Mijn vader is alcoholverslaafd
Het begon lang geleden. Ik kan me eigenlijk niet anders herinneren dan dat mijn vader elke avond op de bank in slaap viel. Ik was een kind, ik dacht: papa is moe. En ik dacht: alle papa’s vallen ’s avonds op de bank in slaap. Tot ik op een dag onder tafel een schop kreeg van mijn broer toen ik tegen de oppas zei dat papa elke avond sliep. Dat was het moment dat ik besefte dat het misschien niet normaal was, maar ik leerde ook direct dat ik hierover niet mocht praten. Het duurde nog een aantal jaar voor ik het slapen koppelde aan de liters wijn die mijn vader elke avond achterover sloeg.
Naarmate ik ouder werd, leerde ik dat niet alleen mijn vader verslaafd was aan alcohol, maar ons hele gezin. De drank was een roze olifant in huis. Terwijl mijn vader in coma op de bank lag, zaten wij met zijn vieren om hem heen te doen alsof we het niet zagen. Mijn vader had altijd de afstandsbediening van de tv, want dronken en slaperig of niet, hij bepaalde wat we ‘keken’.
We werden nog ouder.
Mijn broers werden zelfstandiger en zaten meer bovenop hun kamer, waren weg met vrienden en gingen later uit huis. Op mijn veertiende begon ik thuis te mijden. Ik had belachelijk veel buitenschoolse activiteiten en ik verdronk mezelf in het werk zodat ik zo min mogelijk tijd bij mijn vader hoefde door te brengen. Ik durfde geen vriendinnen mee naar huis te nemen, want niemand mocht weten dat mijn vader dronk. Als er ’s avonds iemand aan de deur kwam, deed ik open en hield diegene zo lang mogelijk in de hal. Mijn moeder probeerde intussen mijn vader wakker te maken en naar boven te sturen. Pas als hij de trap op was, liet ik de mensen binnen. Het was een rollenspel wat we keer op keer herhaalden, zonder overleg. Want niemand mocht het weten.
Ik hield mijn mond. Ik schaamde me voor hem. Ik heb zo gehoopt dat iemand iets door zou krijgen. Niemand wist hoe het thuis ging. Inmiddels maakt dat me ontzettend boos: waarom greep niemand in? Het kan niet zo zijn dat niemand wist wat er gebeurde. Ik weet zeker dat mensen dingen gezien hebben – maar het is me nooit gevraagd. Ik wilde zo graag dat iemand zou zien hoeveel pijn dit deed, want dat deed het, maar niemand heeft het aangekaart.
Ik ging de schuld bij mezelf leggen. Ik heb mijn vader gesmeekt of hij wilde stoppen. Ik heb hem brieven geschreven. Ik heb wijn weggegooid, dingen bij zijn wijn gedaan, gemeen tegen hem gedaan als hij dronken was en hem genegeerd als hij nuchter was. Ook mijn ene broer kwam in opstand en heeft letterlijk met glazen gegooid in huis. En ik dacht alleen maar: zelfs voor mij stopt hij niet met drinken. Ik was niet goed genoeg.
Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vader. Dat maakt het zo vreselijk ingewikkeld. Want ik voel liefde voor iemand die ik niet kan zien, iemand die zo ver verscholen zit onder verslaving en coping dat er alleen een walgelijk omhulsel over lijkt te zijn. Ik walg van mijn dronken vader. En dat doet pijn.
Ik was achttien toen ik voor het eerst uitsprak dat mijn vader ‘af en toe iets te veel dronk’. In werkelijkheid dronk hij in een paar uur tijd met gemak twee flessen wijn leeg, en het was niet uitzonderlijk als dat gebeurde. Voor mijn achttiende verjaardag heb ik aan mijn vader gevraagd of hij één avond niet wilde drinken. Hij kon het niet.
Het gevecht is eenzaam geweest en het disfunctioneren van ons hele gezin – want ja, ook mijn moeder heeft hier een aandeel in gehad – heeft geleid tot ernstige psychische problemen bij mij en mijn broers. Ik was de eerste die hulp zocht en degene die de boel in beweging bracht, maar daar waren blijkbaar wel anorexia, depressie en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis voor nodig. De verslaving van mijn vader was niet de enige oorzaak, maar wel een heel belangrijke.
Na ruim zes jaar therapie heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik met de juiste verwerking bezig ben. Het is heel heftig om na zo’n lange tijd echt te voelen wat ik sinds mijn kindertijd heb onderdrukt. Ik ben boos, in de steek gelaten en ik heb peilloos verdriet. Ik heb geen echte vader. Meerdere mensen hebben dit een rouwproces genoemd, want waarschijnlijk ga ik ook nooit een echte vader krijgen en ik zal dit idee los moeten laten. Ik ben jaloers op vriendinnen die wel een emotionele band met hun ouders hebben omdat ik die veiligheid altijd heb gemist.
Ik heb altijd gedacht dat ik me aanstelde. Het was maar een beetje wijn. Anderen maakten zoveel erger mee. Maar een therapeut zei laatst tegen mij: “Stop met het leven van zijn leven en kies voor jezelf.” Dat wil ik nu doen en daarom schrijf ik dit blog. Mijn thuissituatie was niet normaal. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit mee heeft gemaakt en dit is een handreiking naar iedereen die stukjes herkent: je bent niet alleen. Je mag voor jezelf kiezen. En het belangrijkste:
Het was niet jouw schuld.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Dat is zo'n 5 jaar geleden nu. Mijn moeder is nog steeds verslaafd, omdat ze niet erkent dat ze een probleem heeft. ''Valt allemaal wel mee'' zegt ze dan. Ze is meerdere keren met mij mee geweest naar therapie, om het over haar verslaving te hebben, maar zolang zij niet erkent dat ze verslaafd is komen we geen stap verder.
Ik ben tijden niet naar haar toe geweest, heb brieven geschreven, gehuild en gesmeekt, om maar te laten blijken dat ze hulp moet zoeken voor haar verslaving en dat ik me ontzettend zorgen maak om haar, maar niks kan haar overhalen. Zelfs haar eigen dochters en haar vriend niet.
Het is inderdaad zo pijnlijk en ingewikkeld. Je voelt liefde, maar je hebt een afkeer tegen die verslaving.
Die schuldgevoelens zijn ook zo herkenbaar, maar die zijn niet terecht. Er is geen schuld in zo'n verhaal. Doet mij ook goed om te weten dat ik niet de enige ben in zo'n situatie, en ik geloof dat er nog veel meer zullen zijn die zich herkennen in dit blog.
Liefs!
Probeer te delen. Het mag. Echt. Is er een vertrouwenspersoon, vriendin, docent, huisarts of hulpverlener met wie je een eerste stap kan zetten? Het lucht echt op, uiteindelijk.
Sterkte!
Heel mooi geschreven...❤️
petje af voor jou dat je dit zo open durft te zeggen xxx
knuffel
Onwijs dapper dat je jouw verhaal hier durft te delen en kan het alleen maar eens met je zijn... erover praten helpt... sharing is caring♥
De schaamte, dat je gezin niet functioneert en een broer en zussen die het huis mijden hebben bij mij mede geleid tot mijn geïsoleerde leven. Ik durfde het er met niemand over te hebben en thuis kwam ik nauwelijks van mijn kamer af..
Wat onwijs dapper dat je dit verhaal hebt gedeeld, en zo mooi en pakkend geschreven ook. Knuffel♥
Liefs ❤️
In feite kende ik mijn vader niet goed,er was een grore kloof tusssen hem en mijn moeder en mij.Maar als het goed was,was hij de liefste vader die je hebben kon en een heel mooi mens.
Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben met mijn moeder naar Nederland verhuisd .Ik heb mijn vader daaarna maar een paar keer gezien tijdens vakanties.Hij is inmiddels lang geleden overleden.Ik heb het altijd gevoeld alsof ik hem in de steek liet.
Ze hebben mij ook verteld dat ik mijn eigen leven moest leven en het loslaten,dat probeerde ik wel,maar het heeft toch heel veel invloed gehad op mijn hele functioneren en het doet mij nog heel veel pijn dat hij zo ziek was en geen hulp kreeg of zocht.
Ik lijk heel veel op mijn vader,ik heb hetzelfde gevoel dat ik niet goed genoeg ben,dat ik nergens toe deug, dezelfde onzekerheden ,dezelfde liefde voor de natuur en dieren ,vrijheid en dezelfde gevoeligheid en gaven.
Ik mis mijn vader en ik wou dat alles anders was gegaan.
Bij nu had ik maar bij hem weg gegaan , hebt het wel eens overwogen het gekke is dat je nog van iemand houdt .
ja nu hij er niet meer is kan ik boos verdrietig zijn
Het huwelijk heeft 48 jaar geduurd .
sterkte alle maal Joke
Ik lees nu voor de tweede keer in een maand jouw verhaal met tranen in mijn ogen. Op de eerste plaats heel erg bedankt dat je dit hebt opgeschreven en deelt, het helpt me enorm. Helaas is het namelijk vreselijk herkenbaar en lijkt het wel over mijn eigen vader te gaan.
Bijna alles wat je omschrijft heb ik ook meegemaakt (woede, schaamte, vermijding, rol van moeder, etc). Ik ben nu 37 en heb 2 kleine kinderen en sinds een aantal maanden compleet ingestort. De kern lijkt te liggen bij mijn vader en zijn alcoholprobleem en de impact op ons als gezin en mij als persoon. Ook ik probeer dit te "verwerken"/rouwen en behalve dat het nu voor het eerst wel op zijn plek lijkt te vallen vind ik het moeilijk om bij mijn emotie te komen. Dit heb ik ook jaren (20?) onderdrukt en vermeden. Antwoord geven op wat ik heb gemist als vader is erg moeilijk omdat ik het niet weet...
Zou ik je mogen vragen (los van het forum, gegevens via de redactie uitwisselen?) of je wellicht iets zou willen delen over hoe je dit "rouwproces" bent doorgegaan en hoe je uiteindelijk dit hebt kunnen voelen?
nogmaals dank, Jeroen
Mijn partner is degene die na 2 flessen in slaap valt op de bank. En ik vraag me af wat de invloed is op onze zoon. Wat kan ik doen. Ik zoek nog antwoorden. Jouw blog is nog niet het antwoord op mijn raadsel. Wel inzichtelijk dat ik omze grenzen moet bewaken.
De schaamte, de angst, het verdriet delven je zelfrespect te grond in.
Je hebt de kampen met 2 persoonlijkheden en ik trek me er aan op dat als hij nuchtere momenten heeft het een heel lieve vader is maar als de duivel in hem zit door alcohol is het zelf een duivel en haat ik hem. 100 x per dag opzeggen dat je moet loslaten want dat je er machteloos tegen staat is de boodschap en goed tot je laten doordringen dat het niet jouw schuld is maar een ziekte is die jammer genoeg ook de familieleden treft. Kijk even f er geen Al Anon groep is in de buurt, dit is voor familie van alcoholisten en is geheel gratis en je vind er zeker troost. Veel sterkt aan iederen die met zo'n probleem te kampen heeft.
Ik herken alle punten die jij opsomt.
Ik ben nu 49 jaar en heb dit jaar pas besloten om helemaal geen contact meer te willen met mijn ouders.
Mijn vader drinkt stiekem maar voor mij was dit nooit stiekem maar overduidelijk.
Ik wist waar de flessen lagen, herkende de blik in zijn ogen, de reuk, zijn gemoed, zijn rare manier van praten en handelen enzovoort.
Mijn geheugen gaat terug naar dat ik een jaar of vijf à zes was de alcohol was altijd een probleem.
Voor mij gaf dit boven alles heel véél angst gevoel en het gevoel alsof ik gek was.
Mijn moeder deed (en doet nog steeds )wèl of niet bewust alsof er niets aan de hand was.
In alles heerste het gevoel dat ik niet mocht uitspreken dat er iets aan de hand was.
Mijn moeder hield ons gezin rechtop en ik was bang dat als ik uitsprak dat mijn vader stiekem dronk zij hier niet mee om kon gaan.
Ze dreigde weleens dat ze bang was om te moeten worden opgenomen in een psychiatrische inrichting.
Ik kan er nu helemaal niet meer mee omgaan.
Het wegkijken, de schijn wereld, het missen van ouders en iemand die je steunt het is allemaal erg pijnlijk.
Ook begon ik boos te worden op de mensen om mij heen die niet hebben ingegrepen.
Die boosheid wil ik niet.
Voor een ieder in zo”n soort situatie;
Geloof in je zelf.
Je bent niet gek.
Neem het heft in eigen hand, zoek hulp bij een huisarts een leraar, online….spreek je uit.
Zorg zelf dat je weg kan komen uit de situatie…zorg zelf dat je hier hulp bij krijgt.
Als je zelf niets doet veranderd er niets ook al is dit voor je gevoel nog zo moeilijk.
Heel veel sterkte