Een groot deel van mijn eetstoornistijd schipperde ik tussen ‘Help, ik ben ziek en ik heb hulp nodig’ en ‘Er is niks aan de hand, laat me met rust’. Het kon heel goed zijn dat ik ’s ochtends het een dacht en ’s middags het ander. Nu ik erop terugkijk, denk ik dat er verschillende redenen zijn geweest waarom ik het zo moeilijk vond om mezelf serieus te nemen.

Vooral aan het begin van mijn eetstoornis nam ik alles niet zo serieus, omdat ik dacht dat het misschien wel vanzelf weer over zou gaan. Mijn ouders dachten dat ook en daardoor namen we allemaal het probleem niet zo serieus. Zo lang speelde het ook nog niet dus dan zou het makkelijk moeten zijn om er ook weer mee te moeten stoppen. Althans, dat dachten we. Dat was echter niet zo.

Toen de eetstoornis heftiger werd en mijn ouders vonden dat ik hulp moest hebben, bleef het voor mij lastig om het serieus te nemen. Ik was ontzettend bang dat mensen mij een aansteller zouden vinden. Ik weet niet precies waarom ik dat zo erg vond, maar ik was daar echt heel erg bang voor. Ik vergeleek mezelf daarom met andere meiden die een eetstoornis hadden en kwam altijd tot de conclusie dat het bij mij wel meeviel. In plaats van te kijken naar de dingen die bij mij heel slecht gingen, keek ik naar de dingen die bij mij nog goed gingen vergeleken met die andere meiden. Ik had geen ondergewicht, ging nog gewoon naar school, at soms nog normaal mee. Met andere woorden: zo erg was het allemaal niet.

Mijn ouders namen uiteindelijk mijn eetstoornis veel serieuzer dan dat ik deed. Zij hebben weleens huilend geroepen dat ik doodging als ik nog zo langer door zou gaan. Ze hebben weleens ’s avonds naar instanties gebeld, omdat ze zo radeloos waren. Elke keer weer als mijn ouders erachter kwamen dat ik had overgegeven of laxeerpillen had gebruikt, nam de paniek en angst bij hen toe.

Die paniek en angst heb ik zelf een lange tijd niet ervaren. Ik wist wel dat het niet zo goed was wat ik met mijn lichaam deed, maar ik had niet het idee dat ik er echt dood aan zou gaan. Andere mensen waren veel dunner, gaven veel vaker over of gebruikten meer laxeerpillen dan ik. Er zou mij dan ook niks gebeuren, want het kon altijd erger.

Ik vond het moeilijk om mezelf serieus te nemen, omdat ik voor mijn gevoel voor de eetstoornis gekozen had. Daarom kon ik geen echte eetstoornis hebben, want voor een eetstoornis kies je niet. Ik had ervoor gekozen om af te vallen en steeds minder te gaan eten. Ik had ervoor gekozen om te gaan compenseren. Dat deed je toch niet als je ziek was en een echte eetstoornis had?

Ik denk dat ik ook bang was om de eetstoornis los te laten. Voor mijn gevoel kon ik de eetstoornis pas loslaten als ik eerst een bepaald gewicht had bereikt. Dat sloeg nergens op, want uiteindelijk was ik er nooit echt klaar voor om de eetstoornis los te laten, maar dat maakte ik wel mezelf wijs. Daarvoor kon ik mezelf gewoon nog niet serieus nemen. Het was niet ernstig genoeg.

Het is niet zo dat ik vond dat het super goed met me ging. Op sommige momenten besefte ik heel goed dat het ronduit slecht met me ging. Op die momenten wilde ik niets liever dan hulp en steun, maar als puntje bij paaltje kwam, vond ik dat ik de hulp toch niet nodig had. Zó slecht ging het nou ook weer niet met me.

Doordat ik mezelf niet zo serieus nam, had de hulpverlening ook niet veel zin. Ik ging er wel heen en ik hoorde daar wel dingen aan, maar ik deed er niks mee. Ik lachte alles weg, maakte hulpverleners achter hun rug om belachelijk en ging met tegenzin naar therapie toe. Het rare is dat ik wel altijd zei dat therapie niet werkte en niks voor mij wat terwijl ik daar zelf een groot aandeel in had.

Alles weglachen en jezelf niet serieus nemen makkelijker dan je pijn onder ogen durven komen. Als je dat doet, ben je kwetsbaar en ervaar je moeilijke emoties. Het betekent ook dat je iets zal moeten veranderen. Dat is lastig, want wat gebeurt er als je die emoties toelaat? Hoe ga je daarmee om? Wie ben jij zonder eetstoornis?

Ik vind het altijd zo bijzonder dat bijna iedereen met een eetstoornis dit herkent. Wat is het toch dat we bijna allemaal de overtuiging hebben of hebben gehad dat het bij ons wel meeviel? We zijn zo goed in het waarschuwen van andere mensen. De problemen van andere mensen nemen we wel serieus en bij hen zien we wel altijd welke gevaren er in hun gedrag zitten. Wat maakt dat het zo lastig is om onze eigen problemen onder ogen te komen?

Mocht je je hierin herkennen, dan hoop ik dat deze blog misschien je ogen een klein beetje heeft laten openen. Je bent niet de enige die zo denkt, maar ook jouw probleem is erg genoeg. Ook jij verdient hulp. Die hulp heeft echter pas zin als jij jezelf serieus kan nemen. Als je dat niet doet, zal je je nooit beter gaan voelen. Uiteindelijk word je waarschijnlijk ook heel eenzaam, omdat niemand je écht kan helpen.

Besef dat je maar één leven hebt. Het is het echt niet waard om je ogen lang te sluiten voor de pijn die je ervaart, want vroeg of laat komt het eruit. Je verspilt je tijd door te denken dat je je aanstelt of dat je problemen niet erg genoeg zijn. Als je niet lekker in je vel zit, stel je je nooit aan. Zorg goed voor jezelf en sta toe dat anderen jou helpen. Je verdient het.

Fotografie: Daniel Riquelme