Je hebt een eetstoornis of problemen met eten. Je worstelt met je zelfbeeld of omliggende problematiek. Je zou graag hulp willen, maar je merkt dat dit toch een grote stap voor je is. Is jouw probleem wel echt groot genoeg om om hulp te mogen vragen? Val je een ander niet lastig met jouw problemen? Wil je je wel zo kwetsbaar opstellen? Ergens weet je misschien wel dat het oké is, maar toch blijf je het gevoel houden dat het niet kan of mag. Lees dan deze blog eens.

Wat als een ander jou om hulp zou vragen?

Herkenbaar? Draait het dan eens om. Op het forum en in de chats op Proud2Bme benoem ik dit best vaak. Het is haast al een beetje cliché om te zeggen, maar ik zeg altijd maar dat het niet voor niets een cliché is: het werkt namelijk! Hoe zou je het vinden als een ander om hulp zou vragen? Aan jou of aan een professional? Zou je dan ook zo hard zijn naar de ander? Zou je dan ook zeggen dat de ander zich aanstelt? Zou je die ander dan ook een minder persoon vinden? Vaak zijn we veel strenger naar onszelf dan naar de ander, terwijl dat helemaal niet nodig is!

Het is fijn om iemand te kunnen helpen

Iets anders dat mij veel heeft geholpen om om hulp te vragen, is om te bedenken dat het voor een ander ook fijn is om jou te kunnen helpen. Zelf vond ik weinig zo frustrerend als zien dat iemand waar ik om geef het moeilijk heeft, maar dat ik niks voor diegene kan en mag doen. Uiteindelijk heb ik ook gemerkt dat het mensen enorm kan verbinden als ze iets voor elkaar kunnen betekenen, dat is in mijn ogen echt de kracht van kwetsbaarheid. Dit wordt ook mooi omschreven in de blog '10 voordelen van kwetsbaar zijn'. Echt een aanrader om te lezen. Een ander kan het zelfs zien als een compliment, wanneer jij diegene om advies vraagt!

Een ander kan er objectiever naar kijken

Toch kan je het gevoel blijven houden dat je een ander opzadelt met jouw probleem. Ik heb wel gemerkt dat een ander er vaak een stuk objectiever naar kan kijken. Jij zit er middenin en voelt wat je voelt. Een ander kan met jou meeleven, maar je kan niet jouw gevoelens doorgeven aan de ander. Voor de ander hoeft het niet zo zwaar te wegen als dat het voor jou doet, zonder dat dat afdoet aan het medeleven dat iemand voor je voelt. En dat kan best een opluchting zijn om te weten. Ook kan een ander soms een andere invalshoek hebben of helpen relativeren, juist omdat iemand er objectiever naar kan kijken. Ik kon soms best verbaasd zijn over de nuchterheid van een ander wanneer iets voor mij heel zwaar voelde. Zonder mijn eigen gevoel te hoeven ontkennen of raar te hoeven vinden - want dat kwam ook ergens vandaan - kon dat het ook wel in perspectief zetten.

Wat kan een ander voor jou doen?

Iets anders dat me hielp me minder bezwaard te voelen, was om alvast aan te geven wat een ander wel of niet voor mij kon doen. Daarmee 'dump' je je problemen niet bij de ander, maar kan je ook wat richting geven voor de ander om ermee om te gaan. Heb je bijvoorbeeld een specifieke vraag waar je erg mee zit? Zoals of jouw dikke gevoel wel klopt? Of hoe een ander het eigenlijk aanpakt als hij of zij tegen iets aanloopt? Misschien kan de ander jou wel met iets praktisch helpen, zoals samen eten of samen een spelletje spelen om afleiding te bieden. Of misschien wil je gewoon even je verhaal kwijt of wil je juist aangeven wat de ander niet voor je hoeft te doen, omdat het niet helpt. Zo kan je je hulpvraag wat concreter maken!

Professionele hulp is ervoor gemaakt

Niet om hulp durven vragen bij je hulpverlener omdat je bang bent dat je hem of haar teleurstelt of dat je teveel van ze vraagt. Ik herken het wel. Ik zag er altijd als een berg tegenop als ik weer eens moest vertellen dat mijn doelen die week niet gelukt waren. Ik loog ook vaak over het aantal eetbuien dat ik had gehad, omdat ik me ervoor schaamde. Hoe durfde ik mijn doelen niet te halen, terwijl zij me allemaal probeerden te helpen?! Toch sneed ik daar voornamelijk mijzelf mee in vingers. Eetstoornisherstel gaat bij niemand met een rechte lijn omhoog en kan maanden of jaren duren. Dat weet een hulpverlener ook wel. En misschien worden hulpverleners soms streng, maar weet dan dat ze tegen de eetstoornis en niet tegen jou zijn. Of dat ze proberen je te confronteren en daarmee te motiveren. Het is altijd bedoeld jou te helpen.

Zie het als je laten adviseren

Heb je nog geen hulp en wil je de stap zetten om naar de huisarts te gaan, maar durf je dat nog niet? Heb je afspraken bij een diëtist, maar durf je niet te zeggen dat die eetlijst voor jou niet haalbaar voelt? Ga je naar therapie, maar weet je niet zeker of je herstel wel aandurft? Mijn tip: zie het als jezelf laten adviseren. Spreek je twijfels en knelpunten uit en bespreek ze. Laat je hulpverleners ook hun vertellen hoe zij erin staan en durf dit eerlijk af te wegen en te bespreken. Het is niet verboden om een eetstoornis te hebben, maar je zet ook niet voor niks de stap richting hulpverlening. Wat zijn jouw doelen? Wat is nodig om dat te behalen? Wat voelt haalbaar? Wat is nodig? Wat is spannend? Je mag het allemaal bespreken.

Wat helpt jou om hulp te vragen?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.