelf voor mijn eetstoornis heb gezeten. Aan de ene kant misschien een beetje vreemd, maar aan de andere kant was het een gevoel dat mij hiertoe bracht. Ik heb toen een sollicitatiebrief geschreven en werd direct aangenomen. Dit was voor mij echt een fantastisch moment en ik was vastbesloten dit tot een prachtige stage te gaan brengen.

Uiteindelijk is dit ook zeker gelukt en heb een heel mooi project kunnen neerzetten, maar deze stage is niet zonder slag of stoot gegaan. Meteen al de eerste dag kreeg ik een beetje een vreemd en bijzonder gevoel in mijn lichaam. Ik werd ingewerkt en moest alle protocollen en dergelijke van de afdeling doorlezen.

Tegelijkertijd zag ik de beelden van vroeger toen zij bij mij ook deze protocollen hadden toegepast. Verschillende gedachten raasden door mijn hoofd, wat heb ik eigenlijk allemaal meegemaakt, waarom hebben ze mij dit ooit aangedaan en wat maken die jongeren die hier zitten nu allemaal wel niet mee? Aan het einde van mijn eerste dag vroeg mijn stagebegeleidster hoe ik het had ervaren. Ik zei prima en zeer interessant, maar mijn hoofd gloeide als een boei en wilde het liefste alles vertellen wat ik over die protocollen en dergelijke al niet wist. Natuurlijk durfde ik dat niet en schaamde ik me rot.

De weken van mijn stage gingen verder en ik had regelmatig deze terugblikken. Toch voelde het op een bepaalde manier goed en ging ik het ook van een andere kant bekijken. Ik ben daar zelf inderdaad opgenomen geweest en heb toen in mijn beleving een verschrikkelijke tijd doorgemaakt, maar nu sta ik aan de andere, de ‘betere' kant. Nu kan ik de meiden via mijn stage proberen te helpen en kan ik mijn eigen ervaring hierop toepassen. Dat maakt het heel bijzonder.

Praten en vertrouwen
Doordat ik zoveel geconfronteerd werd met het verleden kon ik het na een tijdje niet meer verborgen houden voor mijn stagebegeleidster en heb uiteindelijk alles wat ikzelf daar heb meegemaakt verteld. Ik was voor dat gesprek echt onwijs zenuwachtig en had al scenario's in mijn gedachten dat ik misschien nu wel moest stoppen met deze stage of dat ze misschien wel boos zou zijn, omdat ik dit bij mijn sollicitatie had verzwegen. Het tegendeel gebeurde. Ze reageerde zeer begripvol en zag het ook als iets positiefs. Ze zei dan kan je je wel heel goed verplaatsen in deze stage. Door deze reactie was ik echt enorm opgelucht en kon nu alles nog beter gaan verwerken.

Natuurlijk liet mij deze periode niet koud en heb in deze tijd meer teruggedacht aan mijn anorexiaverleden dan in de meeste tijd na mijn herstel. Mijn allerbeste vriendin merkte dit ook aan mij en ik heb toen voor het eerst in al die jaren met haar hierover gesproken. Ze vertelde dat ze dit eigenlijk allemaal al wist en dat ook zij precies nog die plaats en periode kan herinneren. Opnieuw ging er weer een vreemd gevoel door mijn maag en ik was zo blij dat ik het eindelijk eens zelf tegen haar heb durven vertellen.

Toekomst
Zoals ik al schreef is mijn eetstoornis voorbij en wil ook nooit meer terug. Ik wil graag mijn ervaringen blijven delen en proberen jongeren die nu aan een eetstoornis lijden te helpen en te steunen. De herinneringen zullen misschien altijd wel blijven, maar ik wil ze wel een plekje kunnen geven. Ik verwacht dat dit ook enige tijd nodig heeft, maar ik ben al heel blij dat ik nu aan sommige personen mijn verhaal kwijt kan en zij mij begrijpen en mij niets verwijten. Daarvoor ben ik hun heel erg dankbaar.

Ik hoop dat jullie na het lezen van dit blog ook weer een beetje meer hoop krijgen om je herstel aan te gaan en alles tijd te gunnen. Herstel is de eerste stap en het verwerken is de tweede, maar geloof me het komt goed!