Mijn vader is alcoholverslaafd

 

Het begon lang geleden. Ik kan me eigenlijk niet anders herinneren dan dat mijn vader elke avond op de bank in slaap viel. Ik was een kind, ik dacht: papa is moe. En ik dacht: alle papa’s vallen ’s avonds op de bank in slaap. Tot ik op een dag onder tafel een schop kreeg van mijn broer toen ik tegen de oppas zei dat papa elke avond sliep. Dat was het moment dat ik besefte dat het misschien niet normaal was, maar ik leerde ook direct dat ik hierover niet mocht praten. Het duurde nog een aantal jaar voor ik het slapen koppelde aan de liters wijn die mijn vader elke avond achterover sloeg.

Naarmate ik ouder werd, leerde ik dat niet alleen mijn vader verslaafd was aan alcohol, maar ons hele gezin. De drank was een roze olifant in huis. Terwijl mijn vader in coma op de bank lag, zaten wij met zijn vieren om hem heen te doen alsof we het niet zagen. Mijn vader had altijd de afstandsbediening van de tv, want dronken en slaperig of niet, hij bepaalde wat we ‘keken’.

We werden nog ouder.

vader

Mijn broers werden zelfstandiger en zaten meer bovenop hun kamer, waren weg met vrienden en gingen later uit huis. Op mijn veertiende begon ik thuis te mijden. Ik had belachelijk veel buitenschoolse activiteiten en ik verdronk mezelf in het werk zodat ik zo min mogelijk tijd bij mijn vader hoefde door te brengen. Ik durfde geen vriendinnen mee naar huis te nemen, want niemand mocht weten dat mijn vader dronk. Als er ’s avonds iemand aan de deur kwam, deed ik open en hield diegene zo lang mogelijk in de hal. Mijn moeder probeerde intussen mijn vader wakker te maken en naar boven te sturen. Pas als hij de trap op was, liet ik de mensen binnen. Het was een rollenspel wat we keer op keer herhaalden, zonder overleg. Want niemand mocht het weten.

Ik hield mijn mond. Ik schaamde me voor hem. Ik heb zo gehoopt dat iemand iets door zou krijgen. Niemand wist hoe het thuis ging. Inmiddels maakt dat me ontzettend boos: waarom greep niemand in? Het kan niet zo zijn dat niemand wist wat er gebeurde. Ik weet zeker dat mensen dingen gezien hebben – maar het is me nooit gevraagd. Ik wilde zo graag dat iemand zou zien hoeveel pijn dit deed, want dat deed het, maar niemand heeft het aangekaart.

Ik ging de schuld bij mezelf leggen. Ik heb mijn vader gesmeekt of hij wilde stoppen. Ik heb hem brieven geschreven. Ik heb wijn weggegooid, dingen bij zijn wijn gedaan, gemeen tegen hem gedaan als hij dronken was en hem genegeerd als hij nuchter was. Ook mijn ene broer kwam in opstand en heeft letterlijk met glazen gegooid in huis. En ik dacht alleen maar: zelfs voor mij stopt hij niet met drinken. Ik was niet goed genoeg.

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn vader. Dat maakt het zo vreselijk ingewikkeld. Want ik voel liefde voor iemand die ik niet kan zien, iemand die zo ver verscholen zit onder verslaving en coping dat er alleen een walgelijk omhulsel over lijkt te zijn. Ik walg van mijn dronken vader. En dat doet pijn.

Ik was achttien toen ik voor het eerst uitsprak dat mijn vader ‘af en toe iets te veel dronk’. In werkelijkheid dronk hij in een paar uur tijd met gemak twee flessen wijn leeg, en het was niet uitzonderlijk als dat gebeurde. Voor mijn achttiende verjaardag heb ik aan mijn vader gevraagd of hij één avond niet wilde drinken. Hij kon het niet.

alcohol

Het gevecht is eenzaam geweest en het disfunctioneren van ons hele gezin – want ja, ook mijn moeder heeft hier een aandeel in gehad – heeft geleid tot ernstige psychische problemen bij mij en mijn broers. Ik was de eerste die hulp zocht en degene die de boel in beweging bracht, maar daar waren blijkbaar wel anorexia, depressie en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis voor nodig. De verslaving van mijn vader was niet de enige oorzaak, maar wel een heel belangrijke.

Na ruim zes jaar therapie heb ik nu eindelijk het gevoel dat ik met de juiste verwerking bezig ben. Het is heel heftig om na zo’n lange tijd echt te voelen wat ik sinds mijn kindertijd heb onderdrukt. Ik ben boos, in de steek gelaten en ik heb peilloos verdriet. Ik heb geen echte vader. Meerdere mensen hebben dit een rouwproces genoemd, want waarschijnlijk ga ik ook nooit een echte vader krijgen en ik zal dit idee los moeten laten. Ik ben jaloers op vriendinnen die wel een emotionele band met hun ouders hebben omdat ik die veiligheid altijd heb gemist.

Ik heb altijd gedacht dat ik me aanstelde. Het was maar een beetje wijn. Anderen maakten zoveel erger mee. Maar een therapeut zei laatst tegen mij: “Stop met het leven van zijn leven en kies voor jezelf.” Dat wil ik nu doen en daarom schrijf ik dit blog. Mijn thuissituatie was niet normaal. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die dit mee heeft gemaakt en dit is een handreiking naar iedereen die stukjes herkent: je bent niet alleen. Je mag voor jezelf kiezen. En het belangrijkste:

Het was niet jouw schuld.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

A. - Dinsdag 27 maart 2018 10:37
Hermione, jij kent mij niet, maar ik heb bijna een jaar geleden je complete dagboek gelezen en volg je nu nog steeds. Wat ontzettend goed dat je dit hebt opgeschreven. Ik ben blij dat je het gevoel hebt dat je eindelijk met de juiste verwerking bezig bent, maar wat rot dat dat zo'n lange zoektocht, zo'n worsteling is geweest en nog steeds is. In je dagboek heb ik gelezen dat je ervoor hebt gekozen in ieder geval tijdelijk afstand te nemen van je ouders. Ik hoop dat dat je wat rust kan bieden. Veel sterkte, lieve meid.
-ML- - Dinsdag 27 maart 2018 10:55
Dit had ik kunnen schrijven...maar dan over mijn moeder. Elke dag dronk ze veel te veel, en als ze dronken was ging ze iedereen uitdagen. Ruzie zoeken. Daardoor kreeg mijn vader elke dag enorme woedeaanvallen en uiteindelijk zijn ze gaan scheiden.
Dat is zo'n 5 jaar geleden nu. Mijn moeder is nog steeds verslaafd, omdat ze niet erkent dat ze een probleem heeft. ''Valt allemaal wel mee'' zegt ze dan. Ze is meerdere keren met mij mee geweest naar therapie, om het over haar verslaving te hebben, maar zolang zij niet erkent dat ze verslaafd is komen we geen stap verder.
Ik ben tijden niet naar haar toe geweest, heb brieven geschreven, gehuild en gesmeekt, om maar te laten blijken dat ze hulp moet zoeken voor haar verslaving en dat ik me ontzettend zorgen maak om haar, maar niks kan haar overhalen. Zelfs haar eigen dochters en haar vriend niet.
Het is inderdaad zo pijnlijk en ingewikkeld. Je voelt liefde, maar je hebt een afkeer tegen die verslaving.

Die schuldgevoelens zijn ook zo herkenbaar, maar die zijn niet terecht. Er is geen schuld in zo'n verhaal. Doet mij ook goed om te weten dat ik niet de enige ben in zo'n situatie, en ik geloof dat er nog veel meer zullen zijn die zich herkennen in dit blog.

Liefs!
Cora - Dinsdag 27 maart 2018 11:46
Dit had mijn verhaal kunnen zijn.. Zó herkenbaar! Ondanks dat ook ik veel therapie heb gehad blijft het gemis van wat je nooit hebt gehad en waarschijnlijk nooit zal krijgen pijnlijk:-( Sterkte, je bent niet alleen. En ik vind het super goed en dapper van je (ik vind het in de eerste instantie vielen als verraad) dat jij de stap richting hulpverlening wél hebt gezet!!! ((Knuffel))
Hermione - Dinsdag 27 maart 2018 13:42
Hee lieve Cora, het is geen verraad. Het is wel voor jezelf kiezen, maar je benadeelt je ouders niet door hulp te zoeken. Jij kan hun problemen niet oplossen, konden we dat maar, maar je hebt uiteindelijk vooral een verantwoordelijkheid tegenover jezelf. Erover praten is zó belangrijk, daarom dat ik dit schreef. Je bent niet alleen em je verdient hulp om dit te verwerken en je vleugels uit te slaan. Het is moeilijk en ik herken het gevoel van verraad ontzettend - maar in eerste instantie hebben zij jou tekortgedaan en jij mag zoeken naar genezing.

Probeer te delen. Het mag. Echt. Is er een vertrouwenspersoon, vriendin, docent, huisarts of hulpverlener met wie je een eerste stap kan zetten? Het lucht echt op, uiteindelijk.
Cora - Dinsdag 27 maart 2018 14:47
Dankjewel voor je reactie! Gelukkig wéét ik inmiddels ook wel dat het geen verraad is en noodzakelijk om erover te praten om er niet zelf kapot aan te gaan. Maar het blijft moeilijk en tegen mn gevoel in gaan. Maar uiteindelijk ben ik niet verantwoordelijk voor het genezingsproces van mijn vader maar wél voor dat van mezelf dus doe ik het wel. Goed om te lezen dat ik niet alleen sta :-)
Anoniem - Dinsdag 27 maart 2018 11:57
Deze blog raakt me zo.
Sterkte!
Heel mooi geschreven...❤️
angelique - Dinsdag 27 maart 2018 14:29
deze blog heeft me en raakt me heel erg! ik heb precies hetzelfde meegemaakt met beide ouders,verslaafd aan drank en drugs,het was en is heeeel erg moeilijk inderdaad om zo te leven en het gevoel te hebben je geen ´vader´hebt eigenlijk,zo voelt het ook... en inderdaad wat mijn gedragsdeskundige zegt ook,je moet aan jezelf nu werken en denken,wat je ouders doen is hun verantwoordelijkheid. en het lukt wel zo n beetje,ik woon zelfstandig begeleid,en is fyn om niet meer te leven als toen.

petje af voor jou dat je dit zo open durft te zeggen xxx

knuffel
Anellin - Dinsdag 27 maart 2018 16:10
Knap dat je dit nu zo pakkend weet te schrijven. Mijn vader was/is een drugs verslaafde en ik herken heel veel. De schaamte vooral, maar ook het narcisme waardoor je jezelf kwijt raakt... zo knap dat je hulp heb gezocht maar zo triest dat daar zoveel pijn en ellende aan vooraf is gegaan....
butterfly - Dinsdag 27 maart 2018 17:41
Onwijs bedankt voor deze blog, ik herken mezelf hier heel erg in! Mijn vader is ook alcohol verslaafd. In zijn dronken buien heeft hij veel schade aangericht waaronder ook mij seksueel misbruikt:( Over allebei dacht ik altijd dat het mijn schuld was, waaronder ik er nooit over durfde te praten. 2 jaar geleden naar een kliniek geweest omdat ik uiteindelijk zelf verslaafd ben geraakt, waar ze bij ook een eetstoornis gediagnosticeerd hebben. Inmiddels ook 2 jaar clean van drugs en alcohol, maar helaas nog dagelijks aan het vechten tegen mijn eetstoornis.

Onwijs dapper dat je jouw verhaal hier durft te delen en kan het alleen maar eens met je zijn... erover praten helpt... sharing is caring♥
Renée - Dinsdag 27 maart 2018 19:38
Wat een mooi geschreven blog, en zó herkenbaar. Elke middag thuiskomen om te zien dat mijn vader de eerste fles wijn alweer leeg heeft, zijn drukke en dominante gedrag als hij dronken is en hem elke avond op de bank zien slapen. Het hele gezin lijdt eronder en mijn moeder kijkt met een neergebogen hoofd toe.
De schaamte, dat je gezin niet functioneert en een broer en zussen die het huis mijden hebben bij mij mede geleid tot mijn geïsoleerde leven. Ik durfde het er met niemand over te hebben en thuis kwam ik nauwelijks van mijn kamer af..

Wat onwijs dapper dat je dit verhaal hebt gedeeld, en zo mooi en pakkend geschreven ook. Knuffel♥
Irene - Dinsdag 27 maart 2018 21:53
Sterkte meis, je bent supertalent en ik gun je het beste. Een (alcohol-)verslaving is een verschrikkelijke ziekte, die een enórme impact heeft op de omgeving. Helemaal wanneer een ouder betreft, met ook nog eens de andere ouder die de verslaving en dús de zieke omstandigheden (met alle gevolgen van dien) in stand houdt. Dit alle gebeurd miet met opzet en het was niemands bedoeling, maar als kind moet je erop kunnen vertrouwen dat je ouders voor je zorgen en zoveel mogelijk op hen kan leunen. Ik spijt me voor je dat je dat hebt moeten missen en inderdaad: HET IS NIET JOU SCHULD!

Liefs ❤️
E. - Woensdag 28 maart 2018 03:24
Ik heb ook dit soort ervaring met mijn vader.
In feite kende ik mijn vader niet goed,er was een grore kloof tusssen hem en mijn moeder en mij.Maar als het goed was,was hij de liefste vader die je hebben kon en een heel mooi mens.
Mijn ouders zijn gescheiden en ik ben met mijn moeder naar Nederland verhuisd .Ik heb mijn vader daaarna maar een paar keer gezien tijdens vakanties.Hij is inmiddels lang geleden overleden.Ik heb het altijd gevoeld alsof ik hem in de steek liet.
Ze hebben mij ook verteld dat ik mijn eigen leven moest leven en het loslaten,dat probeerde ik wel,maar het heeft toch heel veel invloed gehad op mijn hele functioneren en het doet mij nog heel veel pijn dat hij zo ziek was en geen hulp kreeg of zocht.
Ik lijk heel veel op mijn vader,ik heb hetzelfde gevoel dat ik niet goed genoeg ben,dat ik nergens toe deug, dezelfde onzekerheden ,dezelfde liefde voor de natuur en dieren ,vrijheid en dezelfde gevoeligheid en gaven.
Ik mis mijn vader en ik wou dat alles anders was gegaan.








A - Woensdag 28 maart 2018 12:44
Herkenbaar. Mijn vader is ondertussen echt conpleet veranderd. Zo’n lieve zorgzame man geworden die spijt heeft van zijn verleden. Maar ik blijf het moeilijk vinden hem te vertrouwen, als hij 1x een biertje drinkt of in slaap valt komt het wantrouwen weer. Maar ik weet dat dat nu bij mij ligt, niet meer bij hem. Dus ik ben hard aan t werkrn om hem te vergeven, zodat ik zelf verder kan en die relatie met hem kan herstellen. Want dat verdienen we allebei.
Lies - Vrijdag 30 maart 2018 11:01
Odette - Vrijdag 30 maart 2018 14:13
Wat knap geschreven Hermione. Ik gun je zo dat je van deze heftige pijn kunt herstellen, ook al zal het altijd bij je blijven. Je bent zo dapper!
Zebra - Zaterdag 7 april 2018 12:24
Ik ben waanzinnig trots op jou en dat weet je.
joke - Donderdag 21 juni 2018 18:38
ja dit verhaal doet mj ook pijn ,want mijn man was verslaafd, ik zeg was nee hij is niet gestopt , hij is overleden aan de gevolgen van nierkanker , alleen hij heeft aan de kinderen op het laatst iets over gezegd maar niet tegen mij . Ja de kinderen hebben nu erg last van zij zijn volwassen hebben ook kinderen,
Bij nu had ik maar bij hem weg gegaan , hebt het wel eens overwogen het gekke is dat je nog van iemand houdt .
ja nu hij er niet meer is kan ik boos verdrietig zijn
Het huwelijk heeft 48 jaar geduurd .
sterkte alle maal Joke
Willem - Woensdag 29 augustus 2018 13:12
Mijn broer is alcohol verslaafd en hebben dit aangekaart bij zijn kinderen(volwassen) dit heeft geleid dat wij niemand meer zien in tegenstelling dat je graag had gezien dat er bij jullie thuis een probleem was.
Jeroen - Donderdag 27 februari 2020 12:10
Hallo Hermione,

Ik lees nu voor de tweede keer in een maand jouw verhaal met tranen in mijn ogen. Op de eerste plaats heel erg bedankt dat je dit hebt opgeschreven en deelt, het helpt me enorm. Helaas is het namelijk vreselijk herkenbaar en lijkt het wel over mijn eigen vader te gaan.

Bijna alles wat je omschrijft heb ik ook meegemaakt (woede, schaamte, vermijding, rol van moeder, etc). Ik ben nu 37 en heb 2 kleine kinderen en sinds een aantal maanden compleet ingestort. De kern lijkt te liggen bij mijn vader en zijn alcoholprobleem en de impact op ons als gezin en mij als persoon. Ook ik probeer dit te "verwerken"/rouwen en behalve dat het nu voor het eerst wel op zijn plek lijkt te vallen vind ik het moeilijk om bij mijn emotie te komen. Dit heb ik ook jaren (20?) onderdrukt en vermeden. Antwoord geven op wat ik heb gemist als vader is erg moeilijk omdat ik het niet weet...

Zou ik je mogen vragen (los van het forum, gegevens via de redactie uitwisselen?) of je wellicht iets zou willen delen over hoe je dit "rouwproces" bent doorgegaan en hoe je uiteindelijk dit hebt kunnen voelen?

nogmaals dank, Jeroen


Elisabeth - Dinsdag 10 maart 2020 16:10
Krachtig geschreven. Ik ben ook opgegroeid met een vader met een drankpobleem, en het was erg heftig. Ik heb inmiddels veel therapie achter de rug (EMDR en gewone therapie), ben 25 en het gaat stukken beter met me. Ik zit nu precies op dat stukje van voor mezelf kiezen - nog wel lastig.
Caroline - Dinsdag 9 februari 2021 23:23
Dus.
Mijn partner is degene die na 2 flessen in slaap valt op de bank. En ik vraag me af wat de invloed is op onze zoon. Wat kan ik doen. Ik zoek nog antwoorden. Jouw blog is nog niet het antwoord op mijn raadsel. Wel inzichtelijk dat ik omze grenzen moet bewaken.
Kath - Donderdag 4 maart 2021 15:48
Nu ik dit zo allemaal lees, leef ik het eigenlijk het leven van mijn vader. Je staat ermee op en gaat ermee slapen. Je denkt en handelt in functie van hem, zou ik dit wel doen want ... Ik woon niet meer thuis maar ze wonen heel dicht bij mijn ouders. Het grootste probleem is bij mij de angst dat mijn vader mijn moeder iets aandoet ... Zolang hij zelf geen hulp zoekt en beseft dat hij een probleem heeft, helpt niks wat je zelf onderneemt.
De schaamte, de angst, het verdriet delven je zelfrespect te grond in.
Je hebt de kampen met 2 persoonlijkheden en ik trek me er aan op dat als hij nuchtere momenten heeft het een heel lieve vader is maar als de duivel in hem zit door alcohol is het zelf een duivel en haat ik hem. 100 x per dag opzeggen dat je moet loslaten want dat je er machteloos tegen staat is de boodschap en goed tot je laten doordringen dat het niet jouw schuld is maar een ziekte is die jammer genoeg ook de familieleden treft. Kijk even f er geen Al Anon groep is in de buurt, dit is voor familie van alcoholisten en is geheel gratis en je vind er zeker troost. Veel sterkt aan iederen die met zo'n probleem te kampen heeft.
Leon - Maandag 13 september 2021 20:04
Bedankt voor het delen van jouw verhaal!
Ik herken alle punten die jij opsomt.
Ik ben nu 49 jaar en heb dit jaar pas besloten om helemaal geen contact meer te willen met mijn ouders.
Mijn vader drinkt stiekem maar voor mij was dit nooit stiekem maar overduidelijk.
Ik wist waar de flessen lagen, herkende de blik in zijn ogen, de reuk, zijn gemoed, zijn rare manier van praten en handelen enzovoort.
Mijn geheugen gaat terug naar dat ik een jaar of vijf à zes was de alcohol was altijd een probleem.
Voor mij gaf dit boven alles heel véél angst gevoel en het gevoel alsof ik gek was.
Mijn moeder deed (en doet nog steeds )wèl of niet bewust alsof er niets aan de hand was.
In alles heerste het gevoel dat ik niet mocht uitspreken dat er iets aan de hand was.
Mijn moeder hield ons gezin rechtop en ik was bang dat als ik uitsprak dat mijn vader stiekem dronk zij hier niet mee om kon gaan.
Ze dreigde weleens dat ze bang was om te moeten worden opgenomen in een psychiatrische inrichting.








Leon - Maandag 13 september 2021 21:27
Alles bij elkaar heeft het bij mij allemaal erg lang geduurd voordat ik eindelijk heb besloten geen contact meer te willen met mijn ouders.
Ik kan er nu helemaal niet meer mee omgaan.
Het wegkijken, de schijn wereld, het missen van ouders en iemand die je steunt het is allemaal erg pijnlijk.
Ook begon ik boos te worden op de mensen om mij heen die niet hebben ingegrepen.
Die boosheid wil ik niet.


Voor een ieder in zo”n soort situatie;
Geloof in je zelf.
Je bent niet gek.
Neem het heft in eigen hand, zoek hulp bij een huisarts een leraar, online….spreek je uit.
Zorg zelf dat je weg kan komen uit de situatie…zorg zelf dat je hier hulp bij krijgt.
Als je zelf niets doet veranderd er niets ook al is dit voor je gevoel nog zo moeilijk.

Heel veel sterkte











Shai - Zaterdag 24 december 2022 10:18
Ook ik heb temaken gehad met een alcohol verslaafde vader en een alcohol verslaafde partner.