Daar zat ik weer. Op de ijskoude stoel. Het misschien wel neppe leer plakt aan de stukjes huid die bloot zijn. Ik probeer mij zo klein mogelijk te maken, mijn armen op mijn schoot. Ik maak er haast een spelletje van. De stilte vult de kamer, het doet haast zeer. Niemand zegt iets. Zij doet niets, maar ik ook zeker niet. Ik weet dat ik moet beginnen met praten, maar juist die druk zorgt voor nog meer stilte...

Ik peuter wat aan mijn nagels en pruts wat aan de bultjes op mijn arm. Mijn hoofd naar beneden gericht. Haar aankijken durf ik echt niet. Dat maakt mij bewust van de situatie en dat weiger ik aan te gaan. Zodra ik mijn mond open doe, komt er onzin uit. Dat weet ik nu wel. Het heeft geen zin, er is niks, ik hoor hier niet.. Herken je deze gedachtes en situatie? Dan heb je misschien wat aan de volgende tips die mij hebben geholpen.

1. Schrijf het op

Dit klinkt zo waanzinnig simpel, maar toch kwam ik er niet op. Toen mijn therapeute dit voorstelde, vond ik het ook maar onzin. Ik weet heus wel wat ik wil zeggen hoor. Maar ik wist het helemaal niet. Elke keer zat ik weer stom voor mij uit te staren met een leeg, verdoofd hoofd. Ik wist niet meer wat ik hier deed, ik wist niet meer wat ik wilde vertellen. Gedurende de week begon ik een soort dagboekje bij te houden. Hierin schreef ik op waar ik die week tegenaan liep, wat ik graag wilde vertellen, waar ik advies voor wilde. Dit boekje nam ik mee naar mijn therapie. Zo lukte het mij wel om te beginnen, ik had iets om te vertellen.

2. Vertel dat je het lastig hebt

Dit is denk ik de beste tip die ik kan geven. Vertel dat je het lastig vindt om te praten, om iemand aan te kijken. Dat je het misschien wel wilt, maar niet weet hoe je moet beginnen. Ik kwam erachter dat het mij hielp als mensen begonnen met het stellen van wat vragen. Zo praatte ik mijzelf een soort van warm. Als ik eenmaal warm was, ging het wel. Ik vertelde dat ik het lastig vond en dat het mij misschien wel ging helpen om wat vragen te krijgen. Het is niet erg om je op deze manier kwetsbaar op te stellen, ik denk juist dat dit heel knap is. 

3. Onderzoek

Wat maakt dat je het zo lastig vindt? Ik leerde dat er bij mij veel meer schuilging achter dit masker dan ik in eerste instantie doorhad. Niet alleen was ik ontzettend onzeker, ik was bang voor oordelen. Oordelen die ik in mijn hoofd verzon. Ik was ervan overtuigd dat mijn therapeute zou denken dat ik gek geworden was. Wat best ironisch is, want hier erken ik denk ik wel het probleem, terwijl ik mijzelf tegelijkertijd ook niet serieus nam. Daarnaast kwam ik erachter dat ik - zodra ik het moeilijk heb - compleet blanco en verdoofd raak. Misschien is dit wel een manier van mijn lichaam om mij te beschermen. Ik denk dat het juist omdat ik het moeilijk had voor mij heel waardevol was om dit uit te zoeken. 

4. Neem iemand mee (of juist niet)

Misschien is het voor jou heel helpend om een persoon mee te nemen die je vertrouwt. Die weet wat er speelt. In mijn geval was het juist prettig om alleen te gaan. Het lukte mij niet om mijzelf echt te openen als bijvoorbeeld mijn moeder naast mij zat. Ik vond dit te spannend en ik was bang dat ik haar pijn zou doen. Dit is wel iets waar ik in therapie ook aan heb gewerkt, want waar komt deze angst dan vandaan? 

5. Helpende gedachtes

Mij hielp het om in datzelfde boekje wat helpende gedachtes op te schrijven. Waarom koos ik voor herstel? Wat leverde het mij op? Wat was er het belang van dat ik dit wel ging vertellen? De gedachte die mij het meest hielp, was het idee dat wat er ook gebeurde tijdens het gesprek, ik die avond toch wel in mijn eigen bedje kroop. Dat vond ik altijd zo'n veilig idee en hier werd ik vaak meteen wat rustiger van. Ook het idee dat anderen mij wilden helpen vond ik uiteindelijk een fijn en warm idee. Dat ze mij wel wilden helpen, maar dat de eerste stap toch echt bij mij lag. Ik moest mijn mond open gaan trekken...  

6. Wees niet te hard voor jezelf

Waarschijnlijk heb je het op dit moment best lastig. Vergeet niet dat de stappen die je al gezet hebt heel waardevol zijn. Probeer jezelf uit te dagen, maar vergeet jezelf hierin niet. Jij weet waarschijnlijk wat voor jou helpend is. Door toch over die drempel te stappen, ontdekte ik wat er allemaal mogelijk was. Hoeveel ik eigenlijk binnenhield. Eigenlijk is het best verdrietig dat ik hier al die tijd alleen mee zat. Ook jij mag dit ontdekken. Je mag die hulp ontvangen. 

Vind jij het ook lastig om te praten? Wat heeft jou geholpen hierin?  

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2020