Opmerkingen over mijn gewicht

 

We zaten op een gezellig terras in Nijmegen. Nou ja, het terras was gezellig, mijn stemming verre van. Het ging in die tijd slecht met me en ik was vrij depressief. Ik kletste een beetje, maar had eigenlijk weinig te vertellen. Er liep een vrouw langs het terras met een fors postuur. Je kon goed zien dat ze overgewicht had. "Wat vreselijk, als je zo dik bent! Dan staat toch niets je meer! Je begrijpt toch niet dat die vrouw dan nog zo'n trui aantrekt!" zei de persoon met wie ik op het terras zat. Ze zei het zo hard, dat ik twijfelde of de vrouw het woord 'Dik' niet had gehoord. Ik schaamde me en voelde me ongemakkelijk. Ik moest zelf aankomen in gewicht, maar door haar woorden werd dit weer een stukje moeilijker gemaakt.

Ze maakte niet alleen opmerkingen over het gewicht van mensen die ze langs een terrasje zag lopen, maar ook over haar eigen gewicht. Tot haar 30ste had ze nooit meer dan xxx, een lager gewicht dan ik woog, gewogen. Ze was nu veel te zwaar, ze was heel dik volgens zichzelf en mocht maar heel weinig eten. Al het lekkers dat ik aanbood was alleen maar suiker en niet goed voor haar. Die dikke pens moest er eerst af alvorens ze weer eens een koekje zou eten... Ook ik kreeg regelmatig opmerkingen over mijn gewicht. Opmerkingen over dat ik te dun was, vragen over of ik was afgevallen of juist opmerkingen over dat mijn gezicht er weer wat gezonder of voller uitzag. Wat er eigenlijk ook gezegd werd, iedere opmerking over gewicht werkte averechts.  

meisje gewicht opmerkingen

Ik vond het heel naar als ze opmerkingen maakte over het gewicht van vreemden op straat. Een vrouw die erg dik was, een man met een duidelijke buik, een meisje met dikke billen. Niet alleen kon het best zijn dat die mensen ook niet gelukkig waren met hun eigen lichaam, daarnaast vond ik het heel onaardig om mensen daarop te beoordelen. Natuurlijk zag ik ook wel dat die mensen dik waren, maar waarom moest ze dat benoemen? Wat dat zo belangrijk? De waarde van dun zijn werd door haar opmerkingen voor mij alleen maar groter. Het zou een drama zijn als ik dik zou worden, want dan werd ik net zo door haar beoordeeld en dat wilde ik natuurlijk niet.

De angst om aan te komen en in gewicht door te schieten werd hierdoor ook alleen maar groter. Waarom zou ik moeite doen om aan te komen als dat is wat me straks staat te wachten? Ik kon dan maar beter veilig mager blijven, dan was ik sowieso ver verwijderd van al die negatieve opmerkingen.

Als iemand tegen me zei dat ik er dun uitzag of vroeg of ik afgevallen was, moest ik mijn best doen om niet te lachen. Ik vond het, toen ik nog een eetstoornis had, heel fijn om die vragen te krijgen. Het was een soort van bevestiging voor mijn eetstoornis. Het afvallen lukte en mensen zagen het! Ik dacht echter dat ik mooi dun was, terwijl iedereen om mij heen iets anders zag. Ik was niet mooi dun. Ik was onnatuurlijk dun, mager en het zag er niet mooi en niet gezond uit. Ík was daarentegen trots op mijn slanke lijf en mijn doorzettingsvermogen om weinig te eten. Het was eindelijk weer eens iets waar ik me goed over kon voelen. De opmerkingen zorgden ervoor dat ik nog harder mijn best ging doen. Mijn eetstoornis voelde zich als het ware gesterkt. "Je bent op de goede weg, volhouden nu!"

Opmerkingen over dat ik er wat beter, gezonder of voller uitzag vond ik helemaal niet leuk. Het voelde als falen. Zelfs afvallen lukte me niet, wat een loser was ik! Bovendien klonken de woorden voller en gezonder in mijn hoofd als DIKKER en DIK en voor die woorden was ik in die tijd panisch. Ik had er alles voor over om dat niet te laten gebeuren. Ik voelde me stom en de eetstoornis gedachtes gingen harder schreeuwen in mijn hoofd. Ik moest beter mijn best doen. Ik was te dik en moest gewoon minder eten. Vanaf nu zou ik nóg strenger voor mijzelf worden.

meisje gewicht opmerkingen

Het kijken naar televisie programma's, zoals HNTM en bizarre eters, waar gewicht een belangrijke rol speelde werkte ook averechts. Ik vergeleek mezelf voortdurend met deze mensen en ik kwam er altijd slechter uit. Er was bijna altijd en overal een negatief oordeel over dik zijn en overgewicht hebben. Natuurlijk is veel overgewicht niet gezond, maar die negatieve stempel demotiveerde mij om te werken aan mijn gezonde gewicht. Ik kon in die tijd nauwelijks relativeren en zag niet dat er tussen veel te dik en veel te dun een hele brede weg liep: de middenweg. Nee, in mijn hoofd was het alles of niets. Als ik dit gewicht losliet zou ik dik worden en zou ik gezien worden als mislukking. Als de omgeving dat niet zo zag, dan zag ik het zelf wel zo. Ik zat gevangen.

Ik kan me er nog steeds aan storen als ze opmerkingen maakt over het gewicht van andere mensen, dat van haarzelf of dat van mij. Ik wil het niet met haar over gewicht hebben. Ik wil dat ze verder kijkt dan uiterlijk. Gelukkig kijk ikzelf wel veel verder dan uiterlijk. Ik vind gewicht veel minder belangrijk dan vroeger. Ik ben die middenweg gaan bewandelen en ben erachter gekomen dat aankomen niets te maken had met falen, maar juist met slagen: winnen van de eetstoornis. 

Dik, dun, mollig, mager... we zijn allemaal mensen met heel veel gevoelens. We zijn op de verpakking na niet heel anders. We willen allemaal geliefd worden, blij met onszelf zijn én gelukkig zijn. Oordelen over gewicht richting anderen én richting jezelf is zo oppervlakkig. Het is als een cadeautje beoordelen op de verpakking of de grootte ervan. Daar gaat het in het leven toch helemaal niet om. 

Bron: fotografie

Liefs, Scarlet

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

xxxm - Woensdag 21 september 2016 14:06
Wat mooi geschreven.
Lost girl - Woensdag 21 september 2016 14:35
Zo herkenbaar als in opmerkingen krijgen over mijn gewicht. Dikzak, vetzak, walvis, ga op dieet bitch, vet wijf, vreetzak, jij moet echt meedoen aan the biggest loser, wat ben jij lelijk met je dikke lichaam, je wordt echt te dik hoor, zou je dat taartje/koekje of whatever nou wel nemen? Kinderen in de supermarkt die knorgeluiden maken, jongeren op straat die je uitschelden en uitlachen, ouderen die ongevraagd "goedbedoelde" adviezen geven. En jij die het allemaal maar moet negeren en door loopt alsof het je niks doet. Is er ooit een soort afspraak gemaakt dat dikke mensen ook een dikkere huid hebben en het ze dus niet doet?
Wat geweldig bevrijdend was het vier jaar geleden toen ik net mijn gastric bypass had gehad. Ik werd steeds lichter, nog wel met overgewicht maar begon er steeds normaler uit te zien, en de opmerkingen werden steeds minder. Familieleden gaven geen dieetadviezen meer, gaven complimenten over hoeveel ik afviel en na een tijdje klasgenoten en collega's ook. Op straat kreeg ik steeds minder commentaar op mijn uiterlijk. Ik voelde me geen kermisattractie meer. Eindelijk had ik het idee dat mensen puur naar mijn kwaliteiten konden kijken in plaats van dat ze eerst door een muur van hun eigen vooroordelen heen moesten. Inmiddels ben ik helaas door mijn eetstoornis weer hetzelfde gewicht als voor mijn bypass, en ja daar horen de opmerkingen en het uitlachen ook weer bij.
Ik wil best zeggen dat ik het 100% voor mezelf doe dat afvallen, maar stiekem vind ik het toch ook wel heerlijk dat die negatieve blikken minder worden en doe ik het ook daarvoor. Iedereen moet gewaardeerd worden om wie hij is en niet hoe hij eruit ziet, maar zolang we daar als maatschappij nog niet zijn val ik ook af om zoveel mogelijk aan de standaard te voldoen. Is dit verkeerd?
Honeychild - Woensdag 21 september 2016 14:38
Ik ben het er helemaal mee eens; laat iedereen lekker in z'n waarde! Het is nergens voor nodig om mensen ongevraagd commentaar te geven over hun gewicht of lichaamsvorm! En dat geldt zowel voor mensen die een beetje te zwaar zijn als voor mensen die een beetje te licht zijn! Iedereen is anders, en iedereen heeft het recht er te zijn zoals hij of zij is!
Miekio - Woensdag 21 september 2016 15:14
Ik kreeg vroeger ook vaak opmerkingen naar mijn hoofd dat ik te dun was, net zo pijnlijk als opmerkingen over te dik zijn.

Ik vind het heel erg als iemand waar ik mee op stap ben dat soort opmerkingen maakt naar of over vreemden. Waarom zou je? Ik zeg er wel altijd wat van, ik vind het heel asociaal als je denkt dat mensen op jouw mening "die mag wel wat meer eten" / "moet je kijken die strakke jurk kan ze echt niet hebben" zitten te wachten.
En inderdaad, soms kan iemand je horen en dan doe je iemand gewoon pijn.

Ook zonde van je energie trouwens, dat je je zo kan zitten opwinden over het gewicht of uiterlijk van iemand die toevallig voorbij komt.
a - Woensdag 21 september 2016 16:12
Zo herkenbaar
Ben zo bang dat ik op straat loop dat mensen over mij praten zeggen/denken goh daar kan nog wel wat van af.
Cactus - Woensdag 21 september 2016 16:25
Heel herkenbaar, zelfs zonder eetstoornis geven opmerkingen over hoe dun ik ben of hoe weinig ik eet me alleen maar het gevoel dat ik dit waar moet maken. Omdat mensen denken dat ik weinig eet, moet ik ook weinig eten.

Vreemd hoe deze dingen in je hoofd om kunnen draaien
L - Woensdag 21 september 2016 17:52
Ik heb nu redelijk wat overgewicht en telkens als ik ergens kom, vraag ik me af of er mensen zijn die naar me kijken en denken : 'wow, wat is zij dik'. Ik durf amper naar de supermarkt te gaan omdat ik bang ben dat mensen mij ook daarop zullen beoordelen ; in de zin van 'zou je al dat eten wel nog kopen als je al zo dik bent'.

Ik wéét wel dat ik moet afvallen, maar dat gaat niet van de ene dag op de andere.

Ik vraag me af waarom mensen de behoefte voelen om luidop opmerkingen te maken over iemands gewicht... Ik bedoel : als je overgewicht/ondergewicht hebt, wéét je dat toch zelf al?
RosieV - Woensdag 21 september 2016 19:03
Mee eens dat onderste stukje ga ik ook vaak aan mensen zeggen die zo oordelen
Prue - Woensdag 21 september 2016 19:48
Commentaar zegt ook wel iets over degene die het uit...
Hyomin - Woensdag 21 september 2016 21:55
ik denk altijd maar zo: mensen die anderen ALLEEN kunnen beoordelen op uiterlijk zijn eigenlijk sneu en verdienen medelijden omdat zij nooit anders hebben geleerd
M. - Donderdag 22 september 2016 07:22
Inderdaad, denk dat mensen die zo op andermans uiterlijk commentaar geven een diepe onvrede met zichzelf hebben.
Ik mijd zulke mensen liever, als ze zo negatief zijn.
Kim - Donderdag 22 september 2016 10:53
"We zijn allemaal mensen met heel veel gevoelens. We zijn op de verpakking na niet heel anders. We willen allemaal geliefd worden, blij met onszelf zijn én gelukkig zijn. Oordelen - over gewicht - richting anderen én richting jezelf is zo oppervlakkig. Het is als een cadeautje beoordelen op de verpakking of de grootte ervan. Daar gaat het in het leven toch helemaal niet om."
AMEN!
eke - Donderdag 22 september 2016 12:31
Mooie blog Scarlet, het raakt me. Laatst werd ik door iemand op een ijsje getrakteerd en zei een onbekende oude vrouw tegen me in de rij dat ik wel eens wat minder ijsjes mocht eten en wees ze naar mijn buik. Later zei ze tegen iemand anders dat ze me echt te dik vond. Een opmerking heeft nog nooit zo veel pijn gedaan.
Miku - Donderdag 22 september 2016 13:34
Goeie blog scarlet. Ik herken het wel van vroeger. Ben dik dun en alles er tussen geweest. De opmerkingen bij mijn "dikke periode" kwamen het hardst aan. Wordt ook wel verdrietig als ik zie hoeveel mensen in de reacties hierboven gekwetst zijn. Nu ben ik normaal in gewicht maar nog hoor: als ik een keer met een bakje komkommers met houmous op de bank zit, zie ik de blikken van bekenden die binnen lopen alweer. "Eet je wel genoeg? Je ziet er dun uit." Minder kwetsend voor mij, maar wordt er wel saggie van. Voel me dan bijna alsof ik mijn gezonde snack moet compenseren met een reep chocola ofzo (wat ik anders ook wel eet maar zonder dat dwang gevoel). En dat terwijl ik eindelijk met veel moeite van mijn eetbuien af begin te komen. Het is ook nooit goed.
*MAAN* - Vrijdag 23 september 2016 19:55
Herkenbaar je word er voor afgestrafd als je geen gemiddeld bmi hebt
*MAAN* - Vrijdag 23 september 2016 19:55
Herkenbaar je word er voor afgestrafd als je geen gemiddeld bmi hebt
Erin - Maandag 26 september 2016 21:09
Iedereen beoordeeld anderen op hoe ze eruit zien. Of je het moet benoemen is punt twee, maar ik geloof niet dat er mensen bestaan die niet kijken naar het uiterlijk van anderen en daar een mening over hebben.