In een van mijn eerdere blogs heb ik jullie en vooral mezelf de vraag gesteld of ik opnieuw therapie wil hebben voor mijn eetstoornis. Na een zoektocht op internet en al jullie opmerkingen en adviezen besloot ik mezelf aan te gaan melden voor een behandeling! Ik wil echt heel graag herstellen, maar het lukt me momenteel niet om dit alleen te doen. Ik heb weliswaar ook mooie en fijne dagen, maar ik mis net genoeg eigen kracht om mijn hardnekkige patronen los te laten...

Om die reden meldde ik mezelf - met vele tegenstrijdige gedachtes - aan bij een instantie gespecialiseerd in eetstoornissen. Helaas, kreeg ik nog geen week later te horen dat mijn zorgverzekeraar deze behandeling niet vergoedt. Het omzetplafond bij hen was bereikt... Deze afwijzing voor de behandeling voelde als een afwijzing naar mezelf. Ik heb er voor mijn gevoel zoveel energie ingestoken; in die stap opnieuw naar de hulpverlening. En dan ontvang ik dit bericht?!

Aan de telefoon bleef ik vol begrip naar de medewerkster, maar van binnen stroomde m'n lichaam vol met verdriet. Op ons forum en in de chats adviseren we vaak om professionele hulp te gaan zoeken, maar dan moet die professionele hulp wel beschikbaar zijn (meer informatie over onze chats vind je hier). Ik word met mijn neus op de feiten gedrukt dat dit niet altijd het geval is. Ik moet nu voor mezelf gaan bepalen of ik bij een andere instantie aangemeld wil worden. En opnieuw de moed verzamelen om hiervoor open te gaan staan. Mijn eetstoornis is immers zeer blij met de afwijzing van mijn zorgverzekeraar. 

De wachttijd tikt door

In mijn beleving leef ik nu met een soort tikkende tijdbom aan m'n zijde. Hoe eerder er bij een eetstoornis wordt ingegrepen, hoe beter. Dat wordt vaak beweerd. Echter; de wachttijden zijn in het algemeen behoorlijk lang, waardoor de eetstoornis al die tijd nog z'n gang kan gaan. Irene heeft een tijdje terug een blog geschreven waarin ze tips geeft om de wachttijd voor een behandeling te overbruggen. Heel fijn om te lezen! Natuurlijk dwingt mijn gezonde kant mij ook nog om me aan bepaalde regels te houden en probeer ik ervoor te waken dat ik niet te veel afval of tekorten oploop. Maar niemand die me hierop wijst als het een keer fout gaat. Ik ben de enige die waakt over mijn gedrag en die de eetstoornis in bedwang moet zien te houden. En eerlijk is eerlijk, dit is niet altijd even eenvoudig. 

Een nieuwe kans voor hulp

Deze blog heb ik in delen geschreven, omdat ik mijn weg naar herstel ook niet precies weet. Het zijn elke dag puzzelstukjes die uiteindelijk een geheel vormen. Na mijn afwijzing voor die ene instantie heb ik niet meteen de handdoek in de ring gegooid en heb ik gelukkig een nieuwe kans voor hulp gekregen. Ik kan binnenkort starten bij een voormalige behandelaar van mij! Ik ben hier ontzettend dankbaar voor en het geeft me een zeer vertrouwd gevoel dat ik hem al ken. Toentertijd heb ik nauwelijks behandelingen bij hem gevolgd, omdat hij zich in die situatie richtte op systeemtherapie. Deze vorm van therapie was voor mij en vooral mijn gezin helaas niet haalbaar. Wel voelde ik me vanaf het begin op m'n gemak bij deze behandelaar. En nu krijg ik bij hem mijn tweede kans. Een kans die ik met beide handen aangrijp!

Hoe vraag ik hulp?

Doordat ik een verleden in de hulpverlening heb, wist ik uiteindelijk snel de weg naar hulp te vinden. Als je nog nooit hulp hebt gevraagd - voor bijvoorbeeld een eetstoornis - dan kan dit veel moeilijker zijn. Überhaupt is de stap naar professionele hulp vaak al groot, dus laat staan als je niet weet hoe je hieraan moet beginnen. Hiervoor wil ik je enkele tips geven.

• Allereerst is het belangrijk om een afspraak met je huisarts te maken. De huisarts is jouw aanspreekpunt bij zowel fysieke als mentale klachten en kan je doorverwijzen naar de hulpverlening die bij jou past. De hulp die je voor een eetstoornis kunt krijgen, is zeer divers. Over de verschillende soorten hulpverlening heb ik destijds - toen nog als Proud2Bme lid/bezoeker - een blog geschreven. Deze vind je hier. 
• Als de huisarts nog een stap te ver voor je is dan kun je het beste met iemand uit je omgeving jouw probleem bespreken. Bijvoorbeeld met een docent, een vriend(in) of familielid. Hopelijk kunnen zij dan samen met jou kijken naar mogelijke oplossingen.
• Indien jouw omgeving je niet kan steunen of helpen, dan kun je natuurlijk ook bij ons terecht op Proud2Bme. Wij luisteren naar jouw verhaal en denken heel graag met je mee!

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.