De wekker gaat om zeven uur. Vandaag is de grote dag. Alleen… ik voel mij niet bijzonder… Ik denk zelfs: vanavond is het gelukkig eindelijk allemaal achter de rug. Ben ik ervan af. Hoef ik hier allemaal geen tijd en energie meer in te steken. Kan ik door met mijn leven. Moet dit echt de mooiste dag van mijn leven worden? 

Nee, mijn huwelijksdag begon niet met de meest positieve gedachten. Maar goed, aangezien er in de weken voorafgaand aan de grote dag heel wat gebeurd was, kon ik het mezelf ook niet kwalijk nemen. Het regelen van een huwelijksdag had ik toch wat onderschat. En, zoals ik in een eerdere blog al schreef, maakte ik mij druk over mijn uiterlijk.

bron foto

Maar goed, toen ik die blog schreef wist ik niet dat ik in de weken voorafgaand aan mijn bruiloft voornamelijk met iets heel anders bezig zou zijn. Een maand voor mijn huwelijk kreeg mijn oma namelijk een hersenbloeding. Ze kwam in het ziekenhuis terecht, maar was gelukkig wel aanspreekbaar en meestal wist ze ook wie er op bezoek waren en wat er met haar gebeurde. Weken heb ik tussen hoop en vrees geleefd; zou ze nou wel of niet bij mijn huwelijk kunnen zijn? Soms leek ze op te krabbelen en dan ging het opeens toch weer slechter.

En toen kwam het bericht dat het niet meer ging. Mijn oma had veel pijn en dat ging maar niet over. De artsen hadden al van alles geprobeerd om haar herstel te bevorderen. Maar lichaam en geest wilden niet meer.

Tja, ze was bijna negentig jaar. Maar ze stond nog vol in het leven en was nog behoorlijk fit. Tot die hersenbloeding dan. Hoe ik mij voelde toen ik hoorde dat ze het niet ging redden? Er barstte een bom aan emoties. Ik heb gehuild totdat heel mijn hele lijf pijn deed. Waarom?! Waarom NU?! Mijn oma wilde zo graag bij mijn huwelijk zijn en ik had het haar ook zo gegund. En ik probeerde te genieten van de dagen voorafgaand aan mijn bruiloft. Maar dat werd zo ook wel moeilijk.

Helende emoties en steun

Gelukkig was mijn oma nog wel aanspreekbaar en kon ik goed afscheid van haar nemen. Ik heb ook veel steun gehad van mijn verloofde. Toch is het onwerkelijk; een uitvaart en bruiloft in één week. Als je het mij op voorhand gevraagd had, had ik geantwoord dat ik dat nooit aan zou kunnen. Dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan. Maar dat is mij toch gelukt. En ik kijk zelfs met een goed gevoel terug op de uitvaart én mijn bruiloft.

Het geheim? Emoties er laten zijn. Ik heb veel gehuild en ik ben ook een hele dag stikchagrijnig geweest. Ik was boos op het heelal. Dat dit nu mij weer moest overkomen! Natuurlijk was ik de dagen voor mijn huwelijk liever blij geweest, maar dat zat er nu niet in. En dat accepteerde ik. Wat een hele verandering is met vroeger, toen ik nog een eetstoornis had. Toen was ik waarschijnlijk gevlucht in destructief gedrag. In emoties onderdrukken en niet voelen. 

Maar inmiddels weet ik dat dat niet helpt, want uiteindelijk komen emoties er altijd uit. Dan maar liever meteen, zodat ik er vanaf ben. En dan maar liever op een gezonde, natuurlijke en helpende manier. De helende manier.

Ook dacht ik: gelukkig heb ik nu geen eetstoornis meer. Want als ik nu ook nog continu bezig zou moeten zijn met eten, bewegen en gewicht dan zou ik helemaal gek worden. Dan zou er helemaal geen tijd en energie meer overblijven om voor mezelf te zorgen, of enigszins te genieten. Dat ik er nu zo over denk, is voor mij een teken dat ik hersteld ben.

Tegelijkertijd begrijp ik dat als je nu midden in een eetstoornis zit, het niet (altijd) lukt om zo te denken. Dat bij heftige, emotionele gebeurtenissen de eetstoornis juist meer trekt en erin vluchten veilig en vertrouwd voelt. Toch hoop ik dat je, stapje voor stapje, de eetstoornis achter je kunt laten. Of op zijn minst kunt afzwakken. En dat hoef je niet alleen te doen.

Ik heb mijn verdriet ook niet alleen verwerkt. Zoals ik al schreef had ik veel steun aan mijn verloofde. En het hielp ook om via whatsapp even mijn hart te kunnen luchten bij vrienden. Misschien helpt jou dat ook in je strijd tegen je eetstoornis. En weet dat je ook altijd welkom bent in de chats en op het forum van Proud2Bme.

Leven als een sprookje

Tijdens de uitvaart van mijn oma heb ik een persoonlijk woordje gedaan. Ja, voor de volle zaal met mensen. En ja, het ging goed. Duidelijk en zonder stotteren of huilbuilen. Daar was mijn familie positief door verrast, maar ik niet. Ik wilde dit namelijk heel graag voor mijn oma doen en wist ook gewoon dat ik dit kon. Ik had mij goed voorbereid. Thuis geoefend. De tranen er alvast uit gejankt. En op het moment suprême stond mijn verloofde, zoals afgesproken, steunend naast mij. Dat hielp ook.

Drie dagen later gaf ik hem mijn ja-woord. Stralend, lachend en in het bijzijn van onze familie en vrienden. Ook de familieleden die, net als ik, in de weken daarvoor door een rollercoaster van emoties zijn gegaan. Het leven kan zo raar lopen. Zit vol met pieken en dalen. Maar gelukkig konden we de week afsluiten met een lach.

Ook hier zie ik gelijkenis met eetstoornisherstel. Dat gaat ook met pieken en dalen en vaak niet zoals je van tevoren had verwacht. En ook na herstel is het leven niet alleen maar leuk. Nee, het leven is net een sprookje.

Deze vergelijking vraagt om wat toelichting. Als mensen zeggen "het leven is geen sprookje", dan denken ze alleen maar aan de happily ever afters en vergeten ze voor het gemak even dat sprookjes ook vol zitten met boze wolven, gemene heksen en gevaarlijke monsters. Plus ook heel wat weeskinderen en stiefmoeders, waaruit je kunt opmaken dat het voor families ook niet allemaal rozengeur en maneschijn is. En ja, een sprookje loopt altijd goed af voor de hoofdpersonages, maar lang niet altijd voor de andere personages. Voordat de prinses gered wordt door haar droomprins, zijn er meestal al heel wat dappere krijgers gesneuveld. En die hoofdpersonages hebben trouwens ook vaak veel leed gehad voordat ze bij die happily ever after waren. Kortom: sprookjes zijn ook niet alleen maar leuk. Net zoals het leven.

Niet zwart-wit, maar in balans

Toen ik nog een eetstoornis had, zag ik de wereld heel zwart-wit. Ik voelde mij óf rot óf blij. Allebei tegelijk kon en mocht niet. Inmiddels zie ik het anders. Er gebeurt zoveel in het leven, elke dag opnieuw. Nare dingen en leuke dingen. Zoals afscheid nemen en nieuwe mensen (schoonfamilie) ontmoeten. Condoleren en feliciteren. En dit alles kan en mag dus wél naast elkaar bestaan. Sterker nog: het is maar goed dat ze naast elkaar bestaan. Want dan houden ze ons in balans.

Toen ik de avond na mijn huwelijk naast mijn kersverse man in bed kroop, was ik moe maar helemaal voldaan. Het was een prachtige dag geweest. Mooi weer, veel lachen en volop genieten. En ik had ook alleen maar positieve reacties gehad op mijn uiterlijk. Het was gegaan zoals we graag hadden gewild. Al die moeite was dus zeker niet voor niets geweest en nee; het overlijden van mijn oma heeft het ook niet verpest. Ik miste haar en tegelijkertijd voelde ik dat ze erbij was. Dat ze samen met mijn opa meekeek vanaf een wolkje.

De hele dag voelde als een sprookje. En ja, het was dus echt zeker een van de mooiste dagen van mijn leven.

PS: Ik vind het nogal eens lastig om emoties echt te voelen en te uiten. Wat mij dan helpt is muziek luisteren. Onderstaand nummer van Guus Meeuwis heeft mij hiermee geholpen en ook steun gegeven. Misschien helpt het nummer jullie ook. Zeker als je 'ja' wilt zeggen tegen herstel.

♥