Je voelt je naar, rot en verdrietig, maar je mag het niet voelen. Je zegt tegen jezelf: 'Even niet zo aanstellen.' Je vindt dat je maar gewoon even normaal moet doen. Die gevoelens van je, mogen er niet zijn. Ze moeten weg. Je wilt ze niet voelen. Je bent streng voor jezelf, zo ongelofelijk streng. Die emoties die je voelt, hoe heftig ze ook zijn, je beoordeelt ze, keer op keer. Je bestempelt ze als 'onnodig' en je ziet jezelf als een aansteller, een dramaqueen. Zonder die gevoelens zou alles beter zijn, maar hoe harder je ze weg wenst, hoe sterker ze lijken te worden.

Het wegcijferen van je gevoelens. Zelf ben ik daar een tijd lang een expert in geweest. Ik wilde niet luisteren naar verdriet of pijn. Ik wilde al helemaal geen aandacht geven aan wat ik allemaal voelde en beleefde van binnen. Zelfs fysieke ongemakken zette ik gemakkelijk aan de kant. Soms leek het wel alsof ik het gewoonweg niet zo belangrijk vond wat ik allemaal dacht en voelde. Op andere momenten werd ik overweldigd door juist die dingen die ik probeerde weg te stoppen.

"Waarom kon ik soms zo moeilijk doen om het minste of geringste? Waarom werd ik zo gestrest van die opdracht voor mijn studie? Waarom kon ik soms dagen later nog denken over iets dat ik eerder die week had gezegd? Het zou zo veel makkelijker zijn als dit er allemaal niet was. Het leven zou veel eenvoudiger zijn als ik niet zo gevoelig was en me niet zo druk zou maken." Ik vond dat het probleem hem zat in dat voelen. Dat moest weg en als ik daar niet meer door belemmerd zou worden zou alles beter zijn.

Soms voelde ik dingen die ik niet gelijk aan iets kon herleiden. Ik voelde me rot, zonder een echt aanwijsbare oorzaak. Dat kan gebeuren natuurlijk en dat is helemaal niet erg, maar toen ik een eetstoornis had vond ik dit wél heel vervelend. Zonder aanleiding vond ik het moeilijk om te accepteren dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik vond daarmee ook dat mijn gevoel er eigenlijk niet mocht zijn en maakte het 'ongeldig'. Het had geen oorzaak, dus was het vast ook niet belangrijk.

Als je gevoelens rationeel gaat benaderen is het heel makkelijk om te zeggen dat bepaalde gevoelens of gedachtes soms niet helemaal kloppen. Bijvoorbeeld stress, de angst voor spinnen of sociale angsten, om maar wat te noemen. Vaak is het helemaal niet nodig om zo heftig te reageren op iets omdat er feitelijk geen écht gevaar is. Dat klopt, maar toch denk ik dat deze benadering niet helemaal eerlijk is en in sommige gevallen ook niet prettig. Het gevaar is namelijk dat je jouw gevoel gaat bagatelliseren en bekritiseren, maar daar gaat het natuurlijk niet vanzelfsprekend mee weg.

Natuurlijk kan een rationele benadering van je gevoelens ook heel helpend zijn. Het kan je echt 'down to earth' brengen en je vaste grond onder de voeten bezorgen. Het kan helpen om dingen in perspectief te zien en het overzicht over je gevoel terug te winnen. Zelf vind ik dit vaak ontzettend fijn. Toch heeft deze manier van denken ook een keerzijde waarvoor ik je graag wil waarschuwen: Rationeel naar je gevoelens kijken zou namelijk nooit tot de conclusie moeten leiden dat je gevoelens er niet toe doen. Ze zijn er, je hebt ze, je wil ze wellicht niet voelen, maar ze gaan niet weg door ze aan de kant te schuiven.

Het is niet erg om te voelen. Het is niet erg om te huilen of om boos te zijn. Zelfs niet als er eigenlijk geen reden voor is of je diep van binnen weet dat je gevoel misschien niet helemaal klopt of zelfs irrationeel is. Je gevoel is er en verdwijnt niet zomaar door het weg te zetten als 'ongeldig' of 'minderwaardig'. Je gevoel doet er wel degelijk toe en je gevoel is echt. Waarom zou je het dan niet serieus nemen of er niet naar willen luisteren?

Ik denk dat je het beste kunt erkennen dat je bepaalde emoties hebt en kunt accepteren dat je ze voelt. Vervolgens kan je gaan kijken naar waar ze vandaan komen en of het ook nodig is om ernaar te handelen. Je mag voor jezelf bepalen of een gevoel je gaat helpen of niet en of je er iets mee wilt doen. Het mag! Het mag er zijn. Kijk jezelf er niet op aan als je bepaalde dingen ervaart of voelt. Vaak heb je namelijk helemaal geen invloed op emoties die in je opkomen. Waar je wel controle over hebt is over hoe je met je gevoelens omgaat. De sleutel is: Reflecteren, maar niet bekritiseren.

Ik voel veel, altijd, zo veel tegelijk, maar dat maakt me geen slechter mens.

 ♥ Hoe belangrijk zijn jouw gevoelens?