In mijn broodtrommeltje zat een paar keer per week een stuk boterkoek, Danoontjes gingen altijd per twee tegelijk en met opa en oma ging ik op een zomerse dag gerust drie keer langs de ijswinkel. Ik hield van eten en ik kan mij ook niets anders herinneren dan dat. Ik hield van eten, veel en vaak! Ik had niet het idee dat er iets mis met mij was, maar was mij inmiddels bewust genoeg om de reacties op mijn lichaam wel mee te krijgen.

Ik weet nog dat ik aan mijn moeder vroeg of ik mijn naveltruitje aan kon. Ik had een zus van acht jaar ouder, zag overal Spice Girls-posters, dus ook ik wilde een naveltruitje aan. Het was mijn mooiste topje, vond ikzelf, en ik wilde niets liever dan er de hele dag in rond-flaneren. Toch dacht iets in mij dat het beter was om even te vragen of dat wel kon, of ik dat eigenlijk wel kon hebben? ....Om na mijn moeders eerlijke en beschermende antwoord alsnog heel boos en verdrietig terug naar mijn kamer te stampen.

Als kind had ik overgewicht en als ik terugkijk is dat iets wat ik vooral merkte door hoe anderen op mij reageerden. Mijn plons was natuurlijk veel harder, hoorde ik de jongetjes in het zwembad roepen. Nee niet met haar spelen, zij is dik. Volgens mij ben ik na elk incident verdrietig naar mijn moeder gerend, om mij te laten troosten, want ik voelde aan alles dat er iets niet goed was. Iets niet goed was aan mij, iets wat anders was, een reden om aan mijzelf te twijfelen. Dik, vies of gewoon anders, ik wist niet het altijd te verwoorden, maar goed was het niet.

Natuurlijk voelde ik zelf ook wel iets. Natuurlijk merkte ik wel aan mijn lichaam dat ik te zwaar was. Ik voelde dat ik sneller moe was, niet zo snel kon rennen als andere kinderen en niet altijd even lekker in mijn vel zat. Ik realiseer mij dat het ging over hoe ik mij voelde, dat ging eigenlijk nooit over hoe ik eruit zag. Sterker nog, diep van binnen voelde ik mij nog steeds elke dag een prinsesje. Als de gelegenheid het toeliet liep ik in een Disney-jurk, ik was niet verlegen en voelde mij op mijn verjaardag altijd het mooiste en meest speciale meisje van het land. Het ging niet over mijn uiterlijk, het ging over hoe ik mij voelde, maar het werd wel iets van mijn uiterlijk.

Vast niet omdat anderen dat expres zo bedoelden, vast niet omdat ze daar op uit waren. Waarschijnlijk omdat het gewoon heel menselijk is om zo op elkaar te reageren. Maar dat verschil in hoe ik mijzelf ervoer en hoe anderen dat deden, bleek later belangrijker dan ooit. 

Ik voelde dat ik geen gezond gewicht had en dat was eigenlijk ook het enige dat ertoe deed. Iets wat ikzelf ondervond en waar ik tegenaan liep, puur op gevoel, maar volledig zonder oordeel. Zonder negatief oordeel over mijn lichaam. Het was vervelend, maar zó erg was het ook weer niet. Ik vond er toen niets van, ik vond dat ik naveltruitjes mocht dragen, tot ik het idee had daar misschien wel iets van te moeten vinden. Tot ik het gevoel kreeg dat dat misschien niet meer passend was en ik mijzelf daar geen plezier mee zou doen, mijzelf daar alleen maar vervelende blikken en opmerkingen mee op de hals zou halen.

Met behulp van een diëtist hebben we wat aanpassingen gedaan in mijn eetpatroon. Ik kan mij geen moment herinneringen dat ik dit vervelend heb gevonden. Ik mocht nog net zoveel, soms zelfs meer eten en ontwikkelde denk ik ook veel meer smaak door de gezondere keuzes die ik leerde maken. Er kwam balans en ik plukte daar direct de vruchten van. Ik rende harder, voelde mij comfortabeler in de kleding die ik wilde dragen en eigenlijk leek het net alsof ik er toen pas uitzag zoals ik mij altijd al voelde. Blij, mooi en vooral goed genoeg. 

Of dat de deur open heeft gezet naar een eetstoornis? Naar een negatief zelfbeeld en onzekerheid? Ik heb geen idee, ik kan het natuurlijk nergens mee vergelijken en heb geen idee of het allemaal anders had kunnen lopen. Misschien wel, maar misschien ook niet. Het enige wat ik mij nu soms meer realiseer, is hoe veel impact de opmerkingen van anderen kunnen hebben. Kinderen zijn goudeerlijk naar elkaar, maar als we ouder worden leren we soms enkel om die mening wat anders te verpakken. We leren de dingen anders te verwoorden, onze mening en vooroordelen anders in te vullen, in plaats van dat we echt anders leren kijken. In plaats van onszelf echt te stimuleren anders te denken over overgewicht en het stigmatiseren ervan. 

Misschien vind ik dat soms nog wel schadelijker dan het oprecht uitspreken van wat je ziet. Als kind benoemen we snel wat we van elkaar vinden, door hoe de ander eruit ziet en vaak vooral door wat we nog niet eerder hebben gezien. Onwetendheid en eerlijkheid. Als volwassenen doen we misschien soms nog steeds hetzelfde, maar dan verpakt in een volwassen manier van communiceren, wat de boodschap precies hetzelfde en misschien nog wel veel pijnlijker maakt. Pijnlijker en bovendien zonder oprechte interesse in elkaar. Zonder oog te hebben voor het mens achter dat lichaam, waar je heus wel iets van kunt vinden, maar wat er misschien niet zo toe doet.

Ik was niet vies, niet lui en ook niet minder lief. Ik was een Disney-prinses, eerst dik en daarna slank, maar nog steeds dezelfde prinses. Mijn levensstijl en eetpatroon vroegen om een gezondere aanpak, maar dat bleek eigenlijk een hele makkelijke en vrij kleine aanpassing. Eten bleef gewoon eten. Eten bleef leuk en lekker, zonder oordeel. Ik bleef hetzelfde meisje, dat nu alleen langer door kon rennen. Het was niet meer dan dat. Het had niet meer hoeven zijn dan dat, maar dat was het wel.

Geen opmerkingen meer over mijn plons in het zwembad. Geen veroordelende blikken als ik een tweede koekje at. Geen twijfels meer over naveltruitjes. Het hele leven werd makkelijker voor mij als persoon, terwijl eigenlijk alleen mijn lichaam gezonder was. Niet onbelangrijk, zowel een gezond lichaam als een gezonde geest is ongelofelijk belangrijk en kunnen ook weer zo veel invloed hebben op elkaar. Het kan het leven makkelijker, fijner en dragelijker maken. Wat gezond dan precies is, mag ook iedereen voor zichzelf uitmaken.

Het enige verschil is dat een ongezonder lichaam of simpelweg een ander uiterlijk, eigenlijk iets heel kleins hoeft te zijn. Het is ‘slechts’ het lichaam van een persoon, dat volledig los kan staan van iemands karakter en hoe iemand zijn of haar eigen lichaam ervaart. Om dat onderscheid te kunnen voelen als kind, totaal onbewust, is eigenlijk een enorme kracht. Iets om te koesteren en wat ik met terugwerkende kracht heel graag vast had willen houden. Iets wat we onszelf als volwassenen misschien opnieuw aan mogen leren. 

Een lichaam, hoe dat eruit ziet vooral, is natuurlijk een heel belangrijk onderdeel, maar misschien is het helemaal niet aan de buitenwereld om te bepalen hoe belangrijk of hoe bepalend dat onderdeel zou moeten zijn. Dat bepaalt elk persoon, elke prinses voor zich, want zij is de enige die dat kan voelen. 

Natuurlijk vinden we er iets van, natuurlijk mogen we erover praten. Als we ons maar, met ons inmiddels volwassen brein, nu ook bewust kunnen zijn hoe we dat op de meest liefdevolle manier kunnen doen. 

♥