Een eetstoornis kan op veel gebieden een enorme invloed hebben op je dagelijks leven. Zo ook op je financiën. Het is misschien niet het eerste probleem waar je aan denkt wanneer iemand het woord 'eetstoornis' noemt, maar ik had mijn omgeving niet graag mee laten kijken met mijn bankafschriften. Mijn eetstoornis was daar immers duidelijk aanwezig.

Je geld door de plee spoelen

In de tijd dat ik veel last had van eetbuien heb ik ontzettend veel geld opgemaakt. Ik kon eten naar binnen werken voor een heel weeshuis, om het er vervolgens weer uit te gooien en door de wc te spoelen. Toen m'n ouders voor de zoveelste keer boos waren dat ik de kasten leeg had gegeten, besloot ik dat ik het eten beter zelf kon halen. M'n eetbuien werden groter en groter. Tientallen euro's vlogen er per dag over de toonbank. Ik woonde bij m'n ouders, dus een enorm probleem was het niet. Al had ik het geld van m'n bijbaantje ook heel anders kunnen besteden.

Mijn eetstoornis was echter niet over toen ik ging studeren en op mezelf ging wonen. Ik heb ontzettend veel geluk gehad dat mijn ouders mijn financieel steunden, al voelde ik me er ook ontzettend schuldig over. Hoewel ik altijd bijbaantjes heb gehad, heb ik onwijs veel geld, ook geld van mijn ouders, opgemaakt aan eetbuien. Hierdoor moest ik soms om meer geld moest vragen, omdat ik anders mijn spullen voor school of mijn normale eten niet kon betalen. Zelfs dan was het een haast onmogelijke opgave om dat extra gekregen geld niet ook op te maken aan eetbuien.

Door mijn eetstoornis kon ik niet echt bezig zijn met de toekomst. Ik zag het gewoon niet voor me. Hoewel 'in het nu leven' iets gezonds zou moeten zijn, reageerde ik wel heel direct op mijn gevoelens en gedachten. Ik dacht niet aan de lange termijn en wilde korte termijn oplossingen voor hoe ik me voelde. Extreem lijnen, eetbuien en compenseren. Het geld dat mijn ouders voor mijn toekomst hadden gespaard, is ook voor een deel opgegaan aan mijn eetbuien. Ik ben blij dat mijn moeder destijds had voorgesteld dat ik het spaargeld maar naar haar moest overmaken, zodat zij het voor me kon bewaren en ik er niet bij kon. Ik weet zeker dat ik het anders tot aan de laatste cent had opgemaakt.

Ander soort boodschappen

Hoewel mijn eetbuien veruit het meeste geld hebben gekost, heb ik ook op andere manieren veel geld uitgegeven aan mijn eetstoornis. Ik deed heel anders boodschappen dan ik vandaag de dag doe. Zo was het vanwege mijn eetbuidrang niet mogelijk om echt veel eten in huis te hebben. Ik deed mijn boodschappen per dag. Zelfs een pak spaghetti in huis hebben was voor mij vaak ontzettend moeilijk. Hoewel ik soms genoot van mijn eetbuien met lekker eten, kon ik net zo goed een eetbui hebben met kale pasta, waarvan ik niet eens de moeite had genomen om het daadwerkelijk goed te koken. Vandaar dat ik ook een hoop kant-en-klare maaltijden heb gekocht. Dat kost wat meer geld, maar het heeft me wel echt door sommige dagen heen geholpen, dus echt verkeerd vind ik het niet, maar het maakt het leven (tijdelijk) wel ietsjes duurder.

Aan de andere kant kocht ik ook veel eten en drinken onderweg wat niet per se een eetbui was, maar ook niet per se helpend was. Als ik met het openbaar vervoer ergens heen moest of zelfs in de kantine op school was móest ik iets kopen. Of dat nou een chocolade reep of een kop koffie was, dat lag geheel aan mijn bui en 'wilskracht', maar ik moest iets hebben. Niet omdat ik daar zo'n zin in had, maar omdat ik gewoon de hele dag met eten bezig was. Ik kreeg het niet uit m'n hoofd. Al die kleine dingetjes lijken misschien niet veel, maar bij elkaar opgeteld kon het toch een hoop geld kosten. Er is niks mis met iets kopen voor onderweg, dat doe ik nu ook nog wel, maar alleen omdat ik zelf echt trek heb en niet omdat mijn eetstoornis mij dwingt. Ik zou niet meer onrustig worden als ik niks kon kopen en dat werd ik destijds wel.

Wat ook niet goedkoop was waren de afslankpillen en lightproducten die ik in huis haalde. Via het internet kon ik van alles kopen. Van afslankpillen tot poedertjes die me energie zouden geven en allemaal dure lightproducten tot maaltijdshakes waarmee ik misschien wat gewicht kon verliezen. De meeste van dit soort producten zijn pure geldklopperij met weinig effect, maar daarnaast ook niet ongevaarlijk. Zeker afslankpillen kunnen met de nodige risico's komen. Dat heb ik wel ondervonden. Ik had zeker toen ik jonger was en studeerde helemaal niet zo veel geld, maar gaf zomaar een tiental euro's uit aan een potje pillen. Met daar bovenop mijn dure boodschappen en eetbuivoedsel opgeteld, wilde het wel aantikken.

Als ik maar geen eten kocht

Op gegeven moment kwam ik tot de conclusie dat het goed voor mij was om mijn huis uit te gaan bij eetbuidrang. Weg uit de ruimte waar ik in alle vrijheid een eetbui kon hebben. Het was niet zo dat ik buiten huis altijd helemaal veilig was, maar de kans was wel wat kleiner. In het bos of over het strand wandelen kon een fijne afleiding zijn, maar als ik me in het centrum begaf werd ik doodgegooid met allerlei eettentjes, supermarkten en (fastfood)restaurants. De drang om eten te kopen wisselde ik in voor de drang om spullen te kopen. Als ik de tijd maar door kwam en als ik maar geen eten kocht. Hierdoor kon ik soms best wat spullen kopen die ik helemaal niet nodig had en waar ik eigenlijk ook niet echt geld voor had, maar ja, ik had geen eetbui. Aan de ene kant is het een tactiek die zou kunnen werken en is ook goed om af en toe iets leuks voor jezelf te kopen, maar het moet natuurlijk niet volledig de andere kant op schieten.

Wat kan je doen?

Vaak voelde ik me ontzettend schuldig en ondankbaar, omdat ik zo veel geld uitgaf. Ik was een veelvraat, een vetzak, op bijna elk gebied. Toch kon ik op dat moment niet anders. De controle die ik dacht te behouden met mijn eetstoornis, was ik in werkelijkheid compleet verloren. Het gevoel was vaak ontzettend sterk en leek haast niet te overwinnen. Het overspoelde mij en ik spoelde mijn geld door de wc, letterlijk en figuurlijk, maar wat kon ik doen? Gelukkig heb ik een hoop steun en tips gehad van mijn omgeving, wat een hoop schade heeft kunnen beperken. Mijn tips deel ik met jullie:

♥ Niet rood kunnen staan
Ik denk dat ik in heel mijn leven misschien één keer rood heb kunnen staan op mijn bankrekening. Ik was toen nog best jong, volgens mij was het zelfs nog voordat ik een eetstoornis had. Toen ik daar achter kwam en het aan mijn vader vertelde heeft hij er direct voor gezorgd dat ik niet meer rood kon staan. Ik ben ontzettend blij dat hij dat heeft gedaan, want als ik wel rood had kunnen staan had ik die verleiding niet kunnen weerstaan om het toch uit te geven aan mijn eetstoornis. Ik dacht niet aan de lange termijn, enkel aan de korte. Dat zou mij toen rust hebben gebracht en de rest zag ik later wel.

♥ Spaargeld in bewaring geven
Het is in deze blog al ter sprake gekomen, namelijk dat ik mijn spaargeld naar mijn moeder over had overgemaakt en dat zij het voor mij bewaarde. Inmiddels heb ik dat spaargeld al lange tijd weer terug, maar toen was dat zeker een heel erg fijne oplossing.

♥ Geld uit beheer geven
Omdat het dag in dag uit mis ging met eetbuien, los van het feit hoeveel geld het kostte, heb ik mijn geld tot grote schaamte uit beheer moeten geven. Mijn pinpas moest ik inleveren bij mijn moeder. Dat was nog tot daar aan toe, maar omdat ik op school soms wel geld nodig had om bijvoorbeeld tekenmateriaal te kopen, heb ik aan een klasgenootje moeten vragen of zij op school mijn geld kon beheren. Ik zat toen in het eerste jaar van de kunstacademie en kende niemand nog echt goed, het was een hele opgave om dat te vragen, maar ik heb het samen met mijn moeder via facebook met haar afgesproken. Als bewijs van wat ik wel of niet had uitgegeven controleerde mijn moeder al mijn bankafschriften en bonnetjes.

Ik weet trouwens niet zeker of dit voor mij echt heeft gewerkt. Ik vond alsnog maniertjes om er onder uit te komen en heb zelfs super goedkoop eetbuivoedsel gekocht met geld dat ik op straat vond. Ik was dan ook echt op zoek naar geld op straat. Bovendien voelde dit voor mij veel meer als een gevecht tegen mij dan tegen de eetstoornis. De eetstoornis was toen ontzettend sterk, maar ik denk dat het op een ander punt in mijn herstel wel een steuntje in de rug had kunnen zijn.

♥ Bij een ander eten
Alle kleine beetjes helpen. Misschien kan je niet elke dag bij een ander eten, maar het kon mij altijd net wat ruimte geven als ik eens in de week bij mij vader of een vriendin ging eten. Als ik dan weer wat meer ruimte had kon iemand weer eens bij mij komen eten, maar als ik voor mezelf zou spreken zou ik het geen probleem vinden om iemand op die manier bij te kunnen staan als ik een stabieler inkomen en uitgave plaatje heb. Desnoods geef je een beetje geld, maar is het alsnog minder dan een eetbui of een kant-en-klare maaltijd. Bovendien is het gezellig en biedt het misschien wat afleiding van de eetstoornis. 

♥ Geld lenen kost geld
Ik heb het geluk gehad dat mijn ouders mij altijd financieel hebben kunnen steunen en dat ook wilden doen. Zij hebben mij er altijd voor beschermd en geadviseerd om niet rood te staan en geen geld te lenen. Geld lenen kost immers geld. Soms is het nu eenmaal nodig, voel je er dan ook niet schuldig over, maar denk er ook niet te licht over. Ook als het gaat om een studielening.

♥ Wat zijn de mogelijkheden?
Wanneer je worstelt met een eetstoornis kan dat een behoorlijke invloed op je leven hebben. Misschien lukt het wel helemaal niet meer om te werken of studeren en wordt je loon en/of studiefinanciering stopgezet. Je doet er goed aan om dan de mogelijkheden te onderzoeken. Wat voor soort uitkering zou je bijvoorbeeld kunnen aanvragen?

♥ Eerlijk zijn en om hulp vragen
Hoewel ik me best wel zorgen kon maken over geld had ik ook een hele hoop andere dingen op mijn bordje liggen. Ik wilde graag alle ballen hoog houden, maar het was me gewoonweg te veel. Het is helemaal niet erg, nee, het is zelfs goed, om dan om hulp te vragen. Als je zo veel hooi op je vork hebt is het helemaal niet gek dat sommige dingen even niet lukken. Dat het te zwaar is om te tillen.

Dat wil niet zeggen dat ik me nooit teveel heb gevoeld of me nooit heb geschaamd. Ik vond het niet leuk om geld aan te nemen, ik schaamde me ervoor dat ik mijn geld in bewaring moest geven bij iemand die ik nog helemaal niet zo goed kende. Ik kon wel door de grond zakken als ik toegaf dat de eetstoornis ook op dit gebied zo'n enorme invloed had. Ik voelde me teveel. Een veelvraat. Niet alleen met eten, maar blijkbaar ook met geld. Ik maakte alles op. Voelde me een verspiller. 

Toch is het zo dat zelfs voor mensen zonder eetstoornis het regelen van financiën een hele klus kan zijn. Het is niks om je voor te schamen. Je hoeft het natuurlijk niet van de daken te schreeuwen, maar werk jezelf niet in de nesten door erover te liegen. Laat je helpen en maak samen een plan. Met iemand die dichtbij je staat, maar bijvoorbeeld ook met een hulpverlener. Een eetstoornis heeft invloed op enorm veel delen van je leven en dit is zeker iets dat bij het leven hoort. Dat is heel vervelend, maar het is even niet anders. Je mag daar echt voor om hulp vragen, want ook om hulp vragen is in zekere zin een vorm van zelf verantwoordelijkheid nemen.

Hoe ga jij hiermee om?