Ik sta in het pashokje. Beetje nerveus, maar niet overdreven zenuwachtig. Ik twijfel. Durf ik in de spiegel te kijken? Ja. Ik kijk. En… Ik vind mezelf er prima uitzien. Niet te dik of te dun. Gewoon goed. Gewoon zoals ik ben. Er valt een rust over mij heen. Waarom heb ik mij hier zo druk over gemaakt? Waarom heb ik dit bezoek zo lang uitgesteld? Het is goed zo. Laat die trouwjurken maar komen!

Ja, toen ik paar maanden geleden mijn trouwjurk ging uitzoeken, stond ik zelfverzekerd in het pashokje. En eerlijk gezegd had ik dat niet verwacht. Ik had het winkelbezoek zelfs al twee keer uitgesteld. Steeds vroeg ik mijn moeder, zus en vriendinnen wanneer ze tijd hadden, maar ik prikte maar geen datum. Ik maakte steeds geen afspraak bij de bruidszaak. Waarom niet?

bron foto

Omdat ik vond dat ik eerst aan bepaalde eisen moest voldoen, voordat ik een trouwjurk mocht aantrekken. En één speciale eis in het bijzonder: mijn gewicht. Ik ben gelukkig al jaren hersteld van mijn eetstoornis, maar als ik erg geconfronteerd wordt mijn uiterlijk, vind ik dat toch nog vaak lastig. Ben ik kritisch op mezelf en verlang ik soms terug naar mijn vroegere-uiterlijk. Ook al weet ik dat ik toen geen gezond gewicht had en mij niet goed voelde. 

In een kledingwinkel kan de druk van 'het perfecte plaatje' zich toch weer ineens aan mij opdringen. Vervelend, want ik word er chagrijnig van. Het gevoel niet goed genoeg te zijn en mezelf en anderen teleur te stellen, is ronduit naar. Gelukkig kan ik er tegenwoordig wel steeds beter mee omgaan. De gedachtes en gevoelens er laten zijn, zonder ernaar te handelen. Mij niet terugtrekken in destructief gedrag, maar mij focussen op het positieve, het gezonde en datgene waar ik mij goed bij voel.

Een bruiloft en uiterlijk

Maar dit ook doen wanneer ik voorbereidingen tref voor mijn bruiloft, is toch echt wel een extra uitdaging. Over een halfjaartje ga ik trouwen met mijn grote liefde. Superleuk natuurlijk, maar eerlijk gezegd ook stressvol. Er moet veel voor geregeld worden en ik maak mij druk over mijn uiterlijk.

Ik wil er natuurlijk mooi uitzien op mijn bruiloft. Ik wil een goede indruk maken op mijn partner en alle gasten. Ik wil stralen op de bruidsfoto’s, die zeker vereeuwigd worden in fotoboeken, wanddecoraties, social-mediaposts en noem maar op. Maar, als ik eerlijk ben: ik wil op mijn bruiloft vooral geen vervelende opmerkingen krijgen over mijn uiterlijk.

Niets lijkt mij meer sfeerverpestend dan dat iemand zegt dat ik er 'niet uitzie'. Dat ik niet verzorgd genoeg of mooi genoeg ben. Dat mijn jurk niet staat, mijn kapsel is mislukt of dat ik toch echt beter een ander montuur had opgezet. En de ergste: dat ik niet het figuur heb voor een bruid.

Alleen al bij het typen van die laatste zin word ik chagrijnig. Eerst dacht ik dat dat kwam omdat de uitspraak een angst van mij verwezenlijkt, namelijk: het teleurstellen van anderen. Zij verwachten een mooie bruid en als ik niet het juiste figuur heb, zijn ze teleurgesteld en verpest ik de dag. Inmiddels besef ik echter dat mijn frustratie niet (alleen) veroorzaakt wordt door deze gedachte. Nee, het wordt vooral opgewekt door iets heel anders.

Namelijk: het idee dat anderen bepalen/eisen hoe ik eruit moet zien op mijn bruiloft. Dat maakt mij kwaad. Hoezo gaan zij daarover? Het is toch de dag van de bruidegom en mij? Hoezo moeten anderen hun ongevraagde, ongezouten, kwetsende mening erover geven? Hoezo moeten zij de sfeer verpesten?

Nu weet ik wel dat het gevoel van 'een verpeste sfeer' uit mezelf komt. Dat wordt veroorzaakt door hoe ik uitspraken interpreteer en welk belang ik eraan hecht. Ik kan een negatieve uitspraak ook naast mij neerleggen. Al kan dat verdomde lastig zijn - daarom is het maar beter als iedereen positief is.

Mijn tegengif

Maar het is de vraag of dat iedereen lukt. Het is ook iets waar ik geen invloed op heb. Mensen doen vervelende uitspraken, soms zonder zelf door te hebben hoe naar die overkomen op anderen. Balen, maar ja, we moeten er toch mee dealen. Daarom heb ik voor mezelf een soort 'tegengif' bedacht. Een gedachtegang die tegen negatieve oordelen van mezelf en anderen ingaat. Misschien heb jij er ook iets aan, als je je voorbereidt op een bruiloft, gala, kerstdiner, diploma-uitreiking, jubileum of andere speciale gelegenheid. Het gaat zo:

Dit is mijn dag, dus ik bepaal hoe ik eruitzie. Ik wil comfort en niet op een houtje bijten. Ik hoef mij niet te laten leiden door de mening van anderen en de commercie. Want laten we eerlijk zijn; er zijn vooral veel mensen die willen verdienen aan mijn uiterlijk (en mijn eventuele onzekerheid hierover). Ik word doodgegooid met reclame voor spraytans, zonnebankkuren, ontharing, tandenbleken, manicure, pedicure, hairstyling, make-up en afslankprogramma’s. Als mijn verloofde een mooi pak draagt en zijn haar netjes laat knippen, is het goed. Maar ik moet naar beautysalons en mijn hele lijf onder handen nemen. Wat een onzin!

Ik bepaal zelf wat ik wil en hoeveel tijd, geld en energie ik steek in mijn uiterlijk. Niemand kan in mijn agenda of portemonnee kijken, dus hun oordeel hierover is ook niet relevant. En als er dan toch mensen zijn die het niet kunnen laten om hun negatieve mening te laten horen (en die mogelijk ook nog eens de komende jaren regelmatig bij bijeenkomsten opnieuw op te brengen), dan zegt dat vooral heel veel over hen en heel weinig over mij. Helemaal aangezien ik amper eisen stel aan de gasten en andere betrokkenen. Er is wel een dresscode, maar niemand hoeft van mij een driedelig pak of een chique jurk aan te trekken. Ook maakt het mij niet uit welke kleur hun outfit heeft en hoe hun haar zit. Voor hen leg ik de lat laag. Hoezo hebben zij dan het recht om voor mij de lat hoog te leggen?

Vervang mijn persoonlijke anekdotes door die van jezelf en ik hoop dat het tegengif jullie helpt tegen negatieve gedachten en uitspraken. Mij helpt het in elk geval. Twijfels en frustraties zijn niet zomaar als sneeuw voor de zon verdwenen, maar mezelf herinneren aan bovenstaande helpt mij wel om te relativeren.

Nu weet ik dat als je midden in een eetstoornis zit, het omgaan met uitspraken en oordelen over je uiterlijk erg lastig kan zijn. Ik vond het ook lang heel lastig. Veroordeel jezelf dan ook niet als het je niet (of niet meteen) lukt om te relativeren en je niets aan te trekken van de mening van anderen. Gun jezelf tijd voor herstel en vraag hulp. Als ik merk dat ik onzeker word, dan vraag ik bijvoorbeeld aan mijn verloofde wat hij ervan vindt. Hij vindt mij prima zoals ik ben en hij vindt dat ik echt niet hoef mee te doen aan al die cosmetica-poespas en dergelijke. Dat helpt mij. Zijn uitspraken versterken mijn authentieke kant, waardoor ik mijn twijfels gemakkelijker de kop in kan drukken.

Meer dan een droomjurk

Terug naar dat pashokje een paar maanden geleden. Ik had mij er van tevoren zo druk om gemaakt. Was bang dat ik mezelf lelijk zou vinden en daarom ook geen een jurk mooi zou vinden staan. Maar die zorgen bleken onterecht. De sfeer was goed en ik voelde mij zelfverzekerd. Ik had niet het gewicht dat ik aanvankelijk had bedacht/gehoopt/gewenst, maar dat maakte dus niet uit. Het was een eyeopener. Gewicht is geen graadmeter meer voor mijn geluk. 

Die middag heb ik meerdere trouwjurken gepast, maar er was er een die er uitsprong. Waarvan alle aanwezigen zeiden dat ik erin straalde. En dat klopt. Maar dat kwam niet alleen door de jurk. Dat kwam ook omdat ik eindelijk oprecht voelde: ik kan en mag trouw blijven aan mezelf.