Hulp vragen bij boulimia nervosa

 

Herstellen van de eetstoornis boulimia vond ik ontzettend zwaar en moeilijk. Wat aan de ene kant een manier was om met lastige gevoelens om te gaan, zorgde aan de andere kant voor alleen maar meer lastige gevoelens en maakte mijn lichaam kapot. Daarnaast schaamde ik mij ontzettend voor mijn eetstoornis. Ik vond het lastig om er met anderen over te praten, terwijl ik die hulp en steun eigenlijk keihard nodig had. Ik moest hulp vragen bij boulimia nervosa, maar hoe? 

In deze blog deel ik meer over hoe het voor mij was om hulp te vragen bij mijn eetstoornis. Ik hoop hiermee te laten zien dat je niet alleen bent. Dat het echt ontzettend spannend kan zijn, maar dat dat je er niet van hoeft te weerhouden om de hulp te vragen die je zo nodig hebt en verdient. Misschien vind je naast herkenning en steun ook wel wat tips in deze blog die je verder vooruit kunnen helpen. Zorg goed voor jezelf; dat betekent ook dat je voor je mag laten zorgen.

Het (niet) onder controle hebben

Hulp zoeken betekende dat ik moest erkennen dat er een probleem was. Dat vond ik moeilijk, want hoewel mijn eetstoornis me echt kapot maakte, gaf het me ook een bepaalde houvast. De reden waarom iemand een eetstoornis ontwikkelt, kan voor iedereen anders zijn. Maar één ding geloof ik wel en dat is dat iedereen in de basis gelukkig wilt zijn. Ik voelde me niet gelukkig. Ik had het gevoel geen grip te hebben op het leven en hoopte dat in mijn eetstoornis te vinden. Niet dat ik daar zo bewust voor had gekozen, zo is het langzaam maar zeker in me gegroeid. Ik hoopte vurig controle te krijgen op mijn leven. Op hoe mijn lichaam eruit zag, of ik wel voldeed aan het plaatje. Maar ook over mijn emoties, die door eetbuien en compenseren even werden weggedrukt.

In eerste instantie erkende ik het probleem ook maar half. Ja, nee, dit was inderdaad niet de manier, maar ik zou daar zelf wel uitkomen. Oké, nog één eetbui dan en nog één keer compenseren, maar vanaf morgen gaat het echt anders. Oké, misschien af en toe een eetbui en compenseren. Zo erg kan dat toch niet zijn? Wat nou als ik gewoon een paar kilo afval? Dan heb ik mijn eetstoornis niet meer nodig. Dan zal het vast gewoon goed zijn. Zal ik gewoon goed zijn. Als ik gewoon wat beter werd. Als ik daar gewoon heel hard mijn best voor deed. Ik was strenger, strenger en nog eens strenger voor mezelf, maar beter werd het niet. Het ging eigenlijk alleen maar slechter. En hoe strenger ik werd, hoe slechter het ging.

Hulp zoeken voor boulimia; de schaamte voorbij

Hulp zoeken was eng, omdat ik me schaamde voor mijn eetstoornis. Het idee al, dat ik een ander moest vertellen over de eetbuien die ik had. Ze zouden wel denken: wat een vreetzak. Over het braken: wat een viezerik! Ik was zo ontzettend bang dat een ander me zwak en vies zou vinden. "Kan je je niet gewoon inhouden?" Maar zo gewoon is dat niet. De eetstoornis zei niks over hoe zwak of vies ik was, maar bovenal veel over hoe ziek ik was. Daar heb je hulp en verzorging bij nodig. Dat is juist goed. 

Maar hulp vragen vond ik ook lastig omdat ik bang was dat ze de eetstoornis van me af zouden nemen. Wat als ik niet meer ongemerkt eetbuien zou kunnen hebben? Of wat als ze op me zouden letten dat ik niet zou compenseren? Vooral dat laatste vond ik eng. Ik had zo weinig vertrouwen in wat ik at, dat ik heel erg bang was om dik te worden. Dat stukje (schijn)veiligheid dat het compenseren mij gaf, vond ik heel erg lastig om los te laten.Maar het was nodig. Het was nodig om het los te laten en andere manieren te vinden om om te gaan met lastige emoties, mijn lage zelfbeeld en fragiele zelfvertrouwen. Om me weer zekerder te voelen in mijn lichaam, maar ook in mijn kunnen, doen en laten.

Ik vertelde het als eerste aan mijn moeder, omdat ik haar het meest vertrouwde. Dat betekent niet dat ik het niet spannend vond, ik vond het doodeng. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik vertelde dat ik 'iets moest vertellen' en brak in tranen uit. M'n moeder begon van alles te raden en pas na een minuut of tien kreeg ik de woorden over mijn lippen. "Ik geef over." Na die drie woorden onhandig te hebben gezegd, lukte het me om verder te vertellen. M'n moeder reageerde heel begripvol en wilde me graag steunen. Ze zou me helpen een afspraak te maken met de huisarts en via die weg kwam ik terecht bij mijn behandeling.

Hoe vertel je het en waar zoek je hulp?

Dit is hoe ik het heb gedaan. Er zijn natuurlijk nog honderd andere manieren. Maar één ding wil ik je op het hart drukken: er is geen perfecte manier en dat hoeft ook niet. Het maakt niet uit welke woorden je precies gebruikt. Of je stottert of moet huilen. Of dat je gevoel uit zelfbescherming juist helemaal uit lijkt te blijven. Als je het maar zegt, daar gaat het om. Als praten niet lukt, kan je ook een brief schrijven om het iemand te vertellen. Hier kan je een aantal voorbeeldbrieven vinden die je een stukje op weg kunnen helpen. Je kan ook direct naar de huisarts stappen, maar ik denk zelf dat het wel fijn is als iemand in je omgeving er ook van op de hoogte is. Iemand bij wie je altijd terecht kan, ook tijdens een behandeling die je volgt.

Lees ook eens de blogs: 

  • Ik durf geen hulp te vragen

    In deze blog deel ik meer over mijn angst om hulp te vragen en benoem ik een aantal relativerende gedachtes die het misschien minder eng kunnen maken. Spannend of eng blijft het misschien altijd wel, maar dat mag ook. Dapper is immers niet degene die iets doet wat hij/zij niet eng vindt, maar juist iemand die iets doet wat hij/zij wél eng vindt. En dapper ben je, dat geloof ik echt. Je kan meer dan je durft. 

  • 5 vragen over hulp bij een eetstoornis

    Wanneer heb je hulp nodig? Waar moet je heen als ik hulp wil? Welke hulpvormen zijn er? Kan je hulp zoeken zonder dat je ouders het weten? En moet je je behandeling zelf betalen? Op deze vijf vragen geeft oud-redacteur Laura antwoord in deze blog.
  • Wanneer vertel je het?

    Maar wanneer vertel je het dan? Wat is het juiste moment om om hulp te vragen? Wanneer is het erg genoeg om die hulp te vragen? En wat vertel je dan? En wat niet? Daarover heb ik eerder deze uitgebreide blog geschreven.
  • Durf te vragen: help!

    Hulp komt in alle vormen en maten. Welke vorm en maat heb jij nodig? Iemand die oplossingsgericht is of liever even een luisterend oor? Iemand die je geruststelt met woorden of juist iemand die even stilzwijgend een liefdevolle knuffel geeft? Misschien is dit ook lastig om aan te voelen of van te voren te weten. Daphne schrijft erover in deze blog. 
  • Ik durf niet eerlijk te zijn in therapie

    Want hulp vragen houdt niet op na die eerste keer. Ook als iemand er al van weet, je de stap naar de huisarts hebt gezet of een behandeling bent gestart, kan je er tegenaan lopen dat je niet om hulp durft te vragen wanneer je dat nodig hebt. In deze blog schrijf ik meer over wat er achter die angst kan zitten en hoe je daarmee om kan gaan.

Hulp vragen bij verschillende eetstoornissen

In deze blog schrijf ik over mijn weg in het vragen van hulp bij de eetstoornis boulimia nervosa, die ik zelf had. Verschillende eetstoornissen kunnen veel van elkaar verschillen, maar ook overeenkomsten hebben. Misschien worstel jij met een andere eetstoornis, maar lees je toch dingen in deze blog waar je iets aan hebt. Alleen maar fijn en helemaal niet gek dus. Ik hoop dat het je kan inspireren en dat je daar ook gebruik van mag maken.

Wie of waar vraag jij om hulp?


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

S. - Zondag 10 januari 2021 05:56
Ik vind het moeilijk hulp te vragen. Mensen weten dat ik een e. s heb maar ze doen alsof het er niet is. Dan denk ik gauw dat ik mij vast aanstel of dat mijn klachten en problemen wel mee zullen vallen.
Toch zijn mijn klachten zo zwaar dat ik niet kan functioneren in mijn dagelijks leven.
Ik twijfel dan ook steeds of ik hulp nodig heb en begrijp niet goed waarom het allemaal zo moeilijk is.
C - Zondag 17 januari 2021 07:04
Thnks, herkenbaar en fijn eens iets over boulimia te lezen!
Hoop dat er vaker wat langskomt hierover.
Anorexia is erg, maar boulimia is ook een hel.
C - Zondag 17 januari 2021 07:08
Beste S,

Je schrijft dat mensen doen of het er niet is, maar als je zelf nooit iets zegt ' durven' mensen er vaak niet over te beginnen.
Probeer het eens zelf.
Je stelt je niet aan.
Ik herken het zo.
Al is het bij mij zo dat ik juist niet wil dat mensen erover beginnen.
Ik ontwijk daarom mensen zoveel mogelijk.
Maar...dat is geen oplossing!
Ook jij bent het waard hulp te krijgen.
Suc6!