In onze 'Chatten met...' blogs maak je kennis met onze ervaringsdeskundige redactieleden. Hierdoor weet je met welke onderwerpen zij ervaring hebben, mocht je met ze willen praten tijdens hun ervaringsdeskundigen-chat.

Ik zat in mijn HAVO eindexamenjaar toen ik werd gediagnosticeerd met Anorexia Nervosa. Een beetje per ongeluk eigenlijk. Mijn toenmalige vriendje had mijn pro-ana dagboekje gevonden en had alarm geslagen. Ik zat hier helemaal niet op te wachten, wilde helemaal geen diagnose, ik was niet ziek. 

Toch zat ik de maanden hierna in het muffe kantoor van een mevrouw die mij wilde helen. De planten op de archiefkast waren al gestorven van verveling en ik hield me ook amper staande. Ze wilde me laten inzien hoe ik echt bezig was en dat ik wel degelijk een eetstoornis had. Ik weigerde dit in te zien, had hier geen boodschap aan. Ik wist heus wel wat anorexia was, ik had het gezien op tv. Onmogelijk dat ik zo was. Met niet al te veel moeite bewoog ik mij door de gesprekken heen. Ik kreeg een aantal keer EMDR maar vond dit maar onzin. Dat ik stiekem mijn eetstoornis dwangmatig bij me hield zei ik niemand. Voor haar was ik genezen, mijn moeder dacht het ook. Maar niets was minder waar. Ik wilde helemaal niet beter worden. Ik nam mijzelf niet serieus, lachte mijn problemen weg en wilde dat iedereen mij gewoon eens met rust zou laten.

Ik was niet genezen. Mijn eetstoornis had zich gevoed met alle informatie die ik had gekregen tijdens de therapie die ik had gehad. Mijn eetstoornis werd stiekem, kreeg door dat het niet oké was. Ik mocht niet meer in het zicht eetgestoord handelen. Ik begon ondertussen zelf ook wel te merken dat ik misschien toch wel eetgestoord bezig was. Toen ik niet lang hiernaar uit huis ging, kreeg mijn eetstoornis pas echt de ruimte. Ik hoefde niks meer, niemand hield me in de gaten. Hier kreeg ik een terugval die ervoor gezorgd heeft dat ik uiteindelijk behandeld werd in de 5 daagse in een eetstoorniskliniek in een ziekenhuis.

Na mijn intake, kreeg ik hier echter de diagnose Boulimia. Op dat moment had ik geen ondergewicht. Ze vertelden mij dat ze de diagnose Anorexia niet vonden passen omdat ik geen ondergewicht had en dat NAO niet genoeg urgentie zou wekken. Met de stempel boulimia ging ik richting huis. Compleet in de war. Ik voelde me ontzettend onbegrepen en ongehoord. Krijg ik nu wel de hulp die ik nodig heb? 

In de kliniek leerde ik dat ik vastzat in ontzettend veel angsten. Niet alleen wat betreft het eten, maar ik was eigenlijk altijd bang. Angsten over mijn herstel, kikkerfobie, angsten voor nat eten en moeilijke structuren, bang voor mijn vader, angsten als ik niet mocht bewegen... Ik moest een eetdagboekje bij houden waar ik ook dwangmatig aan vasthield. Ik leek niks goed te kunnen doen.. 

In mijn tijd in de kliniek is er vaak gewezen op mijn zogenaamde eetbuien. Dit frustreerde me mateloos, ik had helemaal geen eetbuien. Mijn behandeling stond in het thema van het overwinnen van Boulimia. Dat ik mij hier zelf niet in vond passen maakte niet zoveel uit, althans, dat idee kreeg ik. Ik bleef volhouden dat ik Anorexia had. Uiteindelijk heeft de arts de diagnose aangepast. Veel vertrouwen gaf het me helaas niet meer. Ik had het idee dat iedereen al vond dat ik me aanstelde en niemand leek er zo'n big deal van te maken als ik.

Toen ik tijdens mijn herstel subjectieve eetbuien begon te krijgen was de reactie van een socio dat ik me hier niet voor hoefde te schamen. 'Ik had immers Boulimia', hield de socio vol. Op dat moment voelde ik mij ook niet meer veilig in de groep en heb ik de keuze gemaakt om mijn behandeling te stoppen.

De maanden hierna heb ik thuis hard gewerkt aan mijn herstel. Ik had gelukkig veel tools gekregen om mijn eetstoornis te verslaan. Ik kwam erachter dat het voor mij niet echt uitmaakte welke stempel ik had en of ik überhaupt een stempel had. Nu terugdenkend snap ik wel waarom dit mij zo frustreerde. Ik kreeg het idee dat er niet naar mij geluisterd werd en ik was bang dat de hulp op deze manier niet passend genoeg zou zijn.

Langzaam aan kreeg ik door wat er allemaal schuil ging achter mijn eetgestoorde gedrag, waarom ik mijn eetstoornis al die jaren zo nodig had gehad. Het omgaan met mijn reuma, het misbruik op jonge leeftijd, de angsten rondom mijn vaders alcoholverslaving en de onveilige situatie thuis, hoe ik geen volwassen vrouw wilde worden.. 

Mijn eetstoornis kon ik loslaten. Dat ik mijn eetstoornis eigenlijk aan het vervangen was had ik helaas vrij snel door. Ik kreeg last van een schoonmaakobessie en smetvrees. Het eten ging goed maar ik had een nieuwe diagnose.  OCD, een dwangstoornis. Dit verklaarde waarom ik mijn toevlucht eerder had gezocht in een eetstoornis. Ook hier was ik erg dwangmatig bezig geweest. 

In dezelfde tijd begon ik een intensief programma bij een fysio-praktijk. Hier kreeg ik steun van een groot team specialisten, waaronder ook een psycholoog. Hier heb ik voor de tweede keer EMDR gehad. Dit keer met succes. Ik had een goeie klik met haar en dit keer stond ik hier ook echt voor open. Voor het eerst in tijden lukte het mij om alle spanning een beetje los te kunnen laten. Ik heb veel van mijn psychologe geleerd, lessen waar ik nog steeds wel eens aan terugdenk. 

Tijdens mijn herstel heb ik nooit echt steun kunnen vinden van iemand die echt wist hoe het voelde om een eetstoornis te hebben. De specifieke angsten en moeilijkheden die hierbij komen kijken. Ik hoop dat ik jullie wel die steun kan bieden en dat jullie je bij mij veilig genoeg voelen om te delen waar je mee zit. Wat jou misschien tegenhoudt, hoe jij je echt voelt. Ik weet dat het lastig kan zijn om hier over in gesprek te gaan, maar ik weet ook hoe moeilijk het kan zijn om die strijd alleen te voeren. 

Ik hoop jullie snel in de chats te zien. ♥

Liefs,
Lonneke 

Bekijk onze agenda om te zien wanneer onze redactieleden chatten.