"Ik zie het licht aan het eind van de tunnel niet meer." Dat was wat ik zei toen ik die ene donderdagmiddag, aan het eind van september. Ik ging voor het eerst naar de docent die ik het meest vertrouwde, om te laten weten dat het niet goed ging. Ik weet er nog bijna alles van. Ik weet nog hoe de kamer er op dat moment uit zag, waar hij zat. Ik weet zelfs nog welke kleren hij aan had en dat hij op zijn tablet bezig was. Ik weet nog dat dit de eerste dag was dat ik bijna helemaal eerlijk was.

Maar ik durfde eerst niet. Hij zat in die kamer aan het werk en ik had een tussenuur. Ik was een beetje aan het ijsberen tussen de kamer waar hij zat en het lokaal waar ik les zou hebben. De docent van wie ik les zou hebben kwam naar me toe; ze had ook een tussenuur. We gingen in een ander lokaal zitten. Ze kon aan me zien dat er wat was. Ik zei haar dat ik met de docent in die kamer wilde praten, maar eigenlijk niet durfde. Ze overtuigde me om het toch te gaan doen; ik leek het immers echt nodig te hebben. Ze zei me dat het niet erg was als ik later in haar les zou komen. Ik ging immers wat doen wat spannend maar wel écht nodig was.

Dus ik klopte aan de deur. Hij stond open, maar alsnog klopte ik. Hij draaide zich om en groette me vriendelijk. Ik vroeg hem of hij even tijd had, of ik even met hem kon praten. Hij gaf mij dat jaar, mijn examenjaar, geen les, maar toch kon ik met hem praten. Hij zat achter zijn bureau en ik ging op één van de zwarte stoelen zitten. Hij vroeg me wat hij voor me kon doen. Ik zei dat het niet goed met me ging. Ik zei hem dat ik me heel slecht en leeg voelde. Alles om me heen leek zo donker. Ik zei hem dat ik het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag en dat ik geen hoop meer had dat het ooit beter zou worden. De onbezorgde, ontspannen blik die hij had toen ik binnen kwam, was verdwenen. Hij was bezorgd en dat zei hij ook. Hij zei dat hij er van schrok. Hij stelde me vragen; of ik wel eens dacht dat ik dood wilde? Hij vroeg me of ik mezelf wel eens beschadigd had. Op beide vragen zei ik 'nee', maar beide vragen waren eigenlijk 'ja'. Ik had mezelf een paar dagen daarvoor namelijk voor het eerst beschadigd, maar ik was te bang om op één van de twee het juiste antwoord te geven.

We hadden het over andere dingen die er mee te maken hadden. Ik weet nog goed hoe hij naar me keek; op de manier waarop hij naar iedereen keek, maar die voor mij toch speciaal was. En hij luisterde. Hij luisterde écht naar het feit dat ik geen licht meer zag. Aan het einde van het gesprek zei hij me dat hij een vergadering had, maar dat hij ook wel even een berichtje zou willen sturen dat hij wat later zou komen. Hij wilde namelijk zeker zijn dat ik oké was. Ik was immers niet teveel. Ik zei dat het prima was. Na het gesprek voelde ik me heel goed. Ik was opgelucht en voelde me een stuk minder alleen. Het was alsof er een last van mijn schouders was gevallen, want ik was eerlijk over iets geweest. Maar ik voelde me ook niet goed, omdat ik gelogen had. Ik besloot de volgende dag eerlijk te zijn over het litteken op mijn arm.

Het werd vrijdagochtend. Nog voor er een les begonnen was, had ik met hem de afspraak gemaakt dat hij me tijdens het 4e uur (mijn Nederlandse les) zou ophalen om nog even te praten. Ik wilde eerlijk tegen hem zijn; alleen op die manier kon hij me helpen. Toen we weer in het kantoor op exact de zelfde plek zaten, zei ik hem dat ik de dag ervoor gelogen had. Hij keek me weer bezorgd aan. Ik vertelde hem over de kras op mijn onderarm. Ik moest het laten zien en toen hij het zag vertelde hij me dat hij even met een andere docent (de docent die me de dag daarvoor hielp om toch naar hem toe te gaan) moest overleggen over wat ze zouden doen. Mijn ouders moesten gebeld worden. En zo kwam het balletje aan het rollen.

Dat jaar was best moeilijk. Op een gegeven moment, ergens in november, bleek ik toch een beetje teveel te zijn wegens positieve en persoonlijke redenen voor deze docent. Het deed me pijn, omdat ik bij hem de meeste veiligheid ervoer. Op een manier die ik nog niet kende. Hij hield afstand, maar juist daardoor gaf hij me de ruimte om dingen te delen. Daarnaast was dat de eerste keer dat ik me bij iemand écht veilig voelde, alsof ik dan geen pijn kon worden gedaan. Ik had nog een veilige plek op school; het tafeltje naast de printer. Uiteindelijk had ik dat examenjaar 4 docenten (waaronder hem en de docent die me hielp om toch naar hem toe te gaan) om me heen die me hielpen wanneer ze konden. Ik ben ze altijd dankbaar geweest, voor alles. Ze wisten wel dat ik op dat moment alleen depressief was (sociale fobie had ik nooit echt iemand verteld), maar alsnog behandelden ze me als mens. Alsnog maakte ik soms grapjes met ze en alsnog ging het nooit alleen over mij.

Ook de andere docenten hielpen me zonder echt te weten wat er aan de hand was. Ik kon amper huiswerk maken. Ik weet nog wel dat ik wiskunde had en toen de klas aan het eind van het hoofdstuk was, ik misschien vijf opdrachten had gemaakt. De docent was lichtelijk gefrustreerd, maar wist ook dat het me gewoon niet lukte. Daarom gaf hij de kennis die ik nodig had voor de toets. Mijn manier van leren was dingen opschrijven en met markers alles duidelijk maken. Ook mijn toetsen zaten onder de kleuren van markers, maar dat mocht iedereen doen dus ik maakte daar gebruik van. Ik ben heel dankbaar voor de docenten, want ze hebben me geholpen op een manier die ik iedereen gun. Ze bleven met me in contact dat jaar. Op maandag had ik een gesprek met één van de vier docenten en op vrijdag had ik een gesprek met de docent waar ik de eerste keer heen was gegaan. Verder kon ik altijd aan de bel trekken als dat nodig was. Ik ben dankbaar. Dankbaar dat zij er waren en dat zij me wél zagen, in tegenstelling tot mijn klas.

Het was heel eng toen ik dingen begon te delen, maar wel écht nodig. Ik kon het namelijk niet alleen. Beetje bij beetje leerde ik vertrouwen en dat vertrouwen heb ik kunnen meenemen naar behandeling. Het is heel moeilijk en eng om die eerste stap te zetten, maar wel nodig. Hoe langer je wacht, hoe dieper je komt.

Heb jij ook fijne docenten die jou kunnen helpen?