Ik heb een studieschuld
Ik heb een studieschuld. Niet zomaar eentje, maar zo eentje waar je 's nachts van wakker ligt. Het is een belachelijk groot, torenhoog bedrag, waar ik me enorm voor schaam en op een dag zal ik dit allemaal moeten gaan terugbetalen. Ik krijg buikpijn als ik erover nadenk. Dit zal mij namelijk nog lang gaan achtervolgen in mijn leven. Nog vijftien jaar, om precies te zijn. Dat is namelijk de termijn die ik heb om mijn studieschuld af te betalen.
Ik ga je alvast teleurstellen. Het exacte bedrag van mijn studieschuld ga ik hier niet noemen. Dat kan het daglicht niet verdragen. Ofwel: Daar schaam ik me te veel voor. Neem maar gewoon van mij aan dat het een heel hoog bedrag is, behoorlijk boven het gemiddelde. Desondanks ken ik meer mensen die in hetzelfde schuitje zitten, maar over het algemeen wordt er maar bar weinig gesproken over studieschulden en schulden in het algemeen. Begrijpelijk, zelf vind ik het ook een deprimerend gespreksonderwerp. Toch denk ik dat we het er best eens over mogen hebben, want het is voor veel mensen wel een wezenlijk probleem.
Als je nu denkt: Hoe heb je het zo ver laten komen? Bespaar me dat dan, want dat heb ik mezelf ook al tot in den treure afgevraagd. Als je nu denkt: Eigen schuld, dikke bult, dan kan ik je ervan verzekeren dat het inderdaad als mijn eigen schuld voelt. Alle verwijten die er te maken vallen rondom schulden heb ik al eens zelf naar mijn eigen hoofd geslingerd. Zo, weet je dat ook weer.
Ik heb geleend en dat gaat nog lang een rol spelen in mijn leven. Vaak heb ik gewenst dat ik er nooit aan was begonnen, dat ik destijds dieper en beter na had gedacht over de consequenties. Toch ligt het niet zo simpel. Lag dat het wel, dan had ik er misschien ook eerder en makkelijker vrede mee kunnen hebben.
Begrijp me goed: Het is niet mijn doel om met deze blog verantwoording af te leggen of medelijden te creëren. Dat is niet wat ik wil bereiken. Wel wil ik dat er meer openheid over dit onderwerp zal komen, zodat we er samen wat beter mee kunnen leren omgaan.
Één ding is zeker: Ik ben niet maximaal gaan lenen omdat ik het leuk vond om met geld te smijten. Laten we daar even duidelijk over zijn. Ik heb geleend omdat het voor mijn gevoel niet anders kon. Dat kon het vast wel, maar zo voelde het niet. Voor lange tijd was het alsof ik niet echt een keuze had in hoe ik mijn leven leefde. Natuurlijk had ik wel een keuze, maar ik zat vast, vastgelopen, vast in mijn hoofd.
Ik ben heel lang, heel boos en verdrietig geweest om wat ik gedaan heb. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan, maar ik weet ook dat dit geen zin heeft. Daar wordt de schuld namelijk niet kleiner van en het maakt me niet gelukkiger.
Mijn moeder heeft mij nooit financieel kunnen ondersteunen en door mijn eetstoornis en depressie heb ik behoorlijk wat studievertraging opgelopen. Hiernaast heb ik de eerste jaren van mijn studententijd niet gewerkt. Het ging niet, ik kon het er niet bij hebben. Heel erg jammer, maar het maakt alsnog niet goed dat ik geleend heb. Ik had er namelijk ook voor kunnen kiezen om bijvoorbeeld niet te studeren!
In de tijd dat ik leende dacht ik niet na over de toekomst. Voor mijn gevoel had ik niet eens een toekomst. Het leek allemaal zo ver weg, zo ver van mijn bed. Ik zat psychisch zo enorm in de knoop, een paar uur vooruit plannen leek soms al te veel. Dat ik ooit zo'n grote studieschuld zou opbouwen en die ook nog eens terug zou moeten betalen kon me niets schelen. Diep van binnen wist ik wel dat ik misschien niet verstandig bezig was, maar deze zorgen schoof ik voor me uit. Te klein en te zwak voor verantwoordelijkheden.
Boos en jaloers was ik, op alle mensen die wél de financiële ruimte hadden om een zorgeloze toekomst op te bouwen. Had ik ook maar wat zij hadden.
Toch heeft het geen nut om boos te worden op mensen die wel financieel ondersteund worden door hun ouders. Het wil namelijk niet automatisch zeggen dat zij verwend zijn of zelf helemaal geen psychische problemen hebben. Bovendien zou ik mijn kinderen ook alles geven en gunnen wanneer ik zelf eenmaal ouder ben. Hiernaast weet ik zeker dat mijn moeder er ook zo over denkt, maar helaas kon ze me niet helpen. Sommige dingen zijn nu eenmaal niet zoals we willen.
Pas onlangs ben ik uit de slachtofferrol gestapt. Ik heb me namelijk lang genoeg rot gevoeld over mijn schuld, maar daar gaat het probleem niet van weg. Hoe het zo ver gekomen is, maakt nu eigenlijk niet meer zoveel uit. Wat ik allemaal beter of anders had kunnen doen zal mij in de toekomst voor fouten behoeden, maar is toch een beetje mosterd na de maaltijd. Belangrijker is de vraag: Hoe nu verder?
Nu heb ik de keuze of ik er vijftien jaar over wil doen om mijn studieschuld af te lossen of dat ik het versneld wil doen en dus alle zeilen bij zal moeten zetten. Dat is nog een lastige afweging. Van de ene kant voelt het goed om snel van mijn schulden af te zijn. Van de andere kant... die schuld gaat nergens heen en groeit nauwelijks doordat het rentepercentage minimaal is.
Hoe dan ook heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat komen. Ik ben niet langer boos op mezelf. Ik vind het nog wel jammer, maar echt, het einde van de wereld is het niet! Accepteren en aanpakken voelt in ieder geval vele malen beter dan de hopeloosheid van de slachtofferrol. Ik kom hier wel uit al kost dit even wat tijd.
Het leven gaat door, zelfs met schulden. Ik probeer mijn verleden niet langer een negatieve rol te laten spelen in mijn leven. Het is zoals het is en ik maak er het beste van. Mijn leven is mooi, ook als ik voorlopig wat minder te besteden heb.
Fotografie: pexels
Heb jij een (studie)schuld?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mijn eetstoornis was voor mij een overlevingsstrategie. Zonder eetstoornis was ik er waarschijnlijk niet meer geweest. Mijn eetstoornis is ook mijn redding geweest. Mijn eetstoornis was heel heftig en bestond alleen maar uit opstaan, overdag eten, braken en tv kijken en weer slapen. En dat gedurende mijn gehele studietijd (7 jaar). Tijdens therapie is weleens naar voren gekomen: hoe heb ik in vredesnaam twee studies kunnen afronden? Maar ik heb juist dankzij mijn eetstoornis mijn studies af kunnen ronden. Mijn eetstoornis gaf mij namelijk rust in mijn hoofd. Hoe chaotisch en ongestructureerd mijn eetstoornis ook was vanuit een buitenstaander bekeken. Mij gaf het de rust die ik zo nodig had en die ik in mijn kindertijd zo had gemist. Met de studieschuld heb ik dus mijn eetstoornis kunnen financieren. Daarmee uiteraard ook veel te lang in stand gehouden, maar ik ben ook dankbaar. Door mijn eetstoornis ben ik uitgegroeid tot de persoon die ik vandaag de dag ben. Een sterk en krachtig persoon, die tegen een stootje kan. Wat vervelend is, is het feit dat ik ondanks mijn herstel nog steeds “vastzit” aan mijn eetstoornis door mijn studieschuld. Nog 13 jaar lang word ik iedere maand herinnerd aan die periode. Hoewel, inmiddels voelt het niet meer als vastzitten. Nu ik voor mijn gevoel echt hersteld ben, kan ik mijn studieschuld als een vervelend “neveneffect” zien. Mijn studieschuld is een feit, ik zit daar nog 13 jaar aan vast, iedere maand gaan er honderden euro’s naar DUO. Maar iedere maand neemt ook de tastbare negatieve herinnering af :-).
(Ik reageer omdat ik ALTIJD val over het woord slachtofferrol, dat moet maar eens uit de eetstoornissenvocabulaire, vind ik persoonlijk, het is gewoon TE pijnlijk)
Wat een mooie en realistische blog, met een doorkijkje naar de zelfcompassie die je hebt ontwikkeld/aan het ontwikkelen bent. Ik heb zelf ook een hoge studieschuld die deels niet nodig is geweest (mijn ouders ondersteunden me deels financieel) maar die ik ook grotendeels heb opgebouwd omdat ik, net als jij, niet gedurende mijn hele studie heb kunnen werken als gevolg van m’n eetstoornis en andere problemen. Ook heb ik een jaar uitloop gehad door m’n therapie en wilde de universiteit me niet in aanmerking laten komen voor een verlenging van mijn prestatiebeurs. Juist door de mogelijkheid om geld te lenen bij DUO heb ik ondanks alles een fijne en onbezorgde studententijd gehad, wat me niet gelukt was als ik óók nog veel had moeten werken of constant geldzorgen had gehad.
Soms vind ik het lastig te horen dat anderen wel (deels) kwijtschelding krijgen. Ik heb hard gewerkt aan mezelf tijdens mijn studie en werk nu hard om oa mijn studieschuld terug te betalen. Maar net als dat het geen zin meer heeft jezelf die schuld kwalijk te nemen, of boos te zijn op anderen die het ‘anders’ hebben, laat ik dat steeds meer los. Het is zo, ik kan het niet veranderen, maar kan wel veranderen hoe ik ertegen aan kijk en nu mee om ga.
Dankjewel voor deze blog!
Mijn ouders konden mij niet steunen en ik kon door mijn psychische problemen niet werken tijdens mijn studie. Gelukkig had ik daarvoor al wel een bedrag gespaard en heb ik extreem extreem zuinig geleefd waardoor ik beperkt heb hoeven lenen. Helaas voedde dat destijds ook mijn eetstoornis, als ik geen geld had voor eten dan at ik gewoon niet.
Uiteindelijk heb ik binnen 5 jaar mijn studieschuld kunnen afbetalen, maar heb er qua gezondheid en carrière(kansen) wel extreem veel voor moeten inleveren. Dus zonder schuld, maar met een somber toekomstperspectief en weinig voldoening in mijn huidige werk.
Je bent meer waard dan je studieschuld Lotte!
Geen studieschuld maar wel andere schulden gehad. Het alleen zijn, woonde in een vreselijke flat met dito buren, meerdere buren trouwens. Wanhopig. Belde voor mijn contact, naast de gewone hulplijnen, ook een particuliere hulplijn die wat duurder was en uiteindelijk ook veel en veel teveel naar paranormale lijnen. Ik had er wel wat aan. Zo wees iemand mij erop dat er een negatieve energie heerste. Er had voorheen een refokerk gestaan. Had dus niet alleen met mezelf te maken. In elk geval een paar duizend euro verbeld, wel over een wat langere periode.
Hoop gedoe met instantie voor schuldhulpverlening. Ik moest het roodstaan eerst aanzuiveren, voordat ik aan het traject begon maar dat is lastig als je met schulden zit. Mijn toeslagen werden nog op mijn rekening gestort maar daar kon ik niet aankomen omdat ik te lang had rood gestaan. Uiteindelijk hebben mijn zusje en mijn vader me geholpen. Daarna echter nog moeilijke tijden, niet alleen financieel trouwens. De flat niet schoon achtergelaten, fikse rekening met incassokosten. Daarna nog een hoop tegenvallers en binnen een jaar nog een tweede verhuizing. Vooral de dubbele huur, verder geen vloerbedekking of wat dan ook gekocht. Huurachterstand, naast budgetbeheer op m'n rug gaan liggen om financieel rond te komen.
Weinig begrip trouwens. Iemand die dacht dat ik, toen ik het incassobureau nauwelijks kon betalen, wel vloerbedekking kon kopen. Tja, mannen.
Nu op andere manier wat bijverdienen en een leuke meevaller, waarmee ik mijn gebitsrenovatie van kan betalen.
Dit vind ik echt best wel hard naar je zelf toe, dat is echt niet nodig! Studeren is ook belangrijk en zelfs als je het idee hebt dat je nu niet iets doet met je studie (??) heb je vast heel veel andere dingen geleerd en levenservaring opgedaan die je anders niet had.
Ik heb me ook heel lang gefrustreerd gevoeld over al die medestudenten die Macbooks van hun ouders kregen en hun stufie gebruikten om op vakantie te gaan, maar ik weet ook wel dat het niet hun schuld is. Toch voelde het toen als heel oneerlijk.
Ik woon inmiddels in België en hier is de cultuur omtrent studeren zó anders! In Nederland doet iedereen alsof studenten een luizenleventje hebben, en hier lijkt er echt veel meer respect te zijn voor de studietijd. Hopelijk gaat studeren in Nederland weer wat goedkoper en toegankelijker worden, want op deze manier ontstaat er echt een steeds groter verschil tussen rijk en arm.
Ik heb nooit extra bijgeleend, maar wel ongeveer 5 jaar studiebeurs verbruikt. Ik heb nooit m'n diploma behaald (enkel propedeuse), maar omdat ik tijdens m'n studie last kreeg van een ES is m'n schuld kwijtgescholden.
Ik vertelde mijzelf altijd dat ik "alvast wat leen van mijn toekomstige zelf", alsof ik een soort kind was van mijn toekomstige zelf. Lenen leek zo makkelijk, iedereen zei altijd "De rente is zo laag, dit is de beste lening die je in je hele leven kunt nemen!". Ook zeiden mensen "Je kunt beter nu lenen dan werken, want anders komt je werk in de weg van je studie". In plaats daarvan kan ik achteraf zeggen, dat ik de weg totaal kwijt was. In eerste instantie leende ik alleen genoeg om te huren en te eten. Al snel werd duidelijk dat voor 100 euro per maand extra, ik ook nog af en toe lekker een biertje kon drinken met vrienden. En voor nog eens 100 euro kon ik ook leuke kado's kopen voor mijn vrouw, en haar echt verwennen zoals ik dat graag wil.
7 jaar later heb ik een bachelordiploma in 1 studie, een propedeuse in een andere studie en een jaar bestuur op zak. Oh, en een schuld van 40.000 euro. Erg veel geld, waar ik mij best een beetje voor schaam. Maar ja, ik heb dan ook geen familie die mij kon steunen met huur, kleding, voedsel of studieboeken, vertelde ik mijzelf.
Maar vandaag bleek het NOG erger te zijn. Hoe het kan gebeuren weet ik niet, maar ik dacht dat collegegeld een gift was.. blijkt het ook een lening te zijn! En mijn presentatiebeurs, die krijg je toch terug als je een diploma haalt? Oh nee, ik krijg maar een deel ervan terug omdat ik alleen een bachelor diploma heb!
Resultaat? Niet 40.000 euro, maar een whopping 70.000 euro studieschuld!
Ik kan wel door de grond zakken.. ik vind het echt heel, heel erg genant. Ik vind het niet eens zo erg dat ik de komende 9-15 jaar vast zit aan een schuld, het ergste vind ik dat ik in gemeenschap van goederen ben getrouwd en mijn vrouw nu half denkt dat ik expres heb gelogen over de grootte van mijn schuld. Dat ik zelf dom ben geweest kan ik wel mee leven, hoe genant dat ook is, maar de gedachte dat wij hierdoor bijvoorbeeld niet eens een huis kunnen kopen die groot genoeg is om kinderen op te kunnen voeden, of dat ik nooit minder zal kunnen gaan werken om bijvoorbeeld een dag thuis te zijn met de kinderen, verscheurt echt mijn hart.
Ik heb vroeger ongeveer evenveel waarschuwingen gehoord als aanmoedigingen om te lenen.. en omdat je het bij de overheid doet lijkt het zo "natuurlijk", een soort vanzelfsprekende extensie van de basisbeurs voor mensen zonder rijke ouders.
Het is 100% mijn eigen schuld dat ik zoveel schulden heb, maar ik ben niet de enige: het aantal vrienden en collega's met torenhoge schulden om mij heen is absurd. Dan lijkt er toch ook systematisch iets fout te gaan?
Met rente was dit bedrag onoverkomelijk bijna, ik loste in het begin alleen rente af. Inmiddels ben ik na 12 jaar bijna klaar met afbetalen.
Het heeft mijn leven bepaalt. Ik ben er nog een keer depressief van geworden, lag er wakker van. Ik heb nooit een huis kunnen kopen door de schuld (kon daardoor maar een hele lage hypotheek krijgen), nooit verre reizen gemaakt wat ik graag wilde, moest in een andere omgeving gaan wonen omdat ik de hoge huren in de stad niet kon betalen, heb veel te lang in minder leuk werk ‘vastgezeten’ omdat het beter verdiende en ik anders helemaal niet meer kon rondkomen. Ik kreeg geen huursubsidie of sociale huurwoning want daarvoor wordt die 350,- euro aflossing per maand niet meegewogen. Kortom: op een houtje bijten en beperkt zijn in belangrijke levenskeuzes. Pas toen ik ging samenwonen kreeg ik wat lucht.
Ik kan nu pas gaan opbouwen financieel, na 12 jaar op mijn 40e. Gelukkig voor de jeugd zijn de nieuwe aflosregels een atuk vriendelijker!!
Intussen is mijn aflosperiode begonnen. Ik mocht kiezen tussen 15 of 35 jaar en koos voor 35. Ik werk parttime waardoor mijn inkomen rond bijstandsnorm is en ik 0 euro hoef af te lossen. Volgend jaar mag ik het aanvullende deel kwijt laten schelden, wat denk ik neerkomt op zo'n 8000 euro. Het is iets. :)
Ik heb me erbij neergelegd dat ik geen hypotheek kan krijgen. Ik ben zelf opgegroeid in sociale huur, dus heb geen moeite om de rest van mijn leven in sociale huur te zitten. Het inkomen van mijn vriend is ook niet extreem hoog, dus samen zitten we onder de sociale huur grens. :)
Ik baal alleen wel dat als mijn vriend en ik kinderen zouden krijgen, mijn schuld indirect ook de zijne gaat worden omdat zijn inkomen dan ook mee gaat tellen voor aflossing. Het is toch een beetje mijn dingetje, die torenhoge schuld. Al snap ik het wel dat als je volgens de belastingdienst partners bent, je ook samen hoort af te dragen. Maar voor m'n gevoel wil ik hem niet met die shit beladen.